Ὁ κατὰ κόσμον Ἀνδρέας Τρεμπέλας γεννήθηκε στὴν πόλη τῶν Πατρῶν τὸ 1939.
Ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν τὸ 1963. Χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1968 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1969 ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Γέροντά του Μητροπολίτη Σεβαστιανό. Ὑπηρέτησε ὡς Ἱεροκήρυκας στὴν Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως ἀπὸ τὸ 1967 (ἀρχικὰ ὡς λαϊκός, κατόπιν ὡς Διάκονος καὶ ἔπειτα ὡς Πρεσβύτερος - Ἀρχιμανδρίτης) μέχρι τὸ 1995.
Ἑνάμιση μῆνα μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυροῦ Σεβαστιανοῦ, στὶς 25 Ἰανουαρίου 1995 ἐξελέγη Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως μὲ 32 ψήφους, ἔχοντας συνυποψηφίους τοὺς Ἀρχιμανδρῖτες Χρυσόστομο Κουτουλάκη (31 ψῆφοι) καὶ Ἰερόθεο Πετρίδη (4 ψῆφοι).
Μάλιστα ὅπως λέχθηκε τότε, τὴν μία ψῆφο τὴν "ἔριξε" ἀπὸ "πάνω" ὁ Σεβαστιανός...
"Φύσει ἐσωστρεφὴς καὶ πάντοτε συνειδητὰ στὴν σκιὰ τοῦ Γέροντά του... δὲν ἐπιθύμησε ποτὲ τὸ βάρος τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες περιπτώσεις στὴ σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ποὺ ὑποψήφιος γιὰ τὸν ἀρχιερατικὸ θρόνο δὲν βρισκόταν στὴν Ἀθήνα τὴ στιγμὴ τῆς ἐκλογῆς του, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἑπομένη ἡμέρα νὰ μὴν ὑπάρχουν φωτογραφίες του στὶς ἐφημερίδες ποὺ ἀνήγγειλαν τὸ γεγονὸς τῆς ἐκλογῆς του. Ἔκανε ὑπακοὴ μόνο στὸ θέλημα τοῦ πνευματικοῦ του Πατέρα ἀλλὰ καὶ στὴν σύσσωμη βούληση τοῦ λαοῦ τῆς ἀκριτικῆς ἐπαρχίας νὰ διαδεχθεῖ αὐτὸς τὸν μεγάλο Σεβαστιανό." [1]
Στὶς 28 Ἰανουαρίου 1995 χειροτονήθηκε Eπίσκοπος στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Δημητρίου Ἀμπελοκήπων Ἀθηνῶν. Δὲν εἶχε "ραφτεῖ" πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκλογή του... Στὴν χειροτονία του δανείστηκε ἀρχιερετικὴ στολὴ καὶ μάλιστα ἡ μίτρα ποὺ φόρεσε ἦταν μεγαλύτερο μέγεθος.. Ἐνθρονίστηκε στὸ Δελβινάκι καὶ στὴν Κόνιτσα τὴν 1η Ἀπριλίου 1995.
Ἀπὸ τὸ 1995 ἕως τὸ 2025 διεποίμανε τὴν Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης, ἔχοντας νὰ ἐπιδείξει πλούσιο ποιμαντικό, πνευματικὸ καὶ ἐθνικὸ ἔργο. Συχνὰ στηλίτευε αὐστηρῶς την παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ. Δὲν συμφωνοῦσε καθόλου μὲ τὰ "σῦρε καὶ ἔλα στὴν Ρώμη" ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔλεγε. Ἔκρουσε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τοὺς φημολογούμενους "κοινοὺς ἑορτασμοὺς τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς παπικούς" λέγοντας: «Εἶναι ἀδύνατον οἱ αἱρετικοὶ νὰ γιορτάζουν μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους»! Στὸ ἀκανθῶδες Οὐκρανικὸ ζήτημα, κράτησε ὀρθὴ στάση, καθὼς δὲν δέχθηκε "συλλείτουργα" μὲ τὴν παράταξη τοῦ Ἐπιφανίου. Στὸ θέμα τῆς ὑπερασπίσεως τῆς Πατρίδoς, τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἀξιῶν, συνέχισε στὴν γραμμὴ τοῦ προκατόχου του Μητροπολίτου Σεβαστιανοῦ, καὶ δὲν σταμάτησε νὰ μιλᾶ γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο.
"Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι αἰσθανόταν βαρειὰ στοὺς ὤμους του τὴν κληρονομιὰ τοῦ ἀειμνήστου Γέροντα καὶ προκατόχου του στὴν ἀκριτικὴ μητρόπολη, δέχθηκε νὰ ἀναλάβει καὶ τὴν εὐθύνη τῆς συνεχίσεως τοῦ ἐθνικοῦ ἀγῶνα, ποὺ ὁ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ξεκίνησε ὑπὲρ τῶν βασανισμένων ἀδελφῶν τῆς ἑλληνικότατης Βορείου Ἠπείρου. Παρὰ τοὺς ἀρχικούς του δισταγμοὺς ἀνέλαβε καὶ τὴν προεδρία τοῦ Πανελληνίου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνα καὶ μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν μελῶν τοῦ ΠΑΣΥΒΑ καὶ τῆς ΣΦΕΒΑ κράτησε ψηλὰ τὴν σημαία τοῦ σημαντικοῦ ἐθνικοῦ μας θέματος. Μὲ ἐκδηλώσεις, ὁμιλίες ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα, δελτία Τύπου, καθὼς καὶ μὲ τὴν κυκλοφορία τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Βήματος (τῆς μόνης εἰδικῆς ἔντυπης ἔκδοσης γιὰ τὸ ζήτημα τῆς Βορείου Ἠπείρου) συνέχισε τὴν ἀγωνιστικὴ πορεία ποὺ χάραξε ὁ προκάτοχός του, δίνοντας γενναῖα καὶ ἐθνοπρεπὴ μαρτυρία στὸ πλευρὸ τῶν ἀδελφῶν μας. Ἡ φωνή του, στοιχοῦσα στὸ ἐθναρχικὸ παράδειγμα σημαντικῶν ἐκκλησιαστικῶν μορφῶν τῆς σύγχρονης ἱστορίας, ὑψωνόταν πάντοτε δυναμικὴ γιὰ νὰ καταγγείλει τοὺς διωγμούς, τὴν παραβίαση τῶν ἐθνικῶν δικαίων καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν ἀδελφῶν μας, τὸν ἀνθελληνισμὸ τοῦ ἀλβανικοῦ κατεστημένου ἀλλὰ καὶ τὴν ἀδιάφορη, δυστυχῶς, συχνὰ στάση τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας". [2]
Τάχθηκε ἐναντίον τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος καὶ τῆς νέας τάξης, διοργανώνοντας στὴν Κόνιτσα ἐκδήλωση ἐναντίον τῆς "κάρτας τοῦ πολίτη".
Γενικότερα ἡ ζωή του ὑπῆρξε λιτή, φτωχή, ταπεινή. Τὸν μισθό του τὸν διέθετε γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ Γηροκομείου τῆς Μητροπόλεώς του.
Χρησιμοποιοῦσε ἐφημερίδες γιὰ τραπεζομάντηλο ὅταν ἔτρωγε. Ζεσταινόταν μὲ ξυλόσομπα, μέχρι πρὶν λίγα χρόνια ποὺ πλέον δὲν μποροῦσε νὰ κουβαλάει τὰ ξύλα στὸ φτωχικό του Ἐπισκοπεῖο. Ὁ ἴδιος τὸ ὀνόμαζε "Μητροπολιτικὸν ἐρείπιον". Σημειωτέον τὸ Ἐπισκοπεῖον εἶναι ἴσως τὸ παλαιότερο κτίσμα στὴν Κόνιτσα. Ἀρνήθηκε νὰ τὸ ἀνακαινίσει καὶ νὰ δεχθεῖ κρατικὰ κονδύλια γιὰ τὴν συντήρησή του γιὰ νὰ μὴ σκανδαλίσει τὸν κόσμο ποὺ ὑποφέρει καὶ δυσκολεύεται οἰκονομικά. Μάλιστα τόνιζε "δὲν ἔχω βάλει τὸ χέρι μου στὸ μέλι τοῦ κρατικοῦ κορβανᾶ...".
Δὲν τὸν ἄγγιξε ὁ συνήθης πειρασμὸς τῶν κληρικῶν μὲ τὰ χρυσοποίκιλτα ἄμφια. Δὲν ἔραψε προκλητικὲς πλούσιες στολές. Ἀρκέστηκε στὸ νὰ μεταποιήσει τὶς παλιὲς μὰ εὐλογημένες στολὲς τοῦ προκατόχου του Μητροπολίτου Σεβαστιανοῦ.
Ἦταν ἄριστος γνώστης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς ἱστορίας ἀλλὰ καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Τὰ κείμενά του πάντοτε ἄρτια γραμμένα, μὲ γλωσσικὴ καλλιέπεια, θεολογικὴ δεινότητα καὶ ἔμπονο πατριωτικὸ ἐνδιαφέρον. Δὲν ἐπιθυμοῦσε τὴν προβολή, γι΄ αὐτὸ καὶ μάλωνε ὅποιον προσπαθοῦσε νὰ τὸν φωτογραφίσει, ἰδιαιτέρως ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας στὸν Ναό. Ἦταν σοβαρὸς λειτουργός, πάντοτε προσευχόμενος. Ἀρχιερέας "παλιᾶς κοπῆς", σοῦ ἐνέπνεε σεβασμὸ καὶ ἐμπιστοσύνη.
