Απάντηση στον Θ. Οικονόμου- Οι εσωτερικές πολιτικές της Κυβέρνησης μονόδρομος για την γεωπολιτική θέση της χώρας

Γράφει ο Μπούκας Μίλτος

Είναι πια κοινός τόπος ότι «…εκείνοι που δημιούργησαν το πρόβλημα δεν μπορούν να δώσουν και τη λύση…» Μια μικρή αναδρομή της «συνεισφοράς» στο Δημόσιο χρέος και την κοινωνική βαρβαρότητα όπως την έχουν προκαλέσει τα παιχνίδια εναλλαγής εξουσίας του δικομματισμού:

Μετά και το τέλος της Δικτατορίας το 1974 και κατά την Β΄ περίοδο της Μεταπολίτευσης 1975-2009 η εξάρτηση από τις ΗΠΑ των σχεδίων «Μάρσαλ» ξεθωριάζει. Η αμερικανική επιρροή υποκαθίσταται από την «Κοινοτική» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την εγχώρια πολιτική σκηνή, θα μονοπωλήσουν 2 πολυσυλλεκτικοί ηγέτες ο «εθνάρχης» Κων/νος Καραμανλής και ο «χαρισματικός του μπαλκονιού» Ανδρ. Παπανδρέου. Το πολιτικό σύστημα υποδουλώνεται από κομματικά οικογενειακά τζάκια και καθυποτάσσει την Βουλευτοκρατία. Το πελατειακό σύστημα μεσουρανεί. Με στοιχεία του ΟΟΣΑ ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων αυξήθηκε μεταξύ 1981 και 1988 περισσότερο από 6 φορές απ’ ότι ο ενεργός πληθυσμός της χώρας. Στην κεντρική διοίκηση και τις ΔΕΚΟ οι απασχολούμενοι από 300.000 αυξάνονται σε 460.000. Το 1986, το 96% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ εντάχθηκαν στη Δημόσια Διοίκηση. Την ίδια περίοδο η Ν.Δ. (με αρχηγούς Αβέρωφ-Μητσοτάκη) αντέγραφαν οργανολειτουργικά την κομματοκρατία του ΠΑΣΟΚ.
Η οικονομική σχέση με την ΕΟΚ (επιδοτήσεις, κοινοτικά πακέτα) από το 1981 απέδιδε καθαρά οφέλη της τάξης του ενός τρις δραχμών για την Ελλάδα. Παράλληλα τα δάνεια που μας εκχωρήθηκαν από κοινοτικούς φορείς (ΕUΤΕ) την περίοδο 1986-96 είναι ύψους περίπου 1 δις δολ. Παρ’ όλα αυτά δεν έχουμε «εναρμόνιση» με την κοινοτική συνοχή και οι δικές μας αποκλίσεις δημιουργούν ένα είδος «εξαρτημένης οικονομίας» από τα κοινοτικά ταμεία. Οι πολύ χαμηλές απορροφήσεις από τα πακέτα επιδοτήσεων μας ανάγκαζαν να ζητάμε δανεικά!
Η δοκιμασμένη συνταγή (δανεισμός) εκτόξευσε σε εφιαλτικά δημόσια ελλείμματα που την διετία 1995-1996 καταγράφεται σαν το μεγαλύτερο έλλειμμα μεταξύ των υπόλοιπων της Ευρωζώνης.
Τον Αύγουστο του 1997, με διακηρυγμένη την πολιτική λιτότητας και των λαϊκών θυσιών, ο βουλευτικός μισθός διπλασιάζεται μαζί με τα επιδόματα προσεγγίζει τα 2 εκατ. δραχ. συμψηφίζοντας χαριστικές πράξεις ρύθμισης βεβαιωμένων χρεών και την αποποινικοποίηση των νοθευμένων φορολογικών στοιχείων! Από το 2001 η Ελλάδα εντάσσεται στην Ευρωζώνη, η τραπεζική εξουσία που μέχρι τώρα ασκούσαν οι εθνικές εκδοτικές τράπεζες περιήλθε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) τον νέο ισχυρό πόλο της οικονομικής εξουσίας που θα καθόριζε και την νομισματική πολιτική ολόκληρη της Ε.Ε.
