Ὁ Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως κ. Ἀλέξιος πρὸς τοὺς μαθητὲς καὶ τοὺς Ἐκπαιδευτικούς

 

Κήρυγμα Μητροπολίτου κ. Ἀλεξίου

πρὸς τοὺς μαθητὲς καὶ Καθηγητὲς Γυμνασίου καὶ Λυκείων (ΓΕΛ, ΕΠΑΛ) Κονίτσης, κατὰ τὸν Ἐκκλησιασμὸ τους, πρὸ τῶν Χριστουγέννων, στὸ Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ στὶς 23. 12.2025

 

Ἐπιτρέψτε μου νὰ ἐκφράσω τὴν χαρά μου, καθὼς λίγο καιρὸ μετὰ τὴν ἔλευσή μου, ἐδῶ στὴν Κόνιτσα καὶ στὴν Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης, ἔχω τὴν χαρὰ νὰ ἀπευθυνθῶ σὲ σᾶς μὲ αὐτὴν τὴν συνάντηση ἐδῶ, στὸν Προσκυνηματικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ.

Καὶ λέω ἔχω τὴ χαρὰ γιατί, ἀλήθεια εἶναι, ὅτι στὴ προηγούμενη διακονία μου, ἔτσι τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός, νὰ βρίσκομαι, μέχρι καὶ πρόσφατα, πρὶν ἑνάμιση χρόνο - ὅταν ἔγινα Ἐπίσκοπος Βοηθὸς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν στὴν Πρωτεύουσα - νὰ συναναστρέφομαι  πάντοτε παιδιὰ καὶ νέους καὶ μάλιστα φοιτητές. Ἀλλὰ καὶ νωρίτερα, κατὰ τὴν ἱερατική μου διακονία, παρ΄ὅτι ἐπιφορτισμένος μὲ πολλὲς διοικητικὲς εὐθῦνες, τέτοιες μέρες ἰδίως, φρόντιζα στὴν Θεία Λειτουργία νὰ βρίσκομαι πάντοτε, μὲ τοὺς συνεφημερίους μου, καὶ μάλιστα σὰν τὴν σημερινὴ ἡμέρα, σὲ μία γενικὴ ἔνταση καὶ ἀναστάτωση στὴν Ἀθήνα. Πρώτη διαφορὰ ποὺ παρατήρησα : Μπήκατε στὸ Ναὸ καὶ δὲν σᾶς κατάλαβε κανείς. Τώρα ἄν εἴμασταν, τὴν ἴδια ὥρα, σὲ ἕναν Ναὸ τοῦ Λεκανοπεδίου Ἀττικῆς, θὰ νόμιζες ὅτι γίνεται «ἐπιδρομή», στὴν κυριολεξία, «ἀλλοεθνῶν καὶ ἀλλοφύλων». Γιατὶ συμβαίνει αὐτό ; Εἶναι τὰ παιδιὰ κακὰ ; Ὄχι. Ἀλλὰ τὰ παιδιά, δυστυχῶς, στὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα εἶναι ἀφημένα στὴν τύχη τους. Καὶ στὴν καλύτερη περίπτωση ἕνα σχολεῖο μπορεῖ νὰ προσφέρει πολλές, ἴσως, σωστὲς καὶ καλὲς γνώσεις, ἀλλὰ μόνον αὐτό. Οἱ δὲ γονεῖς ἀπὸ τὴν ἄλλη, πιεσμένοι ἀπὸ τὶς συνθῆκες καὶ τὸ ἄγχος τῆς ζωῆς, μᾶλλον δὲν πολυασχολοῦνται μὲ τὰ παιδιά τους.  Ὁ κληρικὸς ποὺ εἶχα χθὲς τὸ βράδυ - ἦλθα ἀργὰ γιὰ νὰ σᾶς δῶ σήμερα τὸ πρωὶ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα -  ὁ κληρικὸς ποὺ εἶχα μαζί μου τὶς 4 ἡμέρες ποὺ βρέθηκα γιὰ ἕνα καθῆκον στὴν Πρωτεύουσα, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ διαπίστωσε αὐτὲς τὶς διαφορές καὶ τὸν ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο ζωῆς ποὺ ὑπάρχει ἐκεῖ ἀπ’ ὄτι ἐδῶ, στὴν Κόνιτσα. Πρώτη χαρά μεγάλη ἦταν ὅτι τὰ παιδιὰ στὴν Κόνιτσα, ἀκόμη, ξέρουν ποὺ βρίσκονται. Εἶναι πολὺ προσγειωμένα. Καὶ ξέρουν, μᾶλλον, νὰ συμπεριφέρονται ἀναλόγως στὸν χῶρο τὸν ὁποῖο βρίσκονται.

