Γράφει ο Μίλτος Μπούκας
Στις τελευταίες Συναντήσεις Κορυφής του Eurogroup πληθαίνουν πλέον οι δύο πολιτιστικές συλλογιστικές για μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, Βορείων και Νοτίων.
Ουσιαστικά με το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου ανατέλλει μια νέα τάξη οικονομικής διακυβέρνησης στην Γηραιά Ήπειρο, με τον νότο να πληρώνει την αφέλεια του “κοινού διαχειριστή”. Η χώρα μας ως σύγχρονο μόρφωμα νεοελληνικού κράτους, δεν μπόρεσε ποτέ να συγκροτηθεί ως πολιτική κοινωνία. Η τεράστια αυτή αδυναμία στάσης απέναντι στην εξουσία, εξέθρεψε την αστική εγχώρια πελατεία του δικομματισμού! Και έλαμψε στον αστερισμό της “πασοκικής οικογενειοκρατίας” και του “ταξικού” νεοδημοκρατικού φιλελευθερισμού, δημιουργώντας ένα κράτος ραγιάδων-ψηφοφόρων και όχι υπεύθυνων πολιτών όπως έγινε πιο βόρεια.
Η αλληλέγγυα δημοκρατία και η προστασία της κοινωνικής συνοχής που μας πρόβαλε ο Ευρωπαϊκός Συνασπισμός της ΕΟΚ, φαντάζουν σήμερα ως δόλωμα μέσω των πλείστων αναπτυξιακών κονδυλίων ευμάρειας. Με την συνδιαχείριση φτιάχτηκε μια εικονική πραγματικότητα με βάση το κοινωνικό κράτος (της ελαχιστοποίησης της φτώχειας) και όχι το κεφάλαιο. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα διαπραγματεύτηκε τις τύχες του λαού μας δημιουργώντας πλασματικές όσο και θνησιγενείς συνθήκες για την νομισματική μας ένωση με ισοτιμίες (340,75 δρχ.) που επέφεραν τα τεράστια οικονομικά δεινά, με μια ισοτιμία κοντά στις 400 δρχ. θα είχαμε αποφύγει αρκετές από τις τραγωδίες που ζούμε, το δραχμικό μας χρέος μετατράπηκε σε ευρώ και ανήκε σε μεγάλο ποσοστό σε μικροκαταθέτες και σε ασφαλιστικά ταμεία. Η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Αγορά με “ισχυρή δραχμή” υπονόμευσε την διεθνή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Η “δημιουργική λογιστική” της τότε κυβέρνησης Σημίτη-Παπαδήμου και της ευρωπαϊκής οικονομικής “ελίτ” εξυπηρέτησε αγοραστικά κυρίως γερμανικά προϊόντα και το καπιταλιστικό καταναλωτικό σύστημα.
Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά έχουν ευθύνη για την φετοχοποίηση της κατανάλωσης κι επομένως της ισχυρής δραχμής. Οι διαμαρτυρίες των συνδικάτων λειτούργησαν τότε στην υποτίμηση περισσότερο ως καταναλωτές (ισχυρή δραχμή = φτηνότερες εισαγωγές) παρά ως εργαζόμενοι (λιγότερο ισχυρή δραχμή = ανταγωνιστικότερα προϊόντα).
