Μην υποτιμάτε τους αγριόχοιρους

Ο αγριόχοιρος είναι ένα προικισμένο από τη φύση, ζώο, με υψηλή νοημοσύνη, μεγάλη δύναμη, ισχυρή μαχητικότητα και ανεπτυγμένες αισθήσεις, ιδιότητες που το κατατάσσουν στην κορυφή της Ελληνικής πανίδας. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να γίνει αντιληπτό και σεβαστό απ’ όλους μας.

Όσοι ασχολούνται με το κυνήγι του θα πρέπει να τρέφουν θαυμασμό και εκτίμηση απέναντί του. Θα πρέπει επίσης να κατανοήσουμε, πως, εισβάλλοντας στο χώρο του, με όσα μέσα κι αν διαθέτουμε την σήμερον εποχή είναι αυτός που βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση, όσο κι αν αυτό φαντάζει ως υπερβολή.

Πολλές είναι οι περιπτώσεις στις οποίες το ζώο αυτό υποτιμήθηκε και κατόπιν απεδείχθη πως, κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε τραγωδία.

Σε καμία περίπτωση δεν συνιστώ πανικό, αλλά επαγρύπνηση. Εγρήγορση σε όσους κυνηγούς αναλαμβάνουν ιδίως τον δύσκολο ρόλο του παγανιέρη-κυναγωγού και πρέπει να αντιμετωπίσουν πολλές φορές το ζώο αυτό από απόσταση αναπνοής. Τα περιστατικά τραυματισμών κυνηγών από τους αγριόχοιρους, ολοένα και αυξάνονται κάτω από διάφορες συνθήκες.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Να ξεκαθαρίσουμε σε απέχοντες του είδους που τυχόν έχουν λανθασμένη αντίληψη των πραγμάτων, πως ο αγριόχοιρος δεν είναι ζώο, εκ φύσεως, επιθετικό ως προς τον άνθρωπο. Αντιθέτως, όταν αντιλαμβάνεται παρουσία ανθρώπου τρέπεται σε φυγή, πλην, ορισμένων εξαιρέσεων. Έτσι, λοιπόν, οι κίνδυνοι που συντρέχουν από ένα αγριογούρουνο κατά την αναζήτησή του αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά και δεν εμπνέουν λόγους ανησυχίας.

Επιβάλλεται, όμως, να επισημάνουμε τις περιπτώσεις που το ζώο αυτό μετατρέπεται από «θήραμα» σε «κυνηγός».

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΜΠΑΤΖΙΔΗ

www.facebook.com/giannis.ampatzidis

Ο αγριόχοιρος εκφράζει επιθετικότητα προς τον άνθρωπο μόνον όταν διακατέχεται από κάποιο τραύμα, αλλά, και κατά τη στιγμή που το θηλυκό βρίσκεται σε θηλάζουσα περίοδο, όπου τα μικρά του παραβρίσκονται ακόμη στη φωλιά τους, και για οποιοδήποτε λόγο βρεθεί κάποιος εκεί κοντά. Τότε, η μητέρα εκδηλώνει την υπερ-προστατευτικότητα της, όπως συμπεριφέρονται συνήθως σε ανάλογη κατάσταση όλα τα ζώα του πλανήτη.

Η δεύτερη περίπτωση δεν αποτελεί μεγάλο κίνδυνο προς τον άνθρωπο, καθώς τα θηλυκά δεν είναι σε θέση να προξενήσουν σοβαρά τραύματα τόσο γιατί δεν διαθέτουν ανεπτυγμένους χαυλιόδοντες, αλλά, γιατί το μέγεθος και το βάρος τους είναι κατά πολύ μικρότερο σε σχέση με αυτό των αρσενικών. Παρόλο αυτά, ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί αποφεύγοντας τη φωλιά της γουρούνας καθώς την αντιληφθούμε.

