(Άρθρο του Νίκου Βακολίδη, Υποψήφιου Ευρωβουλευτή
Μέρα25)
Λες να γίνει πόλεμος;
Όχι δεν θα γίνει.
Η Ευρώπη συμπληρώνει 70 χρόνια χωρίς πολεμικές
συρράξεις μεταξύ των κρατών της, κατά πολλούς το μεγαλύτερο επίτευγμα της
Ενωμένης Ευρώπης. Η διακίνηση Ευρωπαίων πολιτών γίνεται ελεύθερα, τα σύνορα δεν
χωρίζουν πλέον τους κατοίκους της Γηραιάς Ηπείρου. Το οικοδόμημα έχει γερά
θεμέλια.
Γιατί να κάνεις πόλεμο όταν μπορείς να υποτάξεις
τους λαούς με άλλα μέσα, με χρέη και με δάνεια;
Γιατί να κάνεις πόλεμο όταν μπορείς να αποχαυνώσεις
τους λαούς με δανεικά χρήματα, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις ευημερίας και ανωτερότητας;
Γιατί να κάνεις πόλεμο όταν μπορείς να προκαλέσεις
εμπόλεμες καταστάσεις στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική και άλλες περιοχές που
δεν ενισχύεις, για κάποιο λόγο οικονομικά, και επιτρέπεις την ύπαρξη
ολοκληρωτικών καθεστώτων που αγοράζουν τα όπλα που παράγεις;
Γιατί να κάνεις πόλεμο και να προκαλέσεις μείωση
μισθών για να αυξήσεις τα κέρδη σου, όταν οι πόλεμοι που προκάλεσες αλλού θα σου
φέρουν φτηνά εργατικά χέρια στην πόρτα σου, τη στιγμή που έχεις ήδη πείσει τους
αυτόχθονες ότι, λόγω κρίσης, και οι ίδιοι δεν θα πρέπει να ζητάνε πολλά; Με ένα
σμπάρο, δύο τρυγόνια.
Τι χρειάζεται ο πόλεμος στην Ευρώπη όταν πλέον
έχεις εξασφαλίσει τα κέρδη σου και έχεις υποδείξει νέους εχθρούς στους
Ευρωπαίους ώστε να τους εξωθήσεις στην επιλογή ακροδεξιών κυβερνήσεων που θα
επιβάλλουν τον γενικευμένο έλεγχο που τελικά σχεδίαζες;
Όχι, δεν χρειάζεται πόλεμος και είμαστε περήφανοι
για αυτό, περήφανοι που υπάρχουν οι υπερπατριώτες που θα μας σώσουν από τους
κακούς. Από αυτούς που μεγάλωσαν εκτός των συνόρων της ανωτερότητας μας, από
αυτούς που, κάποιοι φρόντισαν να μας πείσουν, ότι είναι άξιοι της μοίρας τους.
Εμείς που ισχυριζόμαστε ότι είμαστε πολιτισμένοι,
ποιας μοίρας είμαστε άξιοι;
Εμάς που βλέπουμε ανθρώπους να πεθαίνουν από
βόμβες, αρρώστιες και πείνα και νιώθουμε ότι είμαστε τυχεροί που δεν πάθαμε τα
ίδια, ποιο μέλλον μας αξίζει;
Ποια ελπίδα έχουμε όταν δεχόμαστε ότι το κακό
μπορεί να συμβαίνει αρκεί να μην συμβαίνει σε εμάς και να μη μας χτυπάει την
πόρτα όποιος το έχει υποστεί. Τι συμβαίνει μέσα μας όταν αναρωτιόμαστε αν θα
γίνει πόλεμος όταν κάπου στη γη γίνεται ήδη πόλεμος;
Γιατί δεν αναρωτιόμαστε πια γιατί να γίνεται
πόλεμος;
Τι πρέπει να μας συμβεί για να δούμε τους ανθρώπους
σαν ψυχές, να δούμε τον ίδιο τον εαυτό μας σαν άνθρωπο;
Τα θεμέλια μας σάπισαν. Πόλεμος δεν θα γίνει γιατί
γίνεται ήδη... στη Γη. Πείνα, αρρώστια δεν θα έρθει, υπάρχει ήδη... στη Γη. 70
χρόνια χωρίς πόλεμο... στην Ευρώπη.
Και άλλα τόσα χωρίς ελπίδα για όλους, αν
συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι αυτό που συμβαίνει μας αξίζει και αυτό που
θεωρούμε χειρότερο, αξίζει σε αυτούς που το υπομένουν και ότι εμείς δεν έχουμε
καμία ευθύνη για αυτό και ακόμα περισσότερο, ότι δεν θα μας χτυπήσει την πόρτα.
.png)
