Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, απευθύνοντας τις πιο
εγκάρδιες ευχές της προς όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, ανά την Ελλάδα και
την Οικουμένη, για ένα ευλογημένο Δωδεκαήμερο, βρίσκεται στην ανάγκη να
αντιμετωπίσει την συχνά επαναλαμβανόμενη ασεβή επιθετικότητα και τον ρατσισμό,
που πολύ συχνά, τον τελευταίο καιρό, εκφράζει ο καθηγητής της Πολιτικής και
Διοίκησης της Υγείας κ. Μόσιαλος, εναντίον των θεμελιακών Συμβόλων της
χριστιανικής πίστεως, με το πρόσχημα της προστασίας από τη διάδοση του
Κορωναϊού.
Τον προηγούμενο χρόνο, ο κ. Μόσιαλος πολεμούσε
εναντίον της συμμετοχής των πιστών στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας,
υποστηρίζοντας, με ορθολογικά επιχειρήματα, ότι η Θεία Κοινωνία μολύνει τους
μετέχοντας πιστούς και ότι θα «έπρεπε να έχει σταματήσει και να αλλάξει ο
τρόπος μετάδοσής της». Τις φετινές άγιες ημέρες των Χριστουγέννων ο κ. Μόσιαλος
συνεχίζει ακάθεκτος να αποκαλύπτει την αντιχριστιανική του εμπάθεια, με μια
καρικατούρα που δήθεν αναπαριστά τη φυγή της Παναγίας και του Ιωσήφ στην
Αίγυπτο, με τα αναγραφόμενα μηνύματα να εκφράζουν όχι μόνον την πλήρη θεολογική
του άγνοια, αλλά και την εμφανή πρόθεσή του να αμφισβητήσει και να καθυβρίσει
την αειπάρθενη σύλληψη και γέννηση του Θεανθρώπου από την Παρθένο Μαρία.
Από το Δημοτικό Σχολείο, οι βαπτισθέντες ορθόδοξοι μαθητές γνωρίζουν ότι το Σύμβολο της Ορθόδοξης Πίστεως περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, τη μεγάλη αλήθεια της Εκκλησίας, για την Θεία Ενανθρώπηση και την διά της πίστεως αποδοχή της: «Τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα». Αυτό το σημείο χρησιμοποιεί ο ορθολογιστής κ. Μόσιαλος, τονίζοντας, ειρωνικά, ότι οι Χριστιανοί το καταπίνουν αμάσητο. Αυτός, βέβαια, με το δημοσιευμένο του σκίτσο, δείχνει ότι δεν τα καταπίνει αυτά, αλλά, ως «προοδευτικός» και ορθολογιστής που είναι, τα απορρίπτει και τα απεχθάνεται ως ανορθολογικά ζητήματα. Ωστόσο, όπως πολύ εύστοχα του διαμηνύει η Ιερά Σύνοδος, ο προοδευτικός άνθρωπος σέβεται τις πίστεις και τις διαφορετικότητες των άλλων και δεν τις χλευάζει, ακόμη και αν δεν συμφωνεί με αυτές, σημειώνοντας ότι δεν μπορεί να καλύπτεται πίσω από την ιδιωτικότητα, «ιδιαίτερα όταν κατέχει θέσεις κρατικής ευθύνης και εκφράζεται δημοσίως».
Η ελληνική πολιτική ηγεσία, οφείλει να γνωρίζει ότι
ο κ. Μόσιαλος, ως αξιωματούχο στέλεχός της, την εκθέτει με τις απαράδεκτες, για
τα δημοκρατικά μας ήθη, αντιχριστιανικές του θέσεις. Εκτός, βέβαια, αν δεν
αφουγκράζεται, πλέον, αυτό που οι ορθόδοξοι Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι,
δηλαδή, αφενός ο κ. Μόσιαλος έχει καταφέρει, με τον αντιχριστιανικό του
ορθολογισμό και την άμετρη ασέβειά του έναντι των Χριστιανών, να εκλαμβάνεται,
από αυτούς, ως ένας διαρκής υβριστής και αποδομητής της χριστιανικής πίστεως,
αφετέρου, η ελληνική Κυβέρνηση δείχνει ότι, όχι απλώς ανέχεται, αλλά, μάλλον,
εγκρίνει και αποδέχεται την ασεβή και απρεπή ρατσιστική του στάση του έναντι
της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των πιστών της.
Ωστόσο, επειδή ο κ. Μόσιαλος ομιλεί ορθολογικά καλό
θα είναι να σκέπτεται και ορθολογικά. Πόσο ορθολογικά, όμως, μπορεί να
σκέπτεται ένας ορθολογιστής, πέφτοντας σε τέτοιες λογικές αντιφάσεις, όταν, από
τη μία, απορρίπτει τον Χριστιανισμό για ανορθολογισμό και, από την άλλη, ο
ίδιος, αν και έχει πλήρη θεολογική άγνοια, εμπλέκεται, ερμηνεύει και παίρνει
θέση σε ανορθολογικά θεολογικά θέματα, όπως είναι το αειπάρθενο της
Υπερευλογημένης Θεοτόκου;
Βεβαίως, αξίζει να συγχαρεί κανείς τους υπουργούς ή
τους βουλευτές της ελληνικής Πολιτείας, που βγήκαν ευθαρσώς και καταδίκασαν
αυτές τις συμπεριφορές. Όμως, οι Χριστιανοί πολίτες της χώρας ανέμεναν, όχι
απλώς μια λεκτική καταδίκη του αμετανόητου προκλητικού ρατσιστή, αλλά την
απομάκρυνσή του, από το αξίωμα που του έχει δοθεί. Διότι καλό θα είναι να μην
ξεχνά η όποια σημερινή ή αυριανή πολιτική ηγεσία ότι, όταν κλείνει το μάτι ή τα
μάτια σε τέτοιες αντιδημοκρατικές και αντισυνταγματικές συμπεριφορές των
ορισθέντων από εκείνη εκπροσώπων της, τότε είναι φυσικό, να υποθέσουν οι
πολίτες ότι και η ίδια καλύπτει και υιοθετεί έναν εξτρεμιστικό ορθολογισμό, που
αρνείται την ελευθερία του πολίτη να πιστεύει και να λατρεύει τον Θεό του.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο ευαίσθητος λαός,
μπορεί να σιωπά, αλλά δεν ξεχνά εύκολα τους ασεβείς που πολέμησαν ή πολεμούν
την πίστη και τον σεβασμό που έχουν στα Ιερά τους Σύμβολα.
Και, φυσικά, δεν είναι «ορθολογικά» σοφό να λησμονούν κάποιοι αυτό που είπε ο
ίδιος ο Χριστός, απευθυνόμενος στον Απ. Παύλο, λίγο πριν τη μεταστροφή του στη
Χριστιανική πίστη αλλά και σε όλους τους εμφανείς ή αφανείς διώκτες Του, διά
μέσου των αιώνων: «Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Σαούλ, Τι με καταδιώκεις; Είναι σκληρό για σένα να κλωτσάς στα καρφιά) (Πράξ 26,
14). Εις μάτην, συνεπώς, οι προσπάθειες που έχουν κάνει ή κάνουν τόσο οι προηγούμενοι όσο και οι σύγχρονοι διώκτες,
διότι δεν μπόρεσαν, δεν μπορούν, ούτε θα μπορέσουν, να πετύχουν τη
συντριβή της μοναδικής Αλήθειας του
κόσμου, που είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.