Στην δεύτερη περίπτωση (τραυματισμένου κάπρου) τα πράγματα κάποιες φορές γίνονται πολύ επικίνδυνα για τον κυνηγό που θα βρεθεί εκεί κοντά, εφόσον καλείται να αποτελειώσει το -τυχόν- καθηλωμένο ζώο. Αρκετά είναι αυτά τα περιστατικά που έχουν διεξαχθεί στα χρονικά, αλλά ακόμη και την περασμένη χρονιά είχαμε σοβαρούς τραυματισμούς κυνηγών από επιθέσεις αγριόχοιρων. Να υπενθυμίσουμε πως και σε σπάνιες περιπτώσεις, κάποιοι κυνηγοί άφησαν την τελευταία τους πνοή από ακατάσχετη αιμορραγία που τους είχε προκληθεί από τα τραύματα.

Οπότε, λοιπόν, όλα αυτά δεν αποτελούν μύθους που πιστεύουν ορισμένοι, και καλό είναι να δώσουμε τη δέουσα προσοχή έχοντας την αίσθηση του κινδύνου που επικρατεί.

Οι καταστάσεις αυτές (τραυματισμένων αγριόχοιρων) κατά την διεξαγωγή του κυνηγιού θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ψύχραιμα από τους πιο έμπειρους κυνηγούς. Πολλοί είναι αυτοί που αναζητούν επίμονα να πάρουν τον αρμόδιο ρόλο εκείνη τη στιγμή, καθώς είναι κάτι που προσφέρει δράση και ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη. Δεν θα πρέπει όμως να παρασυρόμαστε από τις περιστάσεις. Ο Αρχηγός (αν δεν αναλάβει ο ίδιος) είναι αυτός που θα δώσει εντολή για το ποιος θα κουμαντάρει την ιδιάζουσα αυτή περίπτωση. Συνήθως, τα άτομα που αναλαμβάνουν το ρόλο αυτόν, είναι από ένα ως δύο που διαθέτει μια παρέα.

Είναι αυτοί που γνωρίζουν τις συνήθειες και συμπεριφορές των τραυματισμένων αγριόχοιρων, των σκυλιών, που πρέπει να συνεργαστούν στη παρούσα φάση, καθώς και τις ιδιαιτερότητες του τόπου που κυνηγούν. Είναι αυτοί που γίνονται αποδεκτοί από το σύνολο της παρέας για το σθένος και την μαχητικότητα που τους διακρίνει. Δεν χωράνε εγωισμοί εδώ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ”χόμπι” ούτε ψυχαγωγία. Η όποια ”πλάκα” τελειώνει εκεί, και παρακολουθούν όλοι με αγωνία για το πώς θα εξελιχθεί μια τέτοια φάση. Το θέμα αυτό…αγγίζεται μόνον απ’ όσους το έχουν βιώσει.

Με λίγα λόγια λοιπόν, οι κυνηγοί αυτοί, είναι που έχουν αντιμετωπίσει παρόμοια περιστατικά και είναι σε θέση να δώσουν τη πρέπουσα βάση απέναντι στον κίνδυνο που καραδοκεί. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως εκμηδενίζονται οι πιθανότητες ώστε να βρεθούν θύματα ακόμη και οι ίδιοι, είναι όμως κάτι που σίγουρα τις περιορίζει.

Και κανείς βέβαια δεν μπορεί να αποκλείσει το γεγονός, πως δε μπορεί ο ίδιος να βρεθεί στην ανάλογη θέση των άτυχων συναδέλφων.

Τι είναι αυτό λοιπόν που θα μπορούσε κάποιος να προσέξει έτσι ώστε να αποφύγει μια επίθεση από έναν τραυματισμένο κάπρο;

Σαφώς και η κάθε περίπτωση μπορεί να διαφέρει από κάθε άλλη, αλλά, λίγο πολύ, υπάρχουν κάποια βασικά στοιχεία που μπορούμε να εφαρμόσουμε τη στιγμή εκείνη, έτσι ώστε να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Αυτό που θα πρέπει πρωτίστως να μεριμνήσουμε, είναι η άριστη συνεργασία μεταξύ κυνηγού και σκύλων. Εάν τραυματίσουμε έναν αγριόχοιρο χωρίς να τον καταδιώκει σκύλος, δεν τον ακολουθούμε ποτέ μόνοι μας (βάσει του αίματος) μέσα στο πυκνό.