Πληρώνουμε τα 2 τελευταία χρόνια σωρεία λανθασμένων χειρισμών, το έλλειμμα αγωνιστικότητας και αξιοπρέπειας απέναντι στην μακραίωνη ιστορία μας. Ουδείς έλλην πολιτικός πρεσβευτής διαπραγματεύτηκε την μεγαθυμία του ελληνικού λαού, με τους όρους της Δημοκρατίας ή του κράτους όπου θεμελιώθηκε ο στοχασμός όλου του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος και της Ευρωπαϊκής Ιδέας, επιτρέποντας την ανθελληνική φρενίτιδα…
“…οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. θυσιάζουν τους Έλληνες για να ευχαριστήσουν τους θεούς της κερδοσκοπίας” μ’ αυτή την ιδιαίτερα σκληρή γλώσσα Ιρλανδός διανοούμενος Γουίλιαμ Γουόλ καταφέρεται για την αποτυχία της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης και για τις θυσίες της χώρας, που κανένας άνθρωπος, κανένας λαός δεν μπορεί να αντέξει γιατί αποτελεί επιστροφή στον 19ο αιώνα με ένα πρόγραμμα “διάσωσης” κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των κερδοσκόπων των αγορών…”
Η Ελλάδα κείτεται χρεοκοπημένη, ταπεινωμένη και στις φλόγες, κάποιοι στα παγκόσμια μίντια αναρωτιούνται αν σήμανε το τέλος για το λίκνο της δημοκρατίας;
Οι 2 τελευταίες ημέρες της Βουλής με διαδικασίες του κατ’ επείγοντος χωρίς καμιά νομιμοποίηση διέλυσαν εν μια νυχτί τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων, προσβάλλοντας βάναυσα το κράτος δικαίου, καταλύοντας παράλληλα κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ήδη 1.000.000 νοικοκυριά έχουν περιορίσει τις καταναλωτικές τους ανάγκες κάτω από τα όρια της αξιοπρέπειάς τους…
Ο εκφοβισμός του πολίτη τηλεθεατή βιώνει την τρομολαγνική υστερία των μίντια και του Δόγματος του ΣΟΚ από το εγχώριο πολιτικό σύστημα και την Τρόϊκα που απαιτούν από την Ελληνική κοινωνία επιπλέον θυσίες σε μόνιμη βάση για πολλά χρόνια, χωρίς καν να εξηγούν τους λόγους που η θέση της χώρας συνεχίζει να επιδεινώνεται ραγδαία παρά τις μέχρι τώρα θυσίες, αλλά και χωρίς πειστικά επιχειρήματα ότι αυτή τη φορά θα υπάρξει τουλάχιστον πραγματικό αντίκρυσμα.
Η δανειακή Σύμβαση και τα μέτρα που τη συνοδεύουν κατά τους Οικολόγους Πράσινους, έρχεται ως τρίτος γύρος επώδυνων μέτρων, μετά το αρχικό Μνημόνιο του 2010 και το Μεσοπρόθεσμο του 2011. Βασική όμως διαφορά από τα προηγούμενα πακέτα μέτρων, είναι η μακροπρόθεσμη δέσμευση σε υπερφιλόδοξους δημοσιονομικούς στόχους για μεγάλα και διαρκή δημοσιονομικά πλεονάσματα, με εξοντωτικές κυρώσεις στην περίπτωση μη εκπλήρωσής τους.
Με δεδομένο ότι καμιά χώρα από τις 30 περίπου που έχουν καταφύγει στο ΔΝΤ δεν έχει πετύχει στο παρελθόν διαγραφή του “απεχθούς χρέους”, οι όροι αυτοί μετατρέπουν ουσιαστικά τη Δανειακή Σύμβαση σε Οδικό Χάρτη για εκδίωξη της χώρας μας από το ευρώ, μόλις αυτό μπορέσει να γίνει χωρίς σημαντικό κόστος για την υπόλοιπη ευρωζώνη. Η υποκρισία και η αναλγησία του εγχώριου πολιτικού συστήματος αποτυπώνεται καθαρά στη δημόσια αντιδικία Βενιζέλου-Σαμαρά για το ποιός από τους δύο “διέσωσε” τελικά τον 13ο και 14ο μισθό σε βάρος των κατώτατων αποδοχών των εργαζομένων. Πέρα από το ότι τίποτα δεν έχει οριστικά διασωθεί και το ότι οι νέες άμεσες και έμμεσες απώλειες των εργαζομένων φθάνουν ήδη σε ετήσια βάση τους 3 και πλέον μηνιαίους μισθούς, η ρητορική αυτή του πολιτικού συστήματος δηλώνει με ανατριχιαστικό τρόπο έναν ακήρυχτο πόλεμο κατά των ανέργων και των νέων εργαζομένων. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο κατώτατος μισθός μειώνεται ακαριαία κατά 22-32%!
Η σκληρότητα και ο αδιέξοδος χαρακτήρας των μέτρων αποτυπώνουν το βαρύ τίμημα όλης της ελληνικής κοινωνίας που απαξιώνεται στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Σε επικοινωνιακό επίπεδο, το εγχώριο πολιτικό σύστημα περιορίζεται στην παθητική διαχείριση των απαιτήσεων των δανειστών, προσπαθώντας να συντηρήσει ό,τι μπορεί από τις παλιές πελατειακές σχέσεις και αδιαφορώντας πλήρως για τις αλλαγές που χρωστάμε ως κοινωνία στον εαυτό μας.
Χωρίς ριζική ανατροπή του οι προοπτικές της χώρας και η βιωσιμότητα της κοινωνίας παραμένουν στην καλύτερη περίπτωση θολές.
.jpg)