Επειδή κάποιοι παροικούντες της Βουλής κωφεύουν λόγω…πολιτικού κόστους και μάλλον πανηγυρίζουν ακόμη για την ανάληψη της Ολυμπιακής Φλόγας του 2004 και την οκταετία Σημίτη (Παπαδήμος, Goldman Sachs, Χρηματιστήριο, Ομόλογα) ήταν τότε που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε έκθεσή της επισήμαινε ότι μετά «μετά τους Ολυμπιακούς, είναι αβέβαιο το μέλλον της ελληνικής οικονομίας». Η κρατική διοίκηση ήταν βραχυκυκλωμένη από την διαφθορά και την διαπλοκή, βλ. SIEMENS…
Το 2004 οι απογραφές του Αλογοσκούφη πληροφορούν την Ε.Ε. ότι η κυβέρνηση Σημίτη (δηλ. η Ελλάδα) είχε καταθέσει ψευδή στοιχεία, προκειμένου να πετύχει την ένταξή της στην ευρωζώνη με «αρχιμάστορα» τον Λουκά Παπαδήμο.
Όταν ο Κώστας Καραμανλής παρέλαβε τη διακυβέρνηση τέλη Μαρτίου του 2004 το έλλειμμα αντιστοιχούσε στο 3,2% του ΑΕΠ. Σεπτέμβριο του 2009 το παραδίδει στο 7,5% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος που παρέλαβε στα 184,5 Δις € το παραδίδει στα 292 Δις €.
Η αποκατάσταση της βιωσιμότητας όχι μόνο του χρέους αλλά και της ελληνικής κοινωνίας απαιτεί άλλες πολιτικές. Η Ευρώπη που αναδύεται από το τέλος του 2011 αφορά το μέλλον και τα παιδιά της. Όλες οι αποφάσεις όλων των Eυρωπαϊκών Συνόδων δεν βοήθησαν να ξεπεράσουμε τις δημοσιονομικές μας δυσλειτουργίες. Προβλέπεται μια ασθενής μεγέθυνση που πλήττει και την βιωσιμότητα των κατόχων των τραπεζών μετά το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους παρά τα υπερκέρδη που αποκόμισαν τα προηγούμενα χρόνια λειτουργώντας ως κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.
Χωρίς να αναφέρονται ποιες οικονομικές επιλογές λαμβάνονται στο εσωτερικό της χώρας και πως θα οδηγήσουν στο μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας, βάσει και της γεωπολιτικής της θέσης, ήταν το ενδιαφέρον θέμα κατά τα άλλα, της ομιλίας του Θ. Οικονόμου στο Ροταριανό Όμιλο Ιωαννίνων…
Η παταγώδης αποτυχία Μνημονίων και Μεσοπροθέσμων αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κανένα στρατηγικό πλάνο για τον εφιάλτη της πτώχευσης που μας επιβάλλουν… Η εφαρμογή όσων αποφασίστηκαν για την τετραετία 2011-2015, θα επιδεινώσει την ασφυξία προκαλώντας στην ελληνική οικονομία και επισώρευση νέων δεινών με παράπλευρες απώλειες στην συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, με την μείωση των εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, λουκέτα επιχειρήσεων, αύξηση της εγκληματικότητας. Όταν οι μακροοικονομικές ενδεδειγμένες «συνταγές» προς υπερχρεωμένες οικονομίες, ή όπως αναφέρει ο κος Οικονόμου «…η πιεστική καθημερινότητα, τα μεγάλα προβλήματα ακόμη και επιβίωσης δεν αφήνουν χώρος να αναλογιστούμε…» Ποιος άραγε ο ρόλος της Τρόϊκα και του κεντρικού πολιτικού συστήματος; απέτυχε προφανώς αφού αγνόησαν τις ιδιομορφίες της ελληνικής οικονομίας την σημασία της κατανάλωσης για την διαμόρφωση του ΑΕΠ, την ολιγοπωλιακή δομή της αγοράς, το γεγονός ότι μόνο το 50% των εργαζομένων είναι μισθωτοί (στις ευρωπαϊκές χώρες το ποσοστό είναι 80-90%) και οι καταθέσεις 40 Δις (μέρος της παραοικονομικής δραστηριότητας) δεν «έπεσαν» στην εγχώρια αγορά αλλά σε θυρίδες τραπεζών του εξωτερικού. Προφανώς τα παραπάνω δεν αθωώνουν καμιά ηγεσία για την ολιγωρία της στην μείωση του επώδυνου χρέους.