Είναι κάτι που κακώς πράττουν αρκετοί συνάδελφοι, καθώς έχουν άγνοια για τον κίνδυνο που επικρατεί εκείνη τη στιγμή.

Εάν στην έσχατη περίπτωση για τον οποιοδήποτε λόγο δεν υπάρχει η δυνατότητα χρήσης σκύλου, και ο τραυματισμένος αγριόχοιρος ακολούθησε μια πορεία που είναι βατή για τον κυνηγό, θα μπορούσαμε να διαπράξουμε την ιχνηλασία εκείνη τη στιγμή, εφόσον και αν, προσφέρεται η ορατότητα μέσω της αραιής βλάστησης. Αλλά, και πάλι, είναι κάτι που δεν είναι το επιθυμητό.

Τα σκυλιά σε αυτή την περίπτωση έχουν τον κύριο λόγο. Είναι αυτά που μέσω της συμπεριφοράς τους θα μας δείξουν εάν το ζώο παρόλο το τραύμα που φέρει, συνεχίζει να διαφεύγει, ή, παραμένει καθηλωμένο και επιβάλλεται η παρέμβαση του κυνηγού να το αποτελειώσει.

Εάν το αγριογούρουνο έχει σταματήσει λόγω αιμορραγίας, πόνου ή λόγω βλαβών διάφορων οργάνων του σώματός του, τα σκυλιά μας δηλώνουν τη θέση του γαβγίζοντας το περιφερόμενα σταθερά εκεί. Αυτό είναι το ιδεώδες, καθώς θα πρέπει να σταθούν σε απόσταση ασφαλείας δίχως να ενεργήσουν επιπόλαια, και να τραυματιστούν.

Συνήθως, αρκετά σκυλιά, καθώς εκείνη τη στιγμή νιώθουν το ζώο ευάλωτο κάνουν το λάθος να πλησιάσουν, κάτι που πολλές φορές στοιχίζει την ίδια τους τη ζωή. Βέβαια, εκεί απαιτείται η παρουσία μόνο ενός έμπειρου σκυλιού, αλλά, αυτό, αυξάνει και αυτομάτως την δυνατότητα να μας αντιληφθεί πιο εύκολα το αγριογούρουνο. Τα δύο ή και περισσότερα σκυλιά απασχολούν περιμετρικά το τραυματισμένο ζώο, κάτι που ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να γίνουμε αντιληπτοί, αλλά και αποτρέπει τον εύκολο στόχο, εμάς.

Θα πρέπει λοιπόν να πλησιάσουμε το σημείο εκείνο όσο μπορούμε πιο αθόρυβα και επιφυλακτικά, δίχως να προδοθούμε. Θα πρέπει να εκτιμηθεί πρωτίστως η ιδιομορφία του εδάφους και της βλάστησης, και κατόπιν να επιλέξουμε την πιο κατάλληλη πορεία που θα ακολουθήσουμε. Γι’ αυτό, όπως προαναφέραμε, είναι βασικό να είμαστε άριστοι γνώστες της περιοχής.

Συνήθως, ο τραυματισμένος αγριόχοιρος επιλέγει να σταθεί και να αμυνθεί στα πιο πυκνά σημεία, όπου ξέρει, πως εκεί…πλεονεκτεί. Εκεί, είναι αποφασισμένος να πεθάνει παλεύοντας μέχρι τέλους!

Σε περιοχές με πυκνή βλάστηση τα πράγματα δυσκολεύουν κατά πολύ για τον κυνηγό. Ως συνήθως, ακολουθεί πορεία σε θέση έρπινγκ, γι αυτό, κάθε μας βήμα θα πρέπει να γίνεται με τη μέγιστη προσοχή έχοντας το όπλο πάντα εμπρός, σε ετοιμότητα.

