Μάνα, μητέρα, μαμά. Μανάδες ηρωίδες, ενίοτε με
διπλό ρόλο - μητέρες και πατέρες μαζί, μάνες «κουκουβάγιες», αυστηρές ή και
όχι, σίγουρα στοργικές, όλες ασύγκριτες και μοναδικές κι η αγκαλιά τους
καταφύγιο, όσο κι αν μεγαλώνουμε.
Από τη γιορτή της μάνας γης την άνοιξη, στην αρχαία
Ελλάδα, φθάσαμε στη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου να γιορτάζουμε την δεύτερη πιο
εμπορική γιορτή, μετά από εκείνη του Αγίου Βαλεντίνου.
Η Γιορτή της Μητέρας ξεκίνησε ως ημέρα μνήμης και
πένθους των γυναικών, που είχαν χάσει τα παιδιά τους και γενναίους στρατιώτες
στον πόλεμο.
Χρόνια αργότερα η Anna Jarvis από τη Φιλαδέλφεια
των ΗΠΑ, θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της, ξεκίνησε το 1907 μια
εκστρατεία, για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της
είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το
1914 με προεδρικό διάταγμα, που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου ως Ημέρα
της Μητέρας.
Ο λαός μας λέει εύγλωττα «μάνα είναι μόνο μία».
Όμως πόσο εύκολο είναι να είσαι μαμά;
Όπως εξομολογείται η Δρ. Ανατολή Παταρίδου, MD,
χειρουργός ωτορινολαρυγγολόγος κεφαλής - τραχήλου, παιδο-ΩΡΛ, επιστημονική
συνεργάτης του Νοσοκομείου ΥΓΕΙΑ-ΜΗΤΕΡΑ (www.pataridou.gr):
«Κανένα παιδί δεν έρχεται με «οδηγίες χρήσης» και
ποτέ δεν θα είσαι 100% προετοιμασμένη. Όμως από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις
ότι έχεις την τύχη και την ευλογία να ζήσεις κάτι μαγικό. Είναι πραγματικά
ανεξήγητο πώς, ένα μικρό πλασματάκι, μπορεί να σου δημιουργήσει τέτοιο
«χείμαρρο» συναισθημάτων. Είναι η στιγμή, που η ζωή σου παίρνει ένα τελείως
διαφορετικό νόημα και πλέον δεν έχεις μόνο την ευθύνη του εαυτού σου».
Από την ώρα που γεννιέται το μωρό, η αγωνία και το
άγχος «πάνε πακέτο». Να το ταΐσεις, να το αλλάξεις, να το παρηγορήσεις όταν
κλαίει, να τρέχεις πίσω του, όταν εκείνο θα διανύει χιλιόμετρα μπουσουλώντας
μέσα στο σπίτι, με τον φόβο μην χτυπήσει.
«Το σπίτι γίνεται μίνιμαλ, απομακρύνεις σχεδόν όλα
τα έπιπλα, για να μην έχεις συνέχεια αυτό το άγχος. Μέχρι που έχεις φθάσει
πλέον στο σημείο, που το βλέπεις να στέκεται στα δύο πόδια. Και εκεί δεν ξέρεις
τι να πρωτοσκεφτείς. Η χαρά είναι τεράστια, καθώς πρόκειται για ένα
«κοσμοΐστορικό» γεγονός, αλλά από την άλλη σκέφτεσαι «ποιος το πιάνει τώρα…».
Παλεύεις με τις ώρες, προσπαθώντας να του μάθεις να πει «μαμά», θεωρώντας πως
αυτό θα είναι ένα είδος επιβράβευσης για τα αμέτρητα ξενύχτια σου, αλλά τίποτα.
Μέχρι που εκείνο αποφασίζει από μόνο του να πει «μπαμπά». Εντάξει και αυτό καλό
είναι, μην τα θέλουμε όλα δικά μας».
Μια παροιμία των Γίντις λέει «ο Θεός έφτιαξε τις
μανάδες, γιατί δεν μπορούσε να είναι παντού». Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν,
αυξάνονται προοδευτικά οι έγνοιες για μια μητέρα. Από την πρώτη μέρα στο
σχολείο, στις φιλίες του, στην καθημερινή του πρόοδο, στα μικρά ή μεγάλα
επιτεύγματά του, στα λάθη του.
Η κυρία Παταρίδου επισημαίνει: «Κάθε φορά που
βλέπεις ότι έχει πάρει έναν καλό βαθμό στα διαγωνίσματά του, γεμίζεις
περηφάνια. Άλλωστε είναι μια μικρή νίκη και για σένα, που μετά από πολλά χρόνια
«ξαναγύρισες στα θρανία».
Ο καιρός περνάει, η φοιτητική ζωή είναι προ των
πυλών. Και αν είναι να φύγει και μακριά, χιλιάδες σκέψεις περνάνε από το μυαλό
σου. Τι θα τρώει, τα ρούχα του ξέρει να τα πλένει, ποιος θα του καθαρίζει το
σπίτι; Και αρχίζουν τα τηλεφωνήματα, το ένα πίσω από το άλλο. «Μαμά, είμαι
καλά, μην με παίρνεις συνέχεια». Εύκολο να το λες. Και όταν μετά από μερικά
χρόνια έρθει η στιγμή της ορκωμοσίας, δεν ξέρεις πώς να κρύψεις τη χαρά σου.
Μετά από πολλά ξενύχτια, άγχος, αντιπαραθέσεις, ειδικά στα χρόνια της εφηβείας,
πλέον το παιδί σου χαράζει τη δική του πορεία».
Ο σημασία του ρόλου της μητέρας δεν αλλάζει ποτέ.
Μπορεί οι ανάγκες να μεταβάλλονται και ο χρόνος, που πρέπει να αφιερώσει, να
λιγοστεύει όσο περνάνε τα χρόνια, αλλά η παρουσία της είναι πάντα σημαντική.
Από ένα σημείο και μετά μια μητέρα αντιλαμβάνεται ότι το παιδί της δεν έχει
ανάγκη τα υλικά, που μπορεί να του προσφέρει, αλλά μια συμβουλή, μια αγκαλιά,
ένα «όλα θα πάνε καλά!».
«Μπορεί, πλέον, να καταλάβει πώς νιώθεις, τη
σημασία της κάθε σου λέξης, τις αγωνίες σου. «Είχες δίκιο, μαμά». «Σε
ευχαριστώ!». «Σε αγαπώ!». Η απόλυτη δικαίωση», λέει η ειδικός.
Όσο για το τι μπορεί να κάνει μια μητέρα, πέρα από
το να προσπαθεί να είναι πάντα παρούσα στα παιδιά της;
Να φροντίζει τον εαυτό της και την υγεία της όσο
μπορεί. Να τρώει σωστά, να μην καπνίζει και να βρίσκει χρόνο να ασκείται. Είναι
σημαντικό να είναι καλά. Γιατί τα παιδιά της θα τη χρειάζονται πάντα.
«Χρόνια πολλά, λοιπόν, σε όλες τις μαμάδες, αλλά
ειδικά σε εκείνες που ξέρουν ότι δεν είναι τέλειες και προσπαθούν κάθε μέρα να
βελτιώνονται», καταλήγει η κυρία Παταρίδου.