Ἀνέθετε τὰ πράγματα στὸν Θεό. Ἔλεγε συχνὰ "κάντε προσευχὴ νὰ βρεθοῦν κληρικοί, ὥστε νὰ ἔχουν ὅλα τὰ χωριὰ τὸν δικό τους ἱερέα". Παρ' ὅλο ὅμως ποὺ οἱ λειτουργικὲς ἀνάγκες ἦταν πολλές, πρόσεχε πολὺ στὶς χειροτονίες. Μὲ σεβασμὸ στὶς προτροπὲς τῶν Ἁγίων Πατέρων, τήρησε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες στὰ κολλήματα ἱερωσύνης, χωρὶς ἐκπτώσεις.
Ἀγαποῦσε νὰ ἐπισκέπτεται τὰ ἀκριτικὰ ὀρεινὰ χωριὰ τῆς ἐπαρχίας του. Κήρυττε μὲ ἁπλᾶ λόγια στοὺς ἁπλοϊκοὺς κατοίκους, ἂν καὶ κατεῖχε ὑψηλὲς θεολογικὲς γνώσεις. Πονοῦσε καὶ διαμαρτύρονταν γιὰ τὴν ἐρήμωση τῆς ἀκριτικῆς ὑπαίθρου, τὴν ἀδιαφορία τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας, τὸ κλείσιμο φυλακίων, στρατοπέδων καὶ ὑπηρεσιῶν.
Ἔβγαζε πύρινους λόγους στὰ κηρύγματά του ἀλλὰ καὶ στὶς δημόσιες δηλώσεις του: Καὶ ἕνας μόνο Ἱεράρχης νὰ ἀντιστέκεται εἴτε στὰ ἀνόσια σχέδια τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας εἴτε στὴν φτώχεια τῶν ἐπιχειρημάτων κομματικῶν στελεχῶν, ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ νικηθεῖ! Θὰ νικάει πάντα!!!
Δὲν δίσταζε νὰ λέει μὲ θάρρος τὴν γνώμη του ἀλλὰ κυρίως νὰ ἐκφράζει μὲ τὸ στόμα του τὴν φωνὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ λίγα λόγια, ὁ Μητροπολίτης Ἀνδρέας τάραξε τὰ λιμνάζοντα ὕδατα τοῦ πολιτικοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ καθωσπρεπισμοῦ.
Ὅταν ἐπισκέπτονταν τὰ ἀκριτικὰ στρατιωτικὰ φυλάκια τῆς ἐπαρχίας του, γευμάτιζε μὲ τοὺς στρατιῶτες μὲ φαγητὸ ποὺ τοὺς εἶχε φέρει ὁ ἴδιος μὲ τοὺς συνεργάτες του, καὶ στὸ τέλος ἔπλενε μόνος του τα πιάτα ὅλων.
Ὅταν συναντοῦσε γνώριμά του πρόσωπα, πάντοτε τὰ ρωτοῦσε μὲ πατρικὸ ἐνδιαφέρον ἂν μελετοῦν τὴν Ἁγία Γραφὴ ἢ καὶ κάποιο πνευματικὸ βιβλίο. Μάλιστα, ἔλεγε χαριτολογῶντας "θὰ φύγω μὲ τὸ παράπονο, ὅτι δὲν μετελετάτε τὴν Ἁγία Γραφή, ὅσο καὶ ὅπως πρέπει"...
Τὴν παραμονὴ Χριστουγέννων τοῦ 2024, ὁ Μητροπολίτης Ἀνδρέας εἰσήχθη στὸ Νοσοκομεῖο Ἰωαννίνων μετὰ ἀπὸ βαρὺ ἐγκεφαλικὸ ἐπεισόδιο καὶ ἐσωτερικὴ αἱμορραγία ποὺ ὑπέστη. Παύθηκε ἀπὸ τὴν Διαρκή Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς 10 Μαρτίου 2025 καὶ λίγες μέρες ἀργότερα, στὶς 5 Ἀπριλίου 2025, κοιμήθηκε σὲ ἡλικία 86 ἐτῶν.
Ἀνδρέου τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου, τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης, Ὑπερτίμου καὶ Ἐξάρχου πᾶσης Βορείου Ἠπείρου,
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.
Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του.
[1] https://www.sfeva.gr/96674219.el.aspx
[ὁ.π.]
.jpg)
