Έκθεση 10χρονης μαθήτριας, με θέμα: “Το ταξίδι στο χρόνο”

Θα ήθελα να ταξιδεύω στο 2042 και να συναντήσω τον μπαμπά μου που θα είναι 77 χρονών την μαμά μου που θα είναι 72 χρονών, τον αδελφό μου, πως θα είναι η ζωή του σε 30 χρόνια αργότερα θα έχει παντρευτεί άραγε; Και θα ήθελα να συναντήσω και εμένα θα έχω παντρευτεί θα έχω ανοίξει δικό μου Κτηνιατρείο να και μια άλλη πολύ σημαντικό ερώτηση, θα υπάρχει η κρίση, θα είμαστε χειρότερα ή καλύτερα από τώρα; Άραγε ο σκύλος μου θα ζει τότε; Πιστεύω πως το 2042 οι γονείς μου θα είναι καλά και από υγεία αλλά και από οικονομικά, ο αδερφός μου δεν θα έχει παντρευτεί αλλά θα είναι Διοικητής Πυροσβεστικής και θα μπορεί να συντηρεί τη ζωή του. Για μένα πάλι νομίζω πως θα έχω οικογένεια και πέντε κτηνιατρεία και θα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Πιστεύω επίσης πως η κρίση δεν θα υπάρχει και θα έχουμε χρήματα για τη ΔΕΗ κ.ά. όσο για τον σκύλο μου δυστυχώς δεν θα ζει αλλά θα πάρω τρία διαφορετικά σκυλιά και θα τα ονομάσω: ΡΕΞ το καφέ με μαύρο, ΤΣΕΦ το άσπρο και Εύα το κορίτσι το Δαλματίας.


Σχόλιο:
Όταν το κορίτσι αυτής της επιστολής ενηλικιωθεί (έλθει σε ηλικία παρέλασης) δηλαδή σε 6-7 χρόνια ο μιλιταρίστικος θεσμός παρελάσεων και εθνικοφροσύνης ίσως να μην υφίστανται πλέον.
Οι Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες και Πολιτικοί μας εκπρόσωποι θα αισθάνονται ανακουφισμένοι και όχι οι ταπεινωμένοι, της επίσημης εξέδρας.
Έως τότε εξάλλου θα έχουμε απωλέσει την Ελληνική εθνική μας συνείδηση αφού όπως δηλώνουν πρωτοκλασάτοι της Κυβέρνησης (Θ. Πάγκαλος) η ξένη επικυριαρχία θα μας οργανώσει ως χώρα.
Το μόνο ασφαλές είναι ότι τα παράσημα της “ανοιχτής παλάμης”, απέναντι στο ετοιμόρροπο πολιτικό σύστημα, θα έχουν πολλαπλασιαστεί σε εκατοντάδες χιλιάδες χέρια μαθητιώσας νεολαίας και κάποιοι θ’ αναπολούν και αυτή την ειρηνική διαμαρτυρία νεολαίων της Παρέλασης, όπως εκφράστηκε κατά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων το 2012…


Μ. Μπ.