Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Η βασική παράμετρος της φύλαξης των συνόρων

Γράφει ο Παναγιώτης Βοστινιώτης

Το διπλό φονικό στα Κτίσματα, δυστυχώς επιβεβαιώνει, την παλιά διαπίστωση ότι στους δύσκολους καιρούς που περνάμε και στους πιο δύσκολους που έρχονται, μεγάλο πρόβλημα, είναι και η φυσική μας ασφάλεια!
Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι το εξής:
-Ποιος θα προστατέψει ποιόν, πότε, που, και από ποιους;
Εδώ θα πρέπει, όλοι οι κάτοικοι, να καταλάβουν ότι ακόμη και το ζήτημα της προστασίας της ζωής (και της περιουσίας) των πολιτών, έχει ταξικό χαρακτήρα.
Το κράτος είχε να διαλέξει ανάμεσα στην ασφάλεια, ας το πούμε συμβολικά, της Εκάλης και στην ασφάλεια των κατοίκων του Πωγωνίου!
Διάλεξε ακόμη μια φορά την Εκάλη. Εδώ θα ρωτήσει ο απλός άνθρωπος: Άλλος ο φόβος των κάτοικων της Εκάλης, κι άλλος ο φόβος των του Πωγωνίου;
 
Βεβαιότατα, γι αυτό μιλάμε για τον ταξικό χαρακτήρα της ασφάλειας!
Στο Πωγώνι, στις παραμεθόριες περιοχές, οι κάτοικοι φοβούνται τους ξένους, στην Εκάλη τους ιθαγενείς!
Γενικεύοντας το, μπορούμε να πούμε ότι όσο πιο μεγάλος ο φόβος των μικρών τόσο πιο μικρός ο φόβος των μεγάλων.
Γι αυτό, χωρίς υπερβολή, μπορούμε να πούμε ότι ο φόβος, ο αόριστος ειδικά φόβος των μικρών, πρέπει να καλλιεργείται!
Αυτό ισχύει και για το Πωγώνι.
Πρέπει οι κάτοικοι του να ζουν σε έναν συνεχή και αόριστο φόβο!
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να τρομοκρατείς έναν πληθυσμό!
Η απομάκρυνση των συνοριοφυλάκων, ειδικά αυτών που κατάγονται από την περιοχή, είναι ένας τρόπος!
Είχε γίνει πολύ αγώνας από τους ντόπιους το 1998 για να εγκατασταθούν στο Πωγωνι αυτοί οι συνοριοφύλακες.
Το τελευταίο περιστατικό , το ειδεχθές διπλό έγκλημα στα Κτίσματα, μπορεί να ήταν τυχαίο γεγονός , αλλά για αυτούς που εδώ και καιρό έχουνε βάλει στο μάτι αυτήν την περιοχή, τους «έκατσε» την κατάλληλη στιγμή!
Ο τραγικός θάνατος των συμπατριωτών μας ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για αυτούς!
Το λέμε αυτό γιατί στην τελευταία συνεδρίαση του Δ.Σ του Δήμου, και λίγες μόνο ώρες μετά την κηδεία των θυμάτων ακούστηκαν κάτι μακάβριες προτάσεις, για την όσο το δυνατόν γρηγορότερη δημιουργία του Κέντρου Κράτησης Κακαβιάς, με το πρόσχημα ότι θα αυξηθεί η ασφάλεια στην περιοχή.
Αυτοί υπολογίζουν ότι αν τώρα που ο κόσμος είναι φοβισμένος από το φονικό, αν τώρα εγκατασταθεί το Κέντρο Κράτησης της Κακαβιάς, τότε η εγκατάσταση της ΕΟΖ είναι ζήτημα χρόνου.
Ένας ακόμη φόνος στην περιοχή θα τους ερχότανε λαχείο.Γράφαμε παραπάνω για την απομάκρυνση των συνοριοφυλάκων από το Πωγώνι η οποία λέει γίνεται βάσει κάποιου επιτελικού σχεδίου!
Ας δούμε ακόμη μια φορά αυτό το σχέδιο: Οι συνοριοφύλακες που κατάγονται από το νομό Ιωαννίνων, πρέπει να στέλνονται λέει στον Έβρο, γιατί οι συνοριοφύλακες , που κατάγονται από τον Έβρο πρέπει να σταλούν για να φυλάξουν την Αθήνα, επειδή οι αστυνομικοί που κατάγονται από την Αθήνα πρέπει να πάνε κάπου αλλού, όχι πάντως στην Ήπειρο!
Και ο παραλογισμός συνεχίζεται : Οι (λαθρο)μετανάστες του Έβρου πρέπει να κλειστούν σήμερα στο στρατόπεδο της Κακαβιάς!
Αύριο οι (λαθρο)μετανάστες του Πωγωνίου θα σταλούν στον Έβρο!
Αναρωτιέται ο κόσμος : Μήπως αυτό το επιτελικό σχέδιο όπως τόσα άλλα έρχεται από έξω , από την Ευρώπη.
Μήπως είναι συνειδητή πολιτική επιλογή κάποιων άλλων κέντρων;
Μήπως είναι –όπως είπαμε και παραπάνω-ένα σχέδιο που αποβλέπει στο διώξιμο των ιθαγενών, στην ερήμωση της υπαίθρου, στην ερήμωση του Πωγωνίου;
Μήπως όλα αυτά έχουν κάποια σχέση με την ΕΟΖ Πωγωνίου και με το Κέντρο Κράτησης της Κακαβιάς, που σχεδιάζουν μερικοί ξένοι με την αμέριστη υποστήριξη κάποιων δικών μας;
Σε «ανύποπτο χρόνο» τα είχαμε επισημάνει αυτά .
Το έχουμε ξαναπεί : Το Κέντρο Κράτησης της Κακαβιάς, δεν θα λύσει κανένα απολύτως πρόβλημα ασφάλειας.
Οι (λαθρο)μετανάστες δεν είναι μύγες, ούτε το Κέντρο κράτησης είναι μυγοπαγίδα.!
Όποιος είναι υπέρ του Κέντρου Κράτησης είναι και υπέρ της ΕΟΖ και αντίστροφα !
Όποιος είναι υπέρ της ΕΟΖ είναι και υπέρ του Κέντρου Κράτησης!
Αυτά τα δυο πάνε πακέτο Η θα πεις δυο ΝΑΙ η θα πεις δύο ΟΧΙ. Άλλη καθαρή θέση δεν υπάρχει.
Δεν μπορεί να είσαι υπέρ των ναρκωτικών και κατά των ναρκομανών!
Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα της φύλαξης των συνόρων.
Ας υπενθυμίσουμε στους αρμοδίους του υπουργείου προστασίας του πολίτη ένα άλλο, πολύ παλιό επιτελικό σχέδιο: Το 1940 ο στρατηγός Κατσιμήτρος είχε φροντίσει να βάλει στην πρώτη γραμμή του μετώπου αξιωματικούς και στρατιώτες καταγόμενους από την Ήπειρο, γιατί ήξερε πολύ καλά, ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο γνώριζαν όσο κανένας άλλος τα βουνά και τα λαγκάδια της περιοχής, αλλά και γιατί λειτουργούσε μέσα τους και αυτό που λέμε τοπικοπατριωτισμός!
Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι οι σημερινοί επιτελείς του υπουργείου αγνοούν αυτήν την τόσο βασική παράμετρο!
Εμείς ξεκινώντας από την ιστορία του 1940, λέμε: Η φύλαξη των συνόρων πρέπει να ανατεθεί στους ντόπιους συνοριοφύλακες, και γιατί όχι στους ντόπιους στρατιώτες και αξιωματικούς.
Δεν έχουμε βέβαια αυταπάτες: Ακόμη και αυτή η λύση δεν λύνει το πρόβλημα , όπως δεν έλυσε το Σινικό τείχος των Κινέζων, την εισβολή των πεινασμένων Μογγόλων εκατοντάδες χρόνια πριν, όπως πολύ σωστά είχε επισημάνει σε μια συνεδρίαση του Δ.Σ ένας συμπολίτης μας.
Το πρόβλημα της εγκληματικότητας, έχει πολύ βαθιές ρίζες.
Η βίαιη διάλυση του κοινωνικού ιστού σε μια σειρά χώρες, η ανατροπή κεκτημένων δικαιωμάτων, ανέτρεψε και μια σειρά από κώδικες ηθικής.
Τα πάντα είναι αλληλένδετα!
Οι προγραμμένοι , οι εκσφεντονισμένοι της κοινωνίας είναι δύσκολο να καταλάβουν τα βαθύτερα αίτια της μοίρας τους.
Και τότε οι άνθρωποι μετατρέπονται σε θηρία : «Ουδέν θηρίον ανθρώπου αγριότερον», έλεγε ο Σοφοκλής.
Τους πεινασμένους δεν μπορεί να τους εμποδίσει κανένας τοίχος, κανένα Κέντρο Κράτησης!
Το διπλό φονικό στο Πωγωνι δείχνει ότι έχουμε περάσει ήδη στο στάδιο της βαρβαρότητας και του κανιβαλισμού! Δικαιώνεται ο Ιmmanuel Wallerstein που είχε πει ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης «θα έρθει η στιγμή που όχι μόνο θα συγκρουστούν οι κατέχοντες με τους μη κατέχοντες, αλλά όλοι θα στρέφονται εναντίον όλων».
Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αγωνιώδης απαίτηση των κατοίκων για την επιστροφή των συνοριοφυλάκων και η επάνδρωση όλων των τμημάτων στην παραμεθόριο θα πρέπει να ικανοποιηθεί αμέσως και πάνω στην λογική των επιτελών του 40.
Πρέπει να κερδίσουμε χρόνο!
Κατά τραγική ειρωνεία κι αυτή τη φορά στο Καλπάκι.