Ο Μαριάνο Ραχόι δεν υποσχέθηκε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο απ ότι υποσχέθηκαν η θα υποσχεθούν αύριο με τη σειρά τους και οι άλλοι υποψήφιοι πρωθυπουργοί των κρατών της Ευρώπης, που σημαίνει ότι όλοι τα ίδια λένε, που σημαίνει ότι και οι πολιτικοί της Ευρώπης δεν έχουν πλέον περιθώρια επιλογής προγραμμάτων . Η τραγωδία είναι ότι συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και για τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων Αν και οι εκλογές ήταν απολύτως ελεύθερες, οι Ισπανοί δεν είχαν πολλά περιθώρια επιλογής.
Και από εδώ πρέπει να αρχίσουμε την ανάλυσή μας ! Αν παραστήσουμε με μία ευθεία γραμμή, το σύνολον των επιλογών που είχαν μπροστά τους οι πολίτες της Ευρώπης ας πούμε, τα τελευταία 80-100 χρόνια, στο ένα άκρο κάποτε βρίσκονταν ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, με τα κόμματα που τον αντιπροσώπευαν, και στο άλλο άκρο ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, με τα αντίστοιχα κόμματα.
Ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα υπήρχαν άπειρες αποχρώσεις κομμάτων . Οι πολίτες δηλαδή είχαν περιθώρια επιλογής Στις μέρες μας όμως, μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών χωρών , υπάρχει μόνο ένα άκρο, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Το άλλο άκρο δεν υπάρχει , γι αυτό και ο κόσμος «δεν ξέρει που παν τα τέσσερα», δεν έχει που να πάει, γι αυτό βολοδέρνεται εδώ κι εκεί, το άλλο άκρο κάπου έχει χαθεί , κι έχουν χαθεί ως εκ τούτου και οι διάφορες αποχρώσεις κι έτσι καταλήγουν οι ψηφοφόροι εκει που υπάρχει κάτι, στα δεξιά κόμματα, στην συντήρηση.
(Αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι θα είναι πάντοτε, ότι περνάμε στην μονοκρατορία του καπιταλιστικού συστήματος. Αντίθετα όλα δείχνουν ότι ο καπιταλισμός, έχει χάσει πλέον την ισοροπία του και παραπαίει. Αυτό όμως είναι ένα άλλο ζήτημα).
Γεγονός σήμερα είναι ότι υπάρχει μόνο το ένα άκρο και «όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει». Γι αυτό λέμε παραπάνω, για να επανέλθουμε, ότι οι Ισπανοί ψηφοφόροι χθες, (οι Έλληνες αύριο, οι Γάλοι μεθαύριο κ.ο.κ) δεν είχαν πολλά περιθώρια επιλογής
Τα εκατομμύρια των λαών της Ευρώπης και όλου του κόσμου, είκοσι χρόνια τώρα μετά την κατάρρευση, παραμένουν αμήχανα, θέτοντας ψιθυριστά, σχεδόν βουβά ένα απλό ερώτημα στα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης, στην Αριστερά γενικότερα:
- Αν αύριο πάρετε την εξουσία στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα κλπ τι διαφορετικό θα κάνετε απ ότι έκαναν οι Σοβιετικοί , οι Πολωνοί, οι Τσέχοι, οι Ούγγροι κομμουνιστές που καρτέρευσαν ? Και σ αυτό το ερώτημα τα κομμουνιστικά κόμματα , (η Αριστερά ), δεν έχουν δώσει ακόμη μια πειστική απάντηση. Είναι απαράδεκτο, ανεπίτρεπτο, ας το πούμε ακόμη μια φορά, να συμπεριφέρεται ένα κόμμα της Αριστεράς έτσι , σαν να μην έχει πάρει είδηση ότι ένας ολόκληρος κόσμος από το Βλαδιβοστοκ της Άπω Ανατολής μέχρι την Αυλώνα της Αδριατικής, από την Κωστάντζα της Ρουμανίας μέχρι το Γκτανσκ της Πολωνίας στο μισό ημισφαίριο της υδρογείου, κατέρρευσε σ ελάχιστο χρονικό διάστημα , χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά !
Και την έλλειψη πειστικής απάντησης, την εκμεταλλεύονται οι κεφαλαιοκράτες. που τους βλέπουμε ήδη να αποθρασύνονται σε βαθμό χυδαιότητας .
