Η άλλη επιλογή για την ΔΗΜΑΡ θα ήταν να παραμείνει στο ασφαλές λιμάνι της αντιπολίτευσης και να επιλέξει μια στάση «αντιοξειδωτική», που δε θα την έφθειρε με την ανάληψη πολιτικού κόστους ιδίως στην περίπτωση που η «Κυβέρνηση των Τριών Κομμάτων» δεν καταφέρει αξιοσημείωτα αποτελέσματα στις (επανα)διαπραγματεύσεις με την Τρόικα για τους όρους δανειακής ενίσχυσης της χώρας μας και δεν μπορέσει να προωθήσει τις θεσμικές και πολιτειακές μεταρρυθμίσεις τις οποίες ευαγγελίστηκε. Αυτή η επιλογή είναι προφανώς χαμηλού ρίσκου, όμως θα συνέδραμε στην ανάδειξη ενός αμείλικτου ερωτήματος: Σε τι διαφέρουν τελικά οι στρατηγικές της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ;
Η εσωκομματική πλάστιγγα τελικά έγειρε -όχι πάντως χωρίς αντιδράσεις- προς την πρώτη επιλογή και τελικά θα την κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος. Στο πεδίο, όμως, της τρέχουσας πολιτικής δράσης μένει να αποδειχτεί αν η επιλογή της συγκυβέρνησης με τους πάλαι ποτέ εταίρους του δικομματισμού επιφυλάξει ένα καλύτερο μέλλον για τον πολιτικό χώρο που εκφράζει η ΔΗΜΑΡ ή οδηγήσει σε διχοτόμηση του ανάμεσα στο σχήμα που θα διαδεχτεί το παλαιό ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά για τη ΔΗΜΑΡ, so far…