Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας
(“Αμούντ” η ανάπτυξη της
Ηπείρου που επαγγέλθηκαν οι
υπερπατριώτες της Εσπερίας)
Καούρες και βαρυστομαχιές...
Κυβικά το ανθρακούχο Ζίτσας για
να ξεφουσκώσουν από τη μεγάλη “μάσα” οι επενδυντές !!!
Και πάει λέγοντας...
Όλα στο όνομα της ανάπτυξης της
Ηπείρου!
Μια ανάπτυξη:
“Π' όλο την περιμένουμε κι όλο
κινάει για νάρθει,
κι' όλο συντρίμμι χάνεται στο
γύρισμα των κύκλων”.
Τουτέστιν:
Του χρόνου να είμαστε καλά όταν
θα μας ξαναπνίξουν οι αλογόμυιγες ...
Είχαμε αυτες τις μερες και
το κορυφαίο ηπειρώτικο γεγονός. Έτσι πολλοί προσπάθησαν να το προβάλουν. Ο
λόγος για το 3o στη συνέχεια αναπτυξιακό Συνέδριο του αυτοαποκαλούμενου ''Παγκοσμίου
Συμβουλίου Ηπειρωτών Εξωτερικού''. Και τι έγινε;
“Με εξαίρεση το πολυτελές
δείπνο, που πλήρωσε η Περιφέρεια Ηπείρου και όχι οι ίδιοι, στο οποίο είχαν
κληθεί εκατοντάδες, το Παγκόσμιο Συνέδριο εξαντλήθηκε σε αποκλεισμούς, όπως αυτός της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδιας
Ελλάδος, της κορυφαίας αποδημικής οργάνωσης των Ηπειρωτών, που εκπροσωπεί
εκατοντάδες χιλίαδες απόδημους- τι τους φόβησε άραγε και δεν προσκάλεσαν την
ΠΣΕ ή μάλλον τι είχαν να κρύψουν, που η παρουσία των εκλεγμένων εκπροσώπων της
ηπειρώτικης αποδημίας, θα αποκάλυπτε και θα ξεμπρόστιαζε;- και των εκλεγμένων
εκπροσώπων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, από την Ελλάδα, την Αλβανία και
όλο τον κόσμο, που τα προηγούμενα χρόνια τους καλούσαν, λόγω της επιχορήγησης
του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών, που φέτος περιορίστηκε στο ελάχιστο
και ''είχαν καβούρια στην τσέπη τους'', για να τους φιλοξενήσουν στα Γιάννενα,
σε ελάχιστες συμμετοχές και χλιαρές τοποθετήσεις”.
Το πρόβλημα είναι αλλού: Επί του
πωλητηρίου που μπήκε πολλοί θα γλεντοκοπήσουν...
ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ
«Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον
τόπο μας. Κι αυτός ο περήφανος,
γυμνός, ανυπεράσπιστος,
ανήμπορος, αφέθηκε να τον βοηθήσουν ▪
εγγράψαν υποθήκες πάνω του ▪
πήραν δικαιώματα ▪ αξιώνουν ▪
μιλάνε για λογαριασμό του ▪ του
ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα ▪
(…) Εκείνος,
μέσα στα ξένα ρούχα, ούτε μιλάει
κι ούτε πια χαμογελάει
μη και φανεί που ανάμεσα στα
δόντια του κρατάει (ως και την ώρα του ύπνου)
σφιχτά σφιχτά, σαν ύστατο οβολό
του, (μόνο τώρα βιος του)
γυμνό, απαστράπτοντα κι
ανένδοτο, το θάνατό του.»
Γιάννης Ρίτσος
Γενικώς πουλάμε. Επί του “οικοπέδου” που ονομάζεται Ελλάς, τα
πάντα πωλούνται. Βουνά, ποτάμια και ρεματιές, λαγκάδια και ρυάκια, υψώματα και
ζάβατα, οροσειρές και καραούλια, θάλασσες και νησιά, δρόμοι και μπιστούρες, κτήρια, απόσκια και ρουπάκια,
ακροθαλασσιές και ρυάκια, ΟΤΕ και ΔΕΗ, σχολεία και παράδοση, ιστορία και
πολιτισμός. Το είπαμε και το ξαναλέμε:
«Διεμερίσαντο τα ιμάτιά της
εαυτοίς
και επί τον ιματισμόν της έβαλον
κλήρον»
ή κάπως διαφορετικά: «λάβετε
φάγετε»
Καταρχάς η παράδοση.
Μπουχτίσαμε, θα έλεγε κάποιος. Όλο το καλοκαίρι στα Τζουμέρκα -ίσως και σ’ όλη
την Ήπειρο- «βαράει» κατακούτελα η
παράδοση! Άλλοι προσπαθούν εκ των ενόντων, με κέφι και μεράκι, αξιοποιώντας το
γηγενές στοιχείο -ατόφιο και οπωσδήποτε αληθινό- «να κάνουν κάτι παραδοσιακό»,
κι άλλοι μεταβαπτίζουν τα τζέρτζελα και τις ηλεκτρικές κιθάρες σε παράδοση! Τα
φορτώνουν μάλιστα σε φορτηγά και νάσου στα πανηγύρια να
μεταφυτευθούν-παραδοσιακά βέβαια, βέβαια- τα διάφορα τραμπατρουμποειδή
ακούσματα, εξυμνώντας το μελαχρινάκι μαζί με
το φαρμάκι του. Και να, η
επιχορήγηση και να «η συνεισφορά μας στην ανάπτυξη και διάδοση της Ηπειρώτικης
παράδοσης».
Η τιμή της παράδοσης εξαρτάται
από την επιχορήγηση!
Φεγγάρι μου ολοστρόγγυλο, που πας
να βασιλέψεις,
τη μάνα αφήνεις σκοτεινά κι αλλού
θα πας να φέξεις.
Η
ανάπτυξη
Στα πλαίσια της “ανάπτυξης” απεφασίσθη η κατάλληλος αξιοποίηση του
φράγματος Πουρναρίου I και II. Αξιοποίηση σημαίνει πούλημα. Πούλημα σημαίνει
ιδιωτικοποίηση. Ιδιωτικοποίηση, τι σημαίνει, ας μην ρωτήσει κανείς.
Ιδιωτικοποίηση σημαίνει τσούρνεμα! (Όποιος προλάβει αρπάζει)
«Αξιοποιούμε τον υδάτινο πλούτο
μας!» Πάει σύννεφο το δούλεμα.
(Αυτό δεν είναι
«ιδιωτικοποίηση». Είναι, κλοπή, άρπασμα, τσούρνεμα, λαψάνα, ξάφρισμα,
φασμάκωμα, πλιατσκολόγημα. Σύληση!)
Κι ας μην ρωτήσει κάποιος τους
«πωλητάς»:
Πώς μπορείτε, πώς πέρασε από το
μυαλό σας ότι μπορείτε, να πάρετε το ποτάμι; Το νερό, ο αέρας, η κάθε γούρνα
και βίραγγα δεν ανήκουν σε κανέναν. Πώς και από πού θα τα πάρετε, για να τα
πωλήσετε; Με ποια σύμβαση και ποιος σ' αυτή θα είναι ο πωλητής και ποιος ο
αγοραστής;
Τι θα πωλήσετε;
Τον τόπο μας;
Τι θα πωλήσετε;
Τον τόπο μας;
«Εμείς δεν ορίζουμε τίποτα∙ του
Θεού μαθές τα πάντα.
Αν θέλει η αφεντιά του σας
παραδίδει κάστρο,
σπίτια, βιος, ποτάμι και το
τρανό κλειδί της έμπασης”.
Επί της πωλήσεως. Μωρέ χαλέπετα,
που δεν νογάτε ντιπ κατά ντιπ και βαλθήκατε να τα τσουρνέψετε όλα να καταλάβετε
-αν έχετε τσιότσιο μυαλό- ότι η ζωή των ανθρώπων δεν είναι μόνο αριθμοί που
απεικονίζουν τα κέρδη και τις κονόμες. Πάνω απ’ όλα είναι η αξιοπρέπεια:
ατομική, οικογενειακή, εργασιακή, κοινωνική, εθνική και φυσικά Ελληνική. Γι’
αυτό όλοι είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν δυναμικά, για να αποτρέψουν την
καταλήστευση και την καταστροφή της πατρώας γης και του πανέμορφου
περιβάλλοντος.
Κι την ελληνική αξιοπρέπεια την
είχε διδάξει κάποτε εκείνος ο αγράμματος Μακρυγιάννης: «Είχα δυο αγάλματα»
«περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια - φαίνονταν οι φλέβες, τόση
εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα΄ χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ΄
Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν... Πήρα τους
στρατιώτες, τους μίλησα: Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην
το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι΄ αυτά πολεμήσαμε».
Γι' αυτά πολέμησαν:
Για το Πυρνάρι Ι και ΙΙ
Για το θέατρο της Δωδώνης, που
κινδυνεύει να γίνει ο “σκουπιδοτενεκές”
της Ηπείρου.
Για τον Κλαμά και τον Αώο.
Για την ανάπτυξη γενικά της
Ηπείρου.
Βαράτε, λοιπόν, Συνέδρια... Του
χρόνου να είμαστε καλά. Με τις παχιές τις μύιγες...
(Άφατη η χαρά μας!)
Στο καλό. Ώρα καλή και να μας
γράφετε.
Από λόγια χορτάσαμε εδώ στο...
Ελλάντα!
Κίτσος ο Αθαμάνας
.png)
