Μέρος
2: Η διεθνής νομολογία ως περίγραμμα ενός έντιμου συμβιβασμού
Κωνσταντίνος
Γάτσιος και Δημήτρης Α. Ιωάννου
Στο πρώτο μέρος του άρθρου αυτού («Οριοθετώντας το πρόβλημα») έγινε μία κριτική περιγραφή των παραμέτρων της ελληνο-τουρκικής διαφοράς στο Αιγαίο. Σε αυτό το δεύτερο μέρος, με βάση τις αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων αλλά και των προβλέψεων της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θαλάσσης (UNCLOS), γίνεται προσπάθεια να σκιαγραφηθεί η εικόνα της πλέον εύλογης και πιθανής απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, στην υποθετική περίπτωση κοινής ελληνο-τουρκικής προσφυγής σε αυτό.
Μία εικόνα που τη χρειαζόμαστε, όχι μόνο ή κυρίως για
εγκυκλοπαιδικούς λόγους, αλλά διότι μπορεί να προσφέρει ένα μέτρο (έναν «κανόνα»),
ώστε να είμαστε σε θέση να αξιολογούμε όλες τις προτάσεις και τις απόπειρες να
εξευρεθούν «οριστικές ρυθμίσεις» στη διαφορά του Αιγαίου, στο πλαίσιο ενός
έντιμου συμβιβασμού.
----------------------------------------
Θα ήταν, άραγε, δυνατόν οι διαφορές της Ελλάδας με την Τουρκία να επιλυθούν μέσω της αμοιβαίας προσφυγής των δύο χωρών σε ένα διεθνές δικαστήριο; Η εμπειρία δεκαετιών μας λέει ότι η Τουρκία ναρκοθετεί κάθε παρόμοια προοπτική με την συνεχή ανάδειξη όλο και νέων απαιτήσεων, πέρα από κάθε λογική, ζητώντας να τεθούν και αυτές στην κρίση της δικαιοσύνης. Ενεργεί με τον τρόπο αυτό διότι γνωρίζει πως το δικαστήριο θα της απέδιδε πολύ λιγότερα, έως και ελάχιστα, σε σχέση με όσα θεωρεί πως θα καταφέρει να αποσπάσει με την ποδηγέτηση της Ελλάδας μέσα από την τρομοκράτηση και την επιθετικότητα. Αυτός, όμως, είναι και ο λόγος για τον οποίον, ασχέτως του εάν γνωρίζουμε πως η συγκεκριμένη προσπάθεια μάλλον δεν θα τελεσφορήσει, η δική μας πολιτική θα πρέπει να επικεντρωθεί στην προβολή και διακήρυξη της άποψης ότι αρμόδιο για την επίλυση της μίας, μοναδικής, θεμιτής διαφοράς μας με την Τουρκία, αυτής που αφορά στην ΑΟΖ και στην υφαλοκρηπίδα, είναι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.