Ο πατέρας Αντώνιος, παρά τις δυσκολίες και τις
αντιξοότητες της καραντίνας, δεν χάνει ποτέ την αισιοδοξία του και δηλώνει
προσηλωμένος στον στόχο του να βρίσκει πάντα τον τρόπο να βοηθάει όσο το
δυνατόν περισσότερα παιδιά.
Υγεία, οικονομία, σχέσεις, παραγωγή, τεχνολογία,
μεταβάλλονται με ταχύτατο ρυθμό. Απώλειες, αβεβαιότητα, φόβος και μια απέραντη
σιωπή κατέχουν δεσπόζουσα θέση στη νέα πραγματικότητα.
Η πανδημία του κορωνοϊού
δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο έναν εθελοντικό οργανισμό όπως η «Κιβωτός
του Κόσμου».
Είναι γεγονός ότι οι δωρεές έχουν μειωθεί κατακόρυφα, οι
φιλανθρωπικές εκδηλώσεις έχουν ματαιωθεί, ενώ, ταυτόχρονα, έχουν παρθεί από την
αρχή όλα τα μέτρα ασφάλειας και προστασίας.
Ο πατέρας Αντώνιος, παρά τις
δυσκολίες και τις αντιξοότητες, δεν χάνει ποτέ την αισιοδοξία και την ελπίδα
του.
Από την αρχή της συνομιλίας μας δηλώνει προσηλωμένος στον στόχο που έχει
θέσει: να βρίσκει πάντα τον τρόπο να βοηθάει όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά.
Άλλωστε, όλα αυτά τα χρόνια διατηρεί έντονα στη μνήμη του αγώνες, κόπους,
θυσίες και, κυρίως, τη χαρά και την ευτυχία τού να βλέπεις παιδιά που άλλοι
θεωρούσαν «καμένα χαρτιά» να αναζωογονούνται.
Όπως μου εξηγεί, υπάρχουν
καθημερινά στιγμές που τον διαπερνούν ανησυχίες και φόβοι για την κάλυψη των
αναγκών και των τρεχουσών υποχρεώσεων της Κιβωτού.
Αλλά σπεύδει να τονίσει ότι
νιώθει την υποχρέωση να συνεχίσει το έργο της ανιδιοτελούς προσφοράς.
Άλλωστε,
από πολύ νωρίς έχει διδαχτεί ότι σημασία δεν έχουν τα υλικά αγαθά αλλά ο
πλούτος των συναισθημάτων. Σε όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας, με το μειλίχιο
ύφος του, την πραότητα και τη νεανική διάθεση που τον διακρίνουν, εκφράζει το
ελπιδοφόρο μήνυμά του σε σχέση με τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που ζούμε
οικουμενικά. Όπως όλοι «μένουμε σπίτι», εκείνος λέει χαριτολογώντας ότι «Μένει
Κιβωτό». Ελευθερία δεν είναι η ασυδοσία
και η ικανοποίηση μόνο των δικών μου επιθυμιών. Για μένα, ελευθερία είναι να
μην κάνω αυτό που δεν θέλω. Πόσο ελεύθερος είσαι όταν μπορείς να θέσεις τη ζωή
της οικογένειάς σου σε κίνδυνο μόνο και μόνο επειδή θέλεις να κάνεις αυτό που
εγωιστικά κρίνεις ως πρωτεύον; Αυτή είναι η κακή χρήση της ελευθερίας. Στη
συνέντευξη που ακολουθεί μιλά για την πανδημία, την Κιβωτό, τους νέους, τις
κλειστές εκκλησίες, τον εγκλεισμό, την ενδοοικογενειακή βία, τους ήρωες του
καιρού μας, την ελευθερία αλλά και από πού αντλεί δύναμη και ελπίδα. — Πώς αντιμετωπίζετε την πανδημία ως
Κιβωτός; Η «Κιβωτός του Κόσμου» εξακολουθεί, ακόμη και σε αυτή την τόσο δύσκολη
συγκυρία, να αποτελεί πηγή συμπαράστασης, φροντίδας και ελπίδας για τα παιδιά.
Όπως όλοι οι πολίτες «μένουν σπίτι», έτσι κι εμείς, και μάλιστα χιουμοριστικά,
λέμε καθημερινά με τα παιδιά: «Μένουμε Κιβωτό». Έχουμε επιστρατεύσει όλο το
χιούμορ και τη φαντασία μας προκειμένου να αποφορτίσουμε και να βοηθάμε όλα τα
παιδιά μας. Σαν μια άλλη Κιβωτός του Νώε, παραμένουμε κι εμείς έγκλειστοι,
ακολουθώντας πιστά τα μέτρα ασφάλειας και προστασίας. Η ζωή μας είναι το
πολυτιμότερο αγαθό κι αυτό απαιτείται να διαφυλάξουμε. Κάθε σπίτι πρέπει να
γίνει η δική μας Κιβωτός. Δυστυχώς, όπως σε όλους, έτσι και σ' εμάς αυτή η
κατάσταση δημιουργεί σημαντικά προβλήματα, αφού ως εθελοντικός οργανισμός
βιώνουμε το αίσθημα της ανασφάλειας με την κατακόρυφη μείωση των δωρεών αλλά
και επειδή έχουν αναβληθεί όλες οι φιλανθρωπικές μας εκδηλώσεις. Μετά απ' αυτή την κατάσταση είμαι σίγουρος
ότι θα ενισχυθεί ο εθελοντισμός. Το παράδειγμα της οικονομικής κρίσης είναι
ενδεικτικό για τέτοιου είδους εμπειρικές συγκρίσεις. — Τι έχει αλλάξει στην
καθημερινότητά σας; Τι σας λένε τα παιδιά; Πώς το βιώνουν; Εμείς φιλοξενούμε
παιδιά που έχουν υποστεί κακοποίηση κάθε μορφής από τους γονείς ή συγγενικά
τους πρόσωπα. Πρόκειται για παιδιά χωρίς όρια, παραμελημένα, εγκαταλελειμμένα,
χωρίς ίχνος φροντίδας, είτε γιατί δεν υπήρχαν γονείς είτε γιατί αυτοί κρίθηκαν
ακατάλληλοι για την ανατροφή τους. Επομένως, σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση
που ζούμε ανατρέξαμε και επικαιροποιήσαμε πάλι τα ειδικά προγράμματά μας
προκειμένου οι παιδοψυχολόγοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι παιδαγωγοί και οι
λογοθεραπευτές μας να δώσουν τις απαντήσεις που χρειάζονται ώστε τα παιδιά να
εξακολουθούν να έχουν καλή διάθεση και ψυχική γαλήνη. Ο πανικός δεν χρειