Γράφει ο Πανηπειρώτης
Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα.
Σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο.
Μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν' ανεβαίνω.
Δε θέλω του γυαλού το λαμποφέγγισμα,
Που δείχνεται άστρο με του ήλιου τη χάρι.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,
Κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι.
Γ. Δροσίνης
Όχι, η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας είναι
θεσμός που λειτουργεί αδιάλειπτα ογδόντα χρόνια και η προσφορά της αφορά το
σύνολο των απόδημων ηπειρωτών.
Δεν είναι θεσμός που συστάθηκε για να απονέμει
τίτλους και να αποδίδει αξιώματα.
Το τόνισε και ο πρόεδρος στην ομιλία του στο ΣΕΦ
(12/2/2017), ότι η Πανηπειρωτική δεν είναι για να γεμίζουν μερικοί τους
φακέλους με «πιστοποιητικά επάρκειας προσόντων».
Η Πανηπειρωτική, το τριτοβάθμιο σωματείο των
Ηπειρωτών, σχεδιάζει το ηπειρώτικο όραμα και υλοποιεί το ηπειρώτικο όνειρο.
Δεν έχει σχέση με τούτο και με άλλα …
"Το κακό με τους ανθρώπους
είναι ότι θυσιάζουν τη ζωή τους
για να πετύχουν άχρηστα πράγματα,
ενώ θα μπορούσαν να τα ζήσουν με τη φαντασία τους.
Όμως, δυστυχώς,
οι πιο πολλοί άνθρωποι τα όνειρά τους
δεν τα κάνουν για να χαρούνε το άρωμά τους,
αλλά για να μπούνε στο μάτι των άλλων,
να τους ζηλέψουν ή να τους καμαρώσουν οι άλλοι,
μια ζωή ματαιόδοξοι,
ακόμη και στα όνειρά τους"
(Χρόνης Μίσσιος, Το κλειδί είναι κάτω από το
γεράνι, εκδ. Γράμματα)
Τα ογδόντα (80) χρόνια λειτουργίας και προσφοράς
της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας σηματοδοτούν μια καθάρια φωνή της
Ηπειρώτικης αποδημίας.
Τεράστιες προσωπικότητες που λάμπρυναν την πορεία
της (Ματζίκας, Νάσης, Ντίνος και τόσοι άλλοι) ούτε ζήτησαν ούτε απαίτησαν
πιστοποιητικά προσφοράς. «Αλλά και εγώ ποιος ήμουν; Ένας πρίγκιπας του τίποτα…»
Πώς να το κάνουμε;
Ο άνθρωπος που γνώρισε ή δεν γνώρισε την επιτυχία
στη ζωή του, που ανέβηκε ή δεν ανέβηκε σκαλοπάτια, βουνά και κορυφές, πρέπει να
αποδέχεται με αξιοπρέπεια την πτώση και το τέλος.
Να αποφεύγει οτιδήποτε μπορεί να τον ταπεινώσει ή
να τον εκθέσει.
Και, προπάντων να μην ζητάει πιστοποιητικά
οιασδήποτε προσφοράς.
«Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’ ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές –
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις»
Κ. Καβάφης
