Η παρουσία όλων μας στις εκδηλώσεις μνήμης του " χαλασμού "των Σουλιωτών αποτελεί ελάχιστη απόδοση φόρου τιμής υπόχρεου Έθνους.
Προς τους υπερχιλιοδιακόσιους «ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ» της ιστορίας και της πολιτείας οι ήρωες Σουλιώτες υπερασπιστές και πεσόντες στο ιερό θυσιαστήριο της μόνης Σέλτσου για της πατρίδας την ελευθερία, προτίμησαν θάνατο ηρώων παρά ζωή σκλάβων. Δεν λιποτάχτησαν και δεν λιποψύχησαν παρέμειναν εκεί όντως βέβαιοι για τον θάνατο τους.
Οκτώ μόλις αράδες του ιστορικού Πουκεβίλ αρκούν να αποτυπώσουν αυτό που δεν χωρεί ιστορικού νους. Ότι στις 23 Απριλίου του 1804 υπέστησαν ολοκαύτωμα, 250 και πλέον γυναικόπαιδα Σουλιωτών γκρεμιστήκαν στο βάραθρο δίπλα από την μονή καταδιωκόμενα από τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά. Σε μια μέρα ξεκληρίστηκαν τρεις γενιές της φάρας των μποτσαραιων. Από τους 1.300 σουλιώτες επέζησαν μόνο 10 [κατ' άλλους 40] μεταξύ δε αυτών ο 13χρόνος Μάρκος Μπότσαρης.
«Η ΦΑΛΑΓΞ [1.148J ΤΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΚΙΤΣΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ -ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΩ- ΒΑΔΙΖΕΙ ΠΡΟΣ ΣΕΛΤΣΟ. ΑΠΙΣΤΙΑΝ ΑΛΗ ΤΡΙΜΗΝΟΝ ΑΝΙΣΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΟΥΣΙΑ. ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΦΟΔΙΑ ΑΣΙΤΟΙ ΚΥΚΛΩΜΕΝΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΞΟΔΟΝ Η ΘΑΝΑΤΟΝ ΗΡΩΟΣ. ΞΙΦΗΡΕΙΣ 300 ΑΚΑΛΥΠΤΟΙ ΣΑΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΝ ΠΛΗΝ ΓΕΦΥΡΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ. Ο ΝΟΤΗΣ ΠΙΠΤΕΙ ΜΕ 5 ΠΛΗΓΑΣ. ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΦΟΝΕΥΟΝΤΑΙ. ΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΑΧΟΜΕΝΑΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟΣ. ΥΠΕΡΔΙΑΚΟΣΙΟΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΗΔΟΥΝ ΚΑΙ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ. ΧΑΛΑΣΜΟΣ ΜΟΝΟ 10 ΚΑΙ Ο ΚΙΤΣΟΣ ΣΩΖΟΝΤΑΙ» [ΠΟΥΚΕΒΙΛ 1824 Τ. I. ΣΕΛ. 207-212]