   Θὰ ἤθελα νὰ σᾶς πῶ ὅτι ἡ Χάρις καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ - καὶ τὶ εἶπα τώρα, μιὰ λέξη ποὺ χρησιμοποιοῦμε πολύ, «Χάρις» δηλαδὴ χάρισμα, δωρεά, προσφέρεται, δὲν πουλιέται, δὲν ἀγοράζεται, δὲν εἶναι ὑπόθεση συναλλαγῆς - ἡ Χάρις αὐτὴ δηλαδή, τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἔφερε μπροστὰ ἀπὸ τὴν ἱερὴ περίοδο γιὰ μία ἀκόμη φορά, τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου, ὅπου εἶναι οἱ ἡμέρες οἱ ὀποῖες θὰ ἀκολουθήσουν μὲ γιορτὲς – σταθμούς, ποὺ εἶναι ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου, ἡ Πρωτοχρονιὰ ποὺ γιορτάζουμε τὴν Περιτομὴ τοῦ Θείου Βρέφους καὶ ταυτόχρονα τὴν ἔναρξη τοῦ πολιτικοῦ ἔτους, στὸ πολιτικὸ ἡμερολόγιο, καὶ στὶς 6 Ἰανουαρίου ἡ Βάπτιση, ἤ, ὅπως λέμε στὴν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας, τὰ Θεοφάνεια. Στὴν πρώτη Ἐκκλησία Θεοφάνεια ἦταν ὅλες οἱ γιορτές, τὸ λέει ἡ λέξη. Καὶ στὴ μία καὶ στὴν ἄλλη γιορτή τὶ ἔχομε ; Τὴν ἐμφάνιση τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο καὶ στὴν Ἱστορία. Καὶ ἐσεῖς σήμερα ἤλθατε ἐδῶ καὶ τελέσατε τὴν Θεία Λειτουργία. Ἡ Θεία Λειτουργία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία μαθητεία στὴ ὀπτικὴ, περιληπτική στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. 

Ἤδη, εἶπα, ξεκίνησε, τὸ πρωὶ ὁ Ἱερεύς, ὅταν ἦλθε πρὶν ἀπ’ ὅλους, τὴν Πρόθεση, ἐκεῖ δηλαδὴ ποὺ ἔγινε ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου καὶ προχωρῶντας στὴ Θεία Λειτουργία, βιώνουμε τὴν ἀναίμακτη ἱερουργία, τὴν θυσία δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ, στῆς ὁποίας στὸ τέλος καλούμεθα νὰ μεταλάβωμε καὶ ἐμεῖς Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ.  Ὄχι γιατὶ τὸ φανταστήκαμε, ἤ γιατὶ τὸ θέλομε. Ἤ ἐπειδὴ τὸ βρῆκαν κάποιοι Μεγάλοι Πατέρες ἤ Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ γιατὶ τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος, τὴν νύκτα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου :  «Λάβετε φάγετε, τοῦτο ἐστι τὸ Σῶμα μου», «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτο ἐστι τὸ Αἷμα μου». Ἆρα εἶναι κι’ αὐτὸ κάτι τὸ ὁποῖο μᾶς δόθηκε, δὲν τὸ ἐπινοήσαμε. Δὲν τὸ βρήκαμε ἐμεῖς, δὲν τὸ φανταστήκαμε ἐμεῖς. Ἐμεῖς, ἐπειδὴ θέλουμε νὰ εἴμαστε γνήσιοι μαθητές καὶ ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐπειδὴ ἀκριβῶς θέλομε νὰ ζήσωμε τὴν ζωὴ μας μὲ γνήσιο καὶ αὐθεντικὸ τρόπο, ὅπως μᾶς ἐδημιούργησε ὁ Θεός, γι’ αὐτό καταφήγαμε καὶ ἐδῶ.

