Ανεξάρτητη
διαβίωση και όχι μαρτυρική περιθωριοποίηση
Η ιδιαιτερότητα της αναπηρίας
αποτελεί δικαίωμα και όχι διάκριση.
Τα πρόσωπα με αναπηρία απέδειξαν
εν τοις πράγμασι ότι αναπηρία δε σημαίνει ανικανότητα. Η ανάπηρη στάση ζωής,
πολλές φορές, της Πολιτείας και μέρους της κοινωνίας γεννά τις
περιθωριοποιήσεις, τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και τις ανισότητες.
Μια συντεταγμένη πολιτεία
οφείλει να εξασφαλίζει σε όλους τους πολίτες της, χωρίς διακρίσεις, χωρίς
ιεραρχήσεις, το δικαίωμα πρόσβασης στη μόρφωση, τη δουλειά και τη ζωή. Όταν
υπάρχουν περιορισμοί στην ελεύθερη και ανεξάρτητη παρουσία και διαβίωση, στο
γίγνεσθαι της κοινωνίας, τότε η Δημοκρατία πάσχει και καθίσταται ελλειμματική.
Όταν οι κοινωνικές κατασκευές και τα στερεότυπα ενδημούν και εμφιλοχωρούν στις
σχέσεις των ανθρώπων, τότε η κοινωνία αποδέχεται μοιρολατρικά το φαινόμενο των
αποκλεισμών και των διακρίσεων.
Η Πολιτεία οφείλει και
υποχρεούται να ενισχύσει αποφασιστικά τα προγράμματα αυτόνομης και ημιαυτόνομης
διαβίωσης γιατί ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από το πως ιεραρχεί τις
προτεραιότητες, ιδιαίτερα για εκείνους, οι οποίοι εξαιτίας της βαριάς τους
αναπηρίας δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να διεκδικήσουν τα
δικαιώματά τους.
Κοινωνία ίσων δεν υπάρχει.
Κοινωνία δίκαιη μπορεί και πρέπει να υπάρχει.
