ΔΕΛΤΙΟ
ΤΥΠΟΥ
«ΤΟ
ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ»
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ
Οι φίλοι της οικογένειας Νιαράκη με την υποστήριξη του Δήμου Πωγωνίου οργανώσαν την Πέμπτη 2 Αυγούστου στους Κουκλιούς του Δήμου Πωγωνίου εκδήλωση οικονομικής συμπαράστασης για την οικογένεια με σύνθημα “Το χαμόγελο της Αλεξάνδρας”.
Ο καιρός αρχικά δε στάθηκε σύμμαχος του εγχειρήματος, αλλά όταν η βροχή σταμάτησε, όλοι οι εθελοντές φρόντισαν να σκουπιστούν οι καρέκλες και να ετοιμαστούν όλα για μία όμορφη βραδιά.
Όλα κύλησαν ομαλά και όλοι μαζί απολαύσαμε ένα όμορφο βράδυ με εξαίρετους καλλιτέχνες, που συμμετείχαν αφιλοκερδώς.
Τα εισιτήρια που διατέθηκαν ήταν 1855 και το σύνολο των χρημάτων που συγκεντρώθηκαν για να στηρίξουν “το χαμόγελο της Αλεξάνδρας” αγγίζει τις 20.000€.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που μας βοήθησαν και μας στήριξαν, τους καλλιτέχνες, τους προμηθευτές, τους εθελοντές, αλλά κυρίως όλους αυτούς που μας επισκέφθηκαν αψηφώντας τη βροχή.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Δήμο Πωγωνίου και στην Περιφέρεια Ηπείρου και φυσικά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης του τόπου μας που στάθηκαν αρωγοί σε αυτήν μας την προσπάθεια.
Τέλος θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι η προσπάθειά μας θα συνεχιστεί και με άλλες ενέργειες για τις οποίες θα ενημερώνεστε τακτικά.
Ευχαριστούμε όλους για άλλη μία φορά για τη συγκινητική βραδιά που ζήσαμε!
Για πληροφορίες επικοινωνήστε:
Φίλοι Οικογένειας Νιαράκη
Επιτροπή συμπαράστασης -Κουκλιοί
Βασίλης Κατσούπας 6948513652,
Αντωνία Κονάνου 6947202401,
Nίκος Νάσης 6937166241
Για τακτική ενημέρωση & συμπαράσταση
Γίνετε μέλη στην ομάδα Facebook «Το Χαμόγελο της Αλεξάνδρας»
Email: vaskats@hotmail.com , akonanou@gmail.com
*******
Αγαπητοί
φίλοι και φίλες
Σας
καλωσορίζουμε αυτή τη δροσερή βραδιά Ονομάζομαι ΒΚ και σας μιλώ εκ μέρους των Φίλων της Οικογένειας Νιαράκη της επιτροπής συμπαράστασης που συστάθηκε εδώ στους Κουκλιούς πριν λίγες εβδομάδες με στόχο την παροχή οικονομικής και ηθικής στήριξης στην πολύπαθη οικογένεια των συγχωριανών μας.
Το Γιάννη και η Σοφία Νιαράκη τους γνώρισα πριν περίπου 6 χρόνια όταν επέλεξαν να αφήσουν την Αθήνα και να ζήσουν στο χωριό μας από όπου κατάγεται η μάνα του Γιάννη, επιδιώκοντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής . Από την αρχή κατάλαβα ότι η μεγαλύτερη από τα 5 παιδιά τους η Αλεξάνδρα αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Τα σημάδια αδιάψευστα κι ανησυχητικά παρέπεμπαν στα χειρότερα.
Αλλά… ομολογώ ότι ποτέ δεν βρήκα το θάρρος να ρωτήσω τους γονείς της Αλεξάνδρας ευθέως. Ίσως γιατί φοβόμουν για την απάντηση, την επιβεβαίωση ενός εφιαλτικού σεναρίου που υποψιαζόμουν αλλά προτιμούσα να ξεχάσω. Ίσως να προτιμούσα να μην ξέρω, να είμαι ήσυχος μέσα στην άγνοιά μου. Παρόλα αυτά οι ψίθυροι που ακούγοταν στο χωριό όλο και δυνάμωναν. Τους άκουγες από τους μεγάλους που χαμηλόφωνα, με πνιχτές κουβέντες, το σχολιάζαν κάνοντας το σταυρό τους. Ή από τα παιδιά, που μη γνωρίζοντας και μη κατανοώντας είναι πιο σκληρά στα λόγια και την κρίση τους.
Δεν είναι παράξενο, πως όλοι στραβομουτσουνιάζουμε όταν λέμε “Καρκίνος”. Πώς ακούμε τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που αρρώστησαν με καρκίνο, να λένε “η ασθένεια”. Που προτιμάμε να μιλάμε με υπεκφυγές …για το ακατανόμαστο…. την παλιαρρώστια…. την επάρατη νόσο…… την κατάρα. Μήπως όμως είναι λάθος αυτή η στάση μας;
Μπορεί να διανοηθεί κανείς τι περνάν αυτοί οι γονείς που παλεύουν τόσα χρόνια για ο παιδί τους; Τι περνά αυτό το παιδί που από 5 χρονών μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία; Που στο σχολείο του αντιμετώπιζε τη σκληρή αδιακρισία των άλλων, των δικών μας παιδιών που δεν μπορούν να αξιολογήσουν, που δεν έχουν τα συναισθηματικά και νοητικά εργαλεία και την ωριμότητα να συμπονέσουν;
Γιατί να Φοβόμαστε να τον προφέρουμε, να το δούμε κατάματα, να το πούμε. Τι τρέχει με αυτό; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Λοιπόν, φίλοι και φίλες , να το ξαναδούμε λίγο:
Ζεις, από τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – υπάρχουν παραδείγματα- Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι. Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πείτε – καρκίνος. Δεν υπάρχει “ανίατη ασθένεια”, “επάρατη νόσος” και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε ότι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε. Είναι μια αρρώστια, δεν τη κολλάμε αν την αναφέρουμε.
Και τέλος ας αγκαλιάσουμε αυτούς που αρρώστησαν γιατί μας χρειάζονται, χρειάζονται τη στοργή και φροντίδα μας. Χρειάζονται τη συμπαράσταση μας, ένα χέρι να τους κρατήσει στον πιο τρελό χορό της ζωής τους---- για τη ζωή τους - για την οικογένειά τους - με την οικογένειά τους. Είμαστε όλοι μια οικογένεια. Και για τον δικό μας άνθρωπο δεν επιφυλάσσουμε οίκτο. Δεν καθόμαστε στο περιθώριο μεμψιμοιρώντας και ψιθυρίζοντας. Δεν φοβόμαστε να το πούμε δυνατά. Κι ο καρκίνος μια αρρώστια είναι και θεραπεύεται κι είμαστε εδώ χέρι χέρι με τον άνθρωπό μας για να τον νικήσουμε μαζί.
Αυτά είχα να πω προς το παρόν. Σας ευχαριστούμε όλους που διαλέξατε να είστε μαζί μας απόψε σε αυτήν τη μάχη που δίνουμε για να στηρίξουμε την Αλεξάνδρα και την οικογένειά της. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την Περιφέρεια Ηπείρου, το Δήμο Πωγωνίου για την αμέριστη υποστήριξή τους και ενεργή συμμετοχή στην πρωτοβουλία αυτή. Ευχαριστούμε επίσης τον πρόεδρο της Αδελφότητας των Κουκλιωτών, την πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου και τον πρόεδρο της τοπικής κοινότητας Κουκλιών. Ευχαριστούμε τις δεκάδες επιχειρήσεις για τις δωρεές τους που κάνουν εφικτή την αποψινή εκδήλωση. Ευχαριστούμε όλα τα τοπικά μέσα μαζικής ενημέρωσης που προβάλουν το θέμα και συνεχίζουν να μας υποστηρίζουν επικοινωνιακά. Ευχαριστούμε τους καλλιτέχνες που έσπευσαν να μας αγκαλιάσουν και συμμετέχουν απόψε αφιλοκερδώς. Ευχαριστούμε τέλος και τους δεκάδες εθελοντές κι εθελόντριες που εδώ και μέρες τρέχουν για την υλοποίηση αυτής της εκδήλωσης κι άλλων ενεργειών που θα ακολουθήσουν.
Και τώρα παρακαλώ να υποδεχτείτε το παιδικό χορευτικό του χωριού μας με ένα θερμό χειροκρότημα. Και όλοι μαζί ας κάνουμε μια ευχή, του χρόνου να ανταμώσουμε εδώ ξανά κι η Αλεξάνδρα να είναι μαζί μας και να σέρνει αυτή πρώτη και καλύτερη το χορό.
*****
Γειά σας είμαι η Ελένη, η αδελφή της Αλεξάνδρας
Ζω σ’ αυτόν τον όμορφο τόπο 6 χρόνια Από την 1η στιγμή που εγκατασταθήκαμε εδώ μας αγκαλιάσατε με περίσσια αγάπη που δύσκολα συναντά κανείς στις μέρες μας
Η Αλεξάνδρα όπως όλοι ξέρετε δίνει το μεγαλύτερο αγώνα για τη ζωή. Εδώ κι 1,5 μήνα που βρίσκεται στο νοσοκομείο στην Αμερική όλοι εσείς στέκεστε δίπλα μας. Κάνετε υπεράνθρωπο αγώνα κι όλοι μαζί προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Όλοι μαζί σαν μια μεγάλη οικογένεια. Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους γνωστούς κι αγνώστους, μικρούς και μεγάλους που με κάνετε να νιώθω πώς η οικογένειά μου δεν είναι μόνη της τις δύσκολες αυτές ώρες.
Η κατάθεση ψυχής σας κι ο αγώνας σας μας συγκινούν ιδιαιτέρως.
Εύχομαι στο επόμενο πανηγύρι να είναι μαζί μας κι η Αλεξάνδρα και να χορεύει μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά.
Σας
ευχαριστώ ξανά
Ελένη
Νιαράκη
.png)