Καὶ ἀπὸ αὔριο θὰ ἔχετε διακοπές. Θὰ πᾶτε στὸ Σχολεῖο, θὰ κάνετε τὴ γιορτή, θὰ ἔχετε διακοπές. Οἱ διακοπές, ὅμως, ἔχουν ἕνα βαθύτερο νόημα. Ξεκινῶντας ἀπὸ ἐδῶ, ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, θὰ κληθοῦμε νὰ ζήσωμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες τῶν Ἑορτῶν, ὄχι ὅπως τὶς ζεῖ ὁ πολὺς κόσμος. Ἀνόητα, δηλαδή, χωρὶς νόημα. Χωρὶς οὐσία. Καὶ δυστυχῶς, στὴ Δύση περισσότερο, καὶ ἐμεῖς ὡς Χώρα μικρὴ μέν, ἀνήκομε στὴν Δύση, ὄχι μόνο θεωρητικά, ὄπως τὸ εἶπε στὰ λόγια ἕνας πολιτικὸς ἡγέτης τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ καὶ στὴν ἴδια τὴν οὐσία καὶ τὴ νοοτροπία καὶ τὴ πορεία τῆς ζωῆς, εἶναι ἀλήθεια ὅτι, παρ’ ὅτι ἔχουμε κάποιες συνήθειες τὶς ὁποῖες λέμε εἰρωνικὰ «ἀνατολίτικες», ἀνήκομε στὸν Δυτικὸ κόσμο. Καὶ αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἐκκοσμίκευσης παρασύρει καὶ ἐμᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες ἀκόμα καὶ Ὀρθόδοξοι ποὺ θέλουν νὰ λέγονται, ζοῦν τὶς γιορτὲς μὲ ἕναν τρόπο χωρὶς σκοπό, χωρὶς νόημα ποὺ στὸ τέλος δὲν γεμίζει τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν κάνει ἀμέσως μετὰ τὰ Θεοφάνεια, ἔ, ἐκεῖ ποὺ πετάμε τὰ δέντρα, τὰ βγάζουμε, τὰ ξεστολίζουμε, ὅλοι τὰ ξεστολίζουν - ἐγὼ ξέρω στὴν πατρίδα μου τὴν μητέρα ἑνὸς  κληρικοῦ ἀδελφοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπειδὴ κουράζεται καὶ εἶναι μόνη της, ξέρετε τὶ κάνει, ρίχνει πάνω ἀπὸ τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο ἕνα σεντόνι, καὶ τὸ ἀφήνει ἐκεῖ νὰ κάθεται στὴ γωνία τοῦ σπιτοῦ μέχρι τὰ ἑπόμενα Χριστούγεννα καὶ ἐγὼ πολλὲς φορές, ἀστειευόμενος, μὲ τὸν πατέρα αὐτό, ποὺ εἶναι Ἀρχιμανδρίτης, λέω : Τί ἔκανε ἡ κυρία Ἀναστασία ; Ἐκάλυψε πάλι τὸ δένδρο ; Αὐτοί, λοιπόν, ποὺ πετᾶνε τὰ δένδρα καὶ μπαίνουν πάλι στὸν ρυθμὸ τῆς ζωῆς, εἶναι πιὸ κουρασμένοι, πιὸ ἀπογοητευμένοι, πιὸ ταλαιπωρημένοι, ἀπ’ ὅτι πρὶν τὶς γιορτές.