Βαδίζοντας προς τα σκυλιά που αλυχτούν προδίδοντας τη θέση του ζώου, το καλύτερο είναι να πλησιάσουμε από τη δική τους πλευρά, μιας και αυτά, έχουν επιλέξει από νωρίτερα την καταλληλότερη θέση ασφαλείας. Επίσης, με τον τρόπο αυτό, δεν είναι εύκολο να γίνουμε αντιληπτοί από τον πληγωμένο αγριόχοιρο, αλλά και μας δίνεται η δυνατότητα βολής δίχως να κινδυνεύουν να τραυματιστούν παράλληλα τα σκυλιά καθώς βρίσκονται σε αντίθεση κατεύθυνση.

Στεκόμαστε λίγο πιο πίσω τους και επικεντρωνόμαστε προς τα εκεί πού έχουν στραμμένο το βλέμμα τους και γαβγίζουν. Τα σκυλιά, έχουν εντοπίσει σχεδόν την ακριβή θέση του ζώου προσδιορίζοντάς το ακόμη και με τη μύτη τους, δίχως καν να το βλέπουν.

Εδώ, πρέπει να δίδεται προσοχή, διότι, αν ο αγριόχοιρος έχει ακόμη δυνάμεις να επιτεθεί, τα σκυλιά καθώς νιώθουν την παρουσία μας εκείνη τη στιγμή τον πιέζουν σε πιο κοντινή απόσταση, οπότε μια επίθεσή του είναι αναμενόμενη.

Το όπλο μας ήδη θα πρέπει να είναι ”σηκωμένο” γιατί σε αυτές τις στιγμές δεν παρέχεται η πολυτέλεια της σκόπευσης. Το ζώο αυτό ξεχύνεται με απίστευτη δύναμη και ταχύτητα ακόμη και πληγωμένο. Οπότε, φέρνεις στιγμιαία το όπλο σε μια νοητή ευθεία προς το ζώο και πυροβολείς! Ακόμη κι αν η βολή μας είναι εύστοχη (τη στιγμή της επίθεσης) πολλές φορές δεν είναι ικανή ώστε να σταματήσει την ταχύτητα και το βάρος αυτού του ζώου, ιδίως, όταν πρόκειται για έναν αναπτυγμένο σωματικά αγριόχοιρο.

Πολλές είναι οι φορές που απαιτούνται αρκετές σφαίρες για να τελειώσει ένα τόσο σκληρό και δυνατό ζώο. Ακόμη και τη στιγμή που ξεψυχά, οι χαυλιόδοντές του αποτελούν κίνδυνο προς κυνηγό και σκύλους. Γι’ αυτό θα πρέπει να έχουμε επιλέξει στέρεο έδαφος, αλλά και η θέση μας αν είναι δυνατόν να είναι σε ανηφορική κλίση από το ζώο προς εμάς, όπου θα μας επιτρέπει μια αποφυγή κινήσεων. Αυτό είναι το πιο προσιτό, αλλά, ταυτόχρονα καθώς η φορά μας είναι από πάνω προς τα κάτω, δεν μας δίνεται η δυνατότητα καλής ορατότητας δια της βλάστησης όπως στην αντίθεση περίπτωση.

Όπως, είπαμε, η κάθε περίπτωση είναι μοναδική και ως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Έχει να κάνει με την συγκυρία του εκάστοτε συμβάντος και δεν υπάρχει τίποτε δεδομένο.

Αυτές οι στιγμές… δεν περιγράφονται εύκολα με λόγια!

Αυτό που θα πρέπει να εμπεδώσουμε είναι πως…ένα τραυματισμένο αγριογούρουνο δεν έχει πάντα την ίδια συμπεριφορά, και δεν θα πρέπει ποτέ να το υποτιμούμε λειτουργώντας επιπόλαια.

Τα άτομα που δεν έχουν την ανάλογη εμπειρία δεν θα πρέπει να μπαίνουν στην διαδικασία της χαριστικής βολής, γιατί ακόμη και έμπειροι κυνηγοί… κατέληξαν θύματα των μανιασμένων αγριόχοιρων.