Η
ανακοίνωση των αρμοδίων ότι οι δασικοί χάρτες που αναρτήθηκαν (και στο διαδίκτυο) δεν αμφισβητούν τον
ιδιοκτησιακό καθεστώς των δασικών εκτάσεων,
είναι κατά την γνώμη μου ελλιπής. Λείπει μια λέξη, ένα χρονικό επίρρημα:
Η σωστή
διατύπωση θα ήταν αν έλεγε ότι:
Οι Δασικοί χάρτες δεν αμφισβητούν τον
ιδιοκτησιακό καθεστώς ΑΚΟΜΗ. Αυτό το
χρονικό επίρρημα λείπει. Ποιος όμως αρμόδιος θα τολμούσε να διατυπώσει μια
τέτοια πρόταση.
Κι όμως
αυτή είναι η αλήθεια, μια αλήθεια που χάνεται στις δεκάδες, εκατοντάδες
λεπτομέρειες (παράγραφοι, χρώματα, σύμβολα κλπ).
Ο
κόσμος αρχίζει τώρα να παραμιλάει. Όμως όπως κάθε ιστορία έχει και την
προϊστορία της, έτσι και αυτή η ιστορία με τους δασικούς χάρτες έχει την δική
της:
[Η
ελληνική κυβέρνηση, το καλοκαίρι του 2011, ψηφίζοντας τον Εφαρμοστικό Νόμο (την
επόμενη μέρα μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου) επανέφερε το Φεουδαρχικό
κατάλοιπο, με την ψήφιση του Δικαιώματος Επιφανείας, το οποίο είχε λήξει
οριστικά, από το 1945 και μετά, με τον Νέο Αστικό Κώδικα.
Η
ελληνική κυβέρνηση, μας εκσυγχρόνισε, επαναφέροντας φεουδαρχικούς θεσμούς!]
Ας το
ξαναγράψουμε: [Τα πάντα θα γίνουν όπως ακριβώς σε μια σκηνή ενός θεατρικού
έργου! Θα έρθει αύριο ένας επενδυτής (το κεφάλαιο), θα καθίσει στο ίδιο τραπέζι
με τον υπουργό (το κράτος). Μπροστά τους ανοιχτός ο χάρτης της Ελλάδος.
Ο
επενδυτής απαιτεί τόπο, χώρο, ζωτικό χώρο για να χρησιμοποιήσουμε και γερμανική
ορολογία. Διαλέγει ας πούμε στο Πωγωνι, μια περιοχή μερικών εκατοντάδων η ακόμη
χιλιάδων στρεμμάτων. Η περιοχή αυτή περιλαμβάνει, εκτάσεις του Δημοσίου,
εκτάσεις που ανήκουν στο Δήμο, αλλά μπορεί να περιλαμβάνει και ιδιωτικές
εκτάσεις καθώς και εκτάσεις της Εκκλησίας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον
επενδυτή όπως καταλαβαίνουμε είναι οι ιδιωτικές εκτάσεις. Εδώ επεμβαίνει ο
υπουργός, για να τον καθησυχάσει.
Ο υπουργός (το κράτος) γίνεται ο πιο
αποτελεσματικός κτηματομεσίτης!
Το
κράτος σε ρόλο κτηματομεσίτη! Καλεί τους ιθαγενείς, όλους τους ιδιοκτήτες αυτών
των εκτάσεων, και δασικών εκτάσεων, εντός ενός χρονικού διαστήματος, να
προσκομίσουν τους τίτλους ιδιοκτησίας, για τα κτήματα αυτά. Όσοι δεν έχουν
τίτλους χάνουνε τα κτήματά τους.
Για όσους έχουν ακολουθεί υποχρεωτική
απαλλοτρίωση. Ακολούθως την έκταση αυτήν την «πασάρει» στον επενδυτή.
Έχουμε
απαλλοτρίωση ιδιωτικών εκτάσεων, όχι για να φτιαχτεί ένα έργο κοινής ωφέλειας
(δρόμος γήπεδο, σχολείο, νοσοκομείο), αλλά
για να χαριστεί σε έναν τρίτο, στον επενδυτή, που κατά πάσα πιθανότητα
θα είναι ξένος. Όπως ακριβώς συνέβη πριν μερικούς αιώνες με τους αποικιοκράτες
της Αφρικής].
Μπορεί
μερικοί αυτά να τα βλέπουν τελείως φυσιολογικά
πράγματα, η ιστορία όμως αναφέρει και
κάποιους Ρομπέν των Δασών.
Υ.Γ.:
Η
κατάσταση για τους κατοίκους του Πωγωνίου είναι ακόμη πιο τραγική. Αντίγραφα
τίτλων ιδιοκτησίας που θα μπορούσε να
βρει κάποιος που δεν έχει (είτε γιατί καήκανε στον πόλεμο, είτε, είτε) και που
θα μπορούσε να τα βρει στην κτηματική υπηρεσία του Υπ. Γεωργίας, τώρα δεν
μπορεί γιατί λέει, κατά την μεταφορά των εγγράφων της κτηματικής, από το ένα
κτήριο στο άλλο, χαθήκανε πολλά χαρτοκιβώτια που αφορούσαν την περιοχή του
Πωγωνίου και μιας περιοχής της Θράκης.
Δεν έγινε ούτε μια ΕΔΕ, γιατί λέει το
αντιλήφτηκαν πολύ αργά και η ιδιωτική μεταφορική εταιρία που τα μετέφερε δεν
υπάρχει σήμερα.
Τσούνης (Βοστινιώτης) Παναγιώτης
25-2-2017