Ἀλλὰ ἐσεῖς, θὰ ξεκινήσετε ἀπὸ αὔριο καὶ ἡ προσευχή μας καὶ ἡ εὐχή μας εἶναι νὰ ζήσετε μὲ τοὺς γονεῖς, μὲ τοὺς οἰκείους, μὲ τὰ ἀδέλφια μὲ ἕναν τρόπο ποὺ θὰ σᾶς δώσει νὰ καταλάβετε ὅτι αὐτὸς ὁ σταθμὸς τῶν διακοπῶν εἶναι μιὰ πραγματικὴ γιορτή, ἕνα, δηλαδή, πανηγύρι, μιὰ αἰτία χαρᾶς, γιὰ τὴν ὁποία ἐμεῖς μποροῦμε νὰ χαιρόμαστε καὶ τὴ χαρὰ αὐτὴ νὰ μὴν μπορεῖ κανείς, κανείς, μὰ κανεὶς νὰ μᾶς τὴν ἀφαιρέσει. Εἶναι ὁ τρόπος ποὺ μαθαίνομε, γιατὶ αὐτὸ εἶναι τὸ σχολεῖο, μιὰ μαθητεία. Ἕνας ἄλλος τρόπος μαθητείας εἶναι καὶ ἡ Ἐκκλησία. Τὸ πῶς, δηλαδή, θὰ ζοῦμε μὲ γνήσιο καὶ αὐθεντικὸ τρόπο, τὸ πῶς θὰ ἀληθεύουμε στὴ ζωή. Πῶς θὰ εἴμαστε ἀληθινοὶ ἄνθρωποι καὶ πῶς θὰ ἀκολουθοῦμε ἔναν γνήσιο καὶ αὐθεντικὸ τρόπο ἐπικοινωνίας. Δέστε τώρα, εἴμαστε ἐδῶ μέσα στὸν Προσκυνηματικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ, τὸν ὁποῖο ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Σεβαστιανοῦ, τὸν ὁποῖον ἐσεῖς βεβαίως δὲν γνωρίσατε, οἱ μεγαλύτεροι, γιατὶ ἤδη ὁ ἄμεσος προκάτοχός μου Ἀνδρέας ἦταν 30 χρόνια καὶ πρὶν τρεῖς δεκαετίες ἦταν ἐδῶ ὁ Σεβαστιανός,  ἔφτιαξε αὐτὸν τὸν Ναὸ ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ. Ἐκεῖ πάνω εἶναι ὁ Χριστός. Δὲν τὸν ἔβαλαν γιὰ διακοσμητικὸ στοιχεῖο, ἔ ; Ἐκεῖνος στέκεται πάνω ἀπὸ ὅλους ὡς τὸ ὄντως πρόσωπο, το αὐθεντικὸ πρόσωπο. Γιατὶ γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ὁ Θεός δὲν εἶναι μία ἰδέα, δὲν εἶναι μία θεωρία, δὲν εἶναι μία ἀφηρημένη ἀκαθόριστη, ἀνώτερη δύναμη, ποὺ βρίσκεται στὸν οὐρανό ὡς ἰδέα. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἰδεολόγοι. Ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε ἕνα πρόσωπο καὶ αὐτὸ γιορτάζουμε τὰ Χριστούγεννα. Αὐτὸ τὸ πρόσωπο ποὺ ἔρχεται στὴν ἱστορία, ποὺ γεννᾶται, ποὺ σαρκώνεται, ποὺ παίρνει τὴν δική μας ἀνθρώπινη φύση, προκειμένου νὰ μᾶς δείξει πῶς ἐμεῖς θὰ ζήσουμε μὲ ἕναν γνήσιο καὶ αὐθεντικὸ τρόπο. Καὶ ἔχοντας, λοιπόν, Αὐτὸν ἐκεῖ, ἐμεῖς καλούμαστε νὰ καλλιεργήσουμε μία σχέση μαζί του, ἡ ὁποία σχέση, ὅμως, εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὸ πῶς ζοῦμε καὶ μεταξύ μας. Γιατὶ ὅλοι ἐδῶ ποὺ εἴμαστε, εἴμαστε εἰκόνες αὐτοῦ τοῦ ὄντως προσώπου, τοῦ μοναδικοῦ καὶ ἀληθινοῦ καὶ αὐθεντικοῦ προσώπου, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Στὸ βαθμὸ ποὺ ἡ σχέση μας μ’ Αὐτὸν εἶναι ὑγιής, εἶναι ἀληθινή, εἶναι γνήσια, εἶναι αὐθεντική, τότε, ναί, ζοῦμε πραγματικὰ αὐτὸ τὸ δῶρο ποὺ μᾶς προσφέρθηκε μὲ τὴν μητέρα, τὸν πατέρα μας, τὸν ἀδελφό μας, τὴν ἀδελφή μας, τὸν φίλο μας, τὸν συμμαθητή μας, τὸν συνάδελφό μας, τὸν συμπολίτη μας, τὸν ὁμοεθνή μας, ἀλλά, κατ’ ἐπέκταση, μὲ κάθε ἄνθρωπο σ’ αὐτὴ τὴ γῆ, γιατὶ κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἄν ἔτσι προσεγγίζουμε τὰ πράγματα, τότε, ναί, εἴμαστε ἄνθρωποι ἀληθινῆς χαρᾶς. Τότε, ναί,  μποροῦμε νὰ ἀποτελοῦμε ἐλπίδα γιὰ μιὰ κοινωνία ποὺ συνεχῶς παραπαίει, μιὰ κοινωνία ἡ ὁποία εἶναι ἀπογοητευμένη, ἀπελπισμένη. Καὶ δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λένε οἱ ἐπιστήμονες οἱ ὁποῖοι, μάλιστα,ἀκόμα, ἀναλύουν καὶ τὰ λήμματα, ἔ, τῶν μεγάλων ἀστικῶν κέντρων. Μᾶς λένε ὅτι τὰ τελευταία χρόνια, ἀκόμα καὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, κάνουμε πολὺ μεγάλη χρήση ἀντικαταθλιπτικῶν καὶ γενικῶς ψυχοφαρμάκων, ἐσεῖς ἴσως ἀκόμα αὐτὸ δὲν μπορεῖτε νὰ τὸ καταλάβετε, ἀλλὰ πλησιάζει πολὺ γρήγορα ὁ καιρός ποὺ θὰ ἀντιληφθεῖτε, φεύγοντας ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τοῦ σπιτοῦ καὶ τοῦ σχολείου, ὄτι τὰ πράγματα δὲν εἶναι καὶ τόσο εὔκολα, καὶ ὅτι χρειάζονται λύσεις, ἀλλὰ οἱ λύσεις δὲν εἶναι αὐτὲς οἱ ὁποῖες προσφέρονται ἀπὸ τὴ σύγχρονη κοινωνία.

Χάρηκα, λοιπόν, ποὺ σ’ αὐτὴν τὴν πρώτη συνάντηση σᾶς βρῆκα ἐδῶ στὸ Ναό, συναντιέμαι μαζί σας, θὰ εἶναι πολὺ μεγάλη μου χαρά καὶ ἀργότερα ὅταν σᾶς βλέπω, καὶ ὅπου σᾶς βλέπω, ὄχι μόνο ἐδῶ στὴν Ἐκλλησία. Ἄλλωστε αὐτὸ εἶπα καὶ στὸν Μακαριώτατο χθές, στὴν ὀλιγόλεπτη συνάντησή μας χθὲς τὸ πρωί, ὅπου καὶ ἐκεῖ ἦταν πολλὰ παιδιά, σχολεῖα, ἱδρύματα κ.λ.π. γιὰ νὰ ποῦν τὰ κάλαντα στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπή, τοῦ εἶπα : Μακαριώτατε, μοῦ κάνει ἐντύπωση. Ἐγὼ γνωρίζω ἀπὸ Ἐπαρχία. Μπορεῖ νὰ ἔζησα στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ καὶ ἐγὼ κατάγομαι ἀπὸ μιὰ Ἐπαρχία, ἡ ὀποία εἶναι στὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἄκρο τῆς Ἑλλάδος, ποὺ εἶναι ἡ Μάνη. Καὶ τὴν ἐπισκέπτομαι τακτικά, καὶ γνωρίζω τοὺς ἀνθρώπους καὶ καλλιεργῶ μία σχέση, ἡ ὁποία, ὅμως, μὲ κάνει νὰ βλέπω καὶ νὰ χαίρομαι ὅτι στὴν Κόνιτσα οἱ ἄνθρωποι εἶναι πολὺ καλῆς ποιότητος ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτες μου, τοὺς ὁποίους ἔχει ἁλλοιώσει τὸ χρῆμα καὶ ὁ τουρισμός. Καὶ ἡ Μάνη εἶναι μιὰ περιοχὴ ἡ ὁποία εἶχε ἀνθρώπους μὲ φιλότιμο, ποὺ ὁ λόγος τους, θὰ τὸ ἔχετε ἀκούσει ἴσως, εἶναι συμβόλαιο. Στὴ Μάνη τὰ συμβολαιογραφεῖα καὶ οἱ συμβολαιογράφοι ἐμφανίστηκαν τὰ τελευταία χρόνια, ποὺ χρειάζεται νὰ ἔχουμε ἐπικοινωνία μὲ τὸ κράτος καὶ φορολογικὲς δηλώσεις κ.λ.π. Γιατί ; Γιατὶ ὅ,τι ἔλεγαν, αὐτὸ καὶ ἦταν νόμος. Κάποτε αὐτὸ ἴσχυε, τώρα αὐτὸ δὲν ἰσχύει. Ἐδῶ, λοιπόν, ἔλεγα στὸν Μακαριώτατο, μοῦ κάνει ἐντύπωση ὅσες φορὲς συνάντησα ἀνθρώπους στὴν Κόνιτσα, σταματοῦν μὲ τὸ αὐτοκίνητο. Καὶ μάλιστα μερικοὶ πᾶνε στὴν δουλειά τους, καπνίζουν, θέλουν νὰ μὲ χαιρετίσουν,  καὶ ἐνῶ τοὺς λέω νὰ μὴν κατέβουν, ἐκεῖνοι κατεβαίνουν ὅλοι ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο. Καὶ σκέφτομαι, μὲ αὐτὴν τὴν κίνησή τους, πόση ἐσωτερικὴ ἀκόμη εὐγένεια καὶ καλλιέργεια ἔχουν οἱ ἄνθρωποι ἐδῶ.

Ἔτσι θὰ ἤθελα καὶ ἐγὼ στὸ μέλλον, ἄν ὁ Θεὸς μοῦ δώσει ζωή, νὰ βλέπω καὶ ἐσᾶς νὰ μεγαλώνετε, νὰ προοδεύετε, νὰ τελειώνετε τὸ σχολεῖο, ὅσοι ἔχετε τὴν δυνατότητα καὶ τὴ θέληση νὰ συνεχίζετε τὶς σπουδές σας, καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι γιὰ μένα μιὰ μεγάλη ἰκανοποίηση. Ἐπίσης δὲ ἡ χαρά μου – θὰ ἔχω καὶ τὴν δυνατότητα νὰ σᾶς δῶ καὶ στὸ μέλλον γιατὶ βρίσκομαι πολὺ λίγο διάστημα ἐδῶ καὶ μέσα σ’ ἕνα πέλαγος, θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ, δυσκολιῶν καὶ προβλημάτων, τὰ ὁποία ὅμως, αἰσιοδοξῶ ὅτι θὰ τακτοποιηθοῦν σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα - καὶ ἔτσι, παιδιά, θὰ μποροῦμε νὰ ἔχουμε καὶ μία, ἄλλου εἴδους, προσωπικὴ σχέση καὶ ἐπικοινωνία.