Οι κεφαλαιοκράτες , ειδικά σήμερα, στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας …έχουν φθάσει στην πραγματικότητα στο σημείο, να απαιτούν , από τους πολιτικούς , (στρατιωτικούς , δικαστικούς κλπ) την εξής δουλειά : Να κρατούν φανάρι, σε μόνιμη βάση και όταν κάνουν εκλογές ζητάν από τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων να διαλέξουν ποιος, που και πότε θα είναι ο καταλληλότερος για αυτή τη δουλειά ! Έχουν αναθέσει στους πολιτικούς τους, σε όλες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης εκλεγμένων η διορισμένων, σαν κύρια αποστολή, να κατεβάσουν το βιοτικό επίπεδο των εκατομμυρίων υπηκόων τους μέσα σε όσο γίνεται πιο σύντομο χρονικό διάστημα στο αντίστοιχο του Μπαγκλαντες !
Κι αυτό γιατί ξέρουν όπως είπαμε ότι δεν υπάρχει το άλλο άκρο, το αντίπαλο δέος για να χρησιμοποιήσουμε μια χιλιοειπωμένη λέξη. Μπορεί να μην υπάρχει το αντίπαλο δέος υπάρχει όμως το αντίπαλο χρέος. Χρέος των προοδευτικών ανθρώπων όπου Γης, της διανόησης πρώτα από όλα, είναι, επειγόντως να προσδιορίσουν το άλλο άκρο με ένα νέο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο που θα βασίζεται στην πολύτιμη εμπειρία του σοσιαλιστικού συστήματος που κατέρρευσε. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Μόνο έτσι θα υπάρχουν περιθώρια επιλογής, μόνο έτσι θα λειτουργήσει η Δημοκρατία.
Ειδικά για την Ελληνική Αριστερά, για να έρθουμε στα δικά μας, θα πρέπει να πούμε ότι απ όλα τα Αριστερά κινήματα της Ευρώπης θα έπρεπε να είχει σήμερα την μεγαλύτερη, την πιο πλούσια πείρα ! Χιλιάδες άνθρωποι της, άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες μετά τον εμφύλιο, πάρα πολλά μέλη και στελέχη της, που σπούδασαν εκεί και δούλεψαν σε συνεταιρισμούς ,εργοστάσια, δημόσιες υπηρεσίες, πανεπιστήμια, που έχουν ζήσει τον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής, σ όλες του τις παραλλαγές , σ όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, τα θετικά και τα αρνητικά του. Η Ελληνική Αριστερά λοιπόν δεν θα έπρεπε να είναι αυτή που πρώτη θα επανακαθόριζε επιστημονικά πλέον το άλλο άκρο, το νέο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο που εδώ και 20 χρόνια ψάχνει να βρει όλος ο κόσμος ? Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και δόξα, από τον επανακαθορισμό του άλλου άκρου ? Που είναι αυτοί οι άνθρωποι ? Ο επανακαθορισμός είναι πρώτα απ όλα, ζήτημα απλής λογικής, μιάς λογικής που θα την ασπαστεί όλη η κοινωνία, πρώτα οι παραγωγικές τάξεις όπως λέμε , που θα δημιουργήσει εντελώς καινούργιες σχέσεις ανάμεσα στο κράτος και τον πολίτη, που θα ανοίξει νέους ορίζοντες, αρκεί να απομακρυνθούμε λίγο από τις ιδεολογικές μας ακτές. Από πού να αρχίσουμε λοιπόν? Το έχουμε ξαναγράψει, πρώτα θα πρέπει να προσδιορίσουμε την «Άγνωστη παράμετρο της Οικονομίας» βλέπε:
http://www.vostiniotismos.blogspot.com/2011/03/blog-post_22.html#more
¨Όλα τα άλλα θα έρθουν φυσιολογικά μόνα τους.
Όσο για τους άλλους, που η ματαιοδοξία τους είναι μεγαλύτερη από το αίσθημα ευθύνης απέναντι στα εκατομμύρια των ψηφοφόρων, που με τα φρεσκοσιδερωμένα φράκο τους, ετοιμάζονται να εισέλθουν θριαμβευτές όπως ο Μαριάνο Ραχόι στα κυβερνητικά μέγαρα , και μάλιστα αυτοδύναμοι, χωρίς να έχουν απολύτως καμιά λύση στα προβλήματα, τουλάχιστον σ αυτά που δημιούργησαν οι ίδιοι, η πιο σωστά ο νεοφιλελευθερισμός τους , που εκμεταλλευόμενοι την έλλειψη του άλλου άκρου, που καταδίκασαν εκατομμύρια εργαζόμενους στην απέραντη εξαθλίωση, ε λοιπόν σ αυτούς πρέπει να πούμε: ΟΥΕ ΤΟΙΣ ΝΙΚΗΤΑΙΣ
Βοστινιώτης Παναγιώτης
ΠΗΓΗ: http://www.vostiniotismos.blogspot.com/2012/03/blog-post.html#more
.png)