Ο πρώτος δρόμος συνεπάγεται αλλαγές που θα γκρεμίσουν το πελατειακό «μοντέλο» και τις δομές που ευνοούν κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Ο σύγχρονος προσανατολισμός της χώρας, αυτό το πολιτικο-οικονομικό και στρατηγικό υπόδειγμα της Ευρωπαϊκής οικογένειας που επικαλείται ο κοινοβουλευτικός μας εκπρόσωπος, που πριν από 30 χρόνια ξεκινήσαμε με μια μακρά πορεία ειρηνικής και ισότιμης συνεργασίας με τη Διακήρυξη του Ρομπέρ Σουμάν για την Ευρωπαϊκή προοπτική δεν υφίσταται, μετά την αντισυνταγματική ψήφιση της Δανειακής Σύμβασης που και ο ίδιος υπεραμύνθηκε!
Η Δανειακή σύμβαση θέτει ζητήματα απώλειας της εθνικής κυριαρχίας γιατί πλέον το αγγλικό δίκαιο που την διέπει και συγκεκριμένα (State Immunity Act, 1978) προβλέπει ρητά ότι τα δάνεια που συνάπτουν τα κράτη έχουν εμπορικό χαρακτήρα, συνεπώς εξαιρούνται από την προστασία ασυλίας εκτέλεσης. Επομένως, μετά τη ρητή, αμετάκλητη και άνευ όρων εφαρμογή του αγγλικού δικαίου, κανένα περιουσιακό στοιχείο του Δημοσίου δεν προστατεύεται έναντι των δανειστών μας…
Δικαιολογημένη λοιπόν η αντίληψη Ρέσλερ/Σόϊμπλε των «αποικιοκρατών» και η ευρεία επιχειρηματική συμμαχία με την οποία συντάχθηκαν οι προνομιακοί γερμανοί συνομιλητές μας. Όπως έγινε με την πρώην ανατολική Γερμανία, με την δημιουργία μιας εταιρείας με ξένους «ειδικούς» εκποίησαν τον δημόσιο πλούτο (στην περίπτωσή μας πετρέλαιο, φυσικό αέριο, παραχώρηση χώρων για σταθμούς LNG, χρυσός, ουράνιο,) με συνοπτικές διαδικασίες.
Η απεμπλοκή των νόμων περί προστασίας υδρογονανθράκων, τις fast track και open door διαδικασίες που από βήματος της Βουλής σαν ένθερμος θιασώτης υποστήριξε ο κος Οικονόμου μήπως αντί «οικονομικής αλληλεγγύης» αποτελέσουν λεηλασία του εθνικού μας πλούτου; Μήπως ότι δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το Γ΄ στρατιωτικό Ράϊχ το κυριεύσει σαρωτικά το Δ΄ οικονομικό Ράϊχ της Μέρκελ.
Πολιτικές οι οποίες στηρίζονται στις ιδέες της μη αλληλεγγύης (εγχώριας και διεθνούς) χρησιμοποιούν την ύφεση και τα ελλείμματα ως όπλα της αποδόμησης του όποιου κράτους (σχολή Σικάγου, Μ. Φρίντμαν) και την υποβάθμιση των εργασιακών κατακτήσεων.
Η επιβολή μέσω των ελεύθερων οικονομικών ζωνών που με τυμπανοκρουσίες ανακοίνωσε ο Υπουργ. Ανάπτυξης Μιχ. Χρυσοχοΐδης, με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, προσομοιάζουν σε μια κυβέρνηση πλειοψηφικής «ομερτά» υποτακτική στους εντολοδόχους της «τρόϊκας» και της Διεθνούς των τοκογλύφων (της Τριμερούς Επιτροπής και της Goldman Sachs).
Οι Οικολόγοι Πράσινοι ζητούν επανασχεδιασμό της μονεταριστικής αρχιτεκτονικής, διαφορετική προσέγγιση για εξισορρόπηση παραγωγικών και κοινωνικών ανισοτήτων μεταξύ Βορρά-Νότου, διαφορετική προσέγγιση των ζητημάτων, οικονομικής ενοποίησης, μεταφορά πόρων με ευρωομόλογο, στο πλαίσιο μιας πολιτικής ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης με δομές πραγματικής δημοκρατίας και ειλικρινούς διαλόγου.


Μπούκας Μίλτος