Εὐχαριστῶ πολύ τοὺς Ἐκπαιδευτικούς σας. Ξέρετε, στὴν Κύπρο, τὸν Ἱερέα, τὸν κάθε Κληρικό, τὸν κάθε Ποιμένα τὸν ἀποκαλοῦν «Δάσκαλο». Ὅταν δηλαδὴ οἱ κάτοικοι σὲ μία Ἐνορία, σὲ ἕνα χωριό, σὲ μιὰ κωμόπολη ἀπευθύνονται στὸν Ἱερέα τους, δὲν λένε «Πάτερ», οὔτε τὸν ἀποκαλοῦν μὲ ἄλλο τρόπο, ἀλλὰ «Δάσκαλε». Γιατί ; Ἀκριβῶς γνωρίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία «Διὰ βίου μαθητεία» τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου. Λοιπόν, αἰσθάνομαι καὶ ἐγώ καρδιακὰ κοντὰ στοὺς Ἐκπαιδευτικούς σας, τοὺς ὁποίους τοὺς εὐχαριστῶ γιὰ τὸ τεράστιο ἀγῶνα τὸ ὁποῖο κάνουν κάτω ἀπὸ δύσκολες συνθῆκες, ἄλλου εἴδους δυσκολίες ἐδῶ. Ἐγὼ καὶ στὴν οἰκογένειά μου ἔχω Ἐκπαιδευτικό, ὁ ὁποῖος δὲν βρέθηκε στὴν Ἐκπαίδευση τυχαία, ἀλλὰ ἦταν συνειδητὴ ἐπιλογή, καὶ παλεύει, βέβαια, στὴν Ἀθήνα μὲ πολλὲς ἀντιξοότητες καὶ πολλὲς δυσκολίες, γι’ αὐτὸ καὶ ξέρω ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὸ σταυρὸ, τὸν ὁποῖο οἱ Ἐκπαιδευτικοί σας σηκώνουν, καὶ προσεύχομαι καρδιακὰ καὶ γιὰ ἐκείνους καὶ γιὰ τοὺς γονεῖς σας νὰ μποροῦν νὰ σᾶς προσφέρουν, ὄχι τὰ πάντα, ἀλλὰ τὰ οὐσιώδη τῆς ζωῆς.

Αὐτὴ τὴ στιγμὴ παρακαλῶ τὸν Ἅγιο Θεὸ νὰ ἑορτάσετε τὸ Ἅγιο Δωδεκαήμερο μὲ ἀληθινό, γνήσιο καὶ ὀρθόδοξο τρόπο, χαρούμενοι τὴν περίοδο τῶν ἁγίων Ἑορτῶν, ὥστε ὁ Θεὸς νὰ ἐπιτρέψει νὰ ἐπανέλθετε γιὰ τὴν καινούργια χρονιά, μετὰ τὰ Ἅγια Θεοφάνεια, μὲ περισσότερη θέρμη, περισσότερο ζῆλο καὶ ἀποφασιστικότητα στὸ ἔργο σας, τὸ κύριο ἔργο, -ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμή, πιστέψτε με, ἴσως σὲ μερικοὺς φαίνεται δυσκολο - ἀλλὰ ἀργότερα θὰ διαπιστώσετε ὅτι ἦταν τὸ πιὸ εὔκολο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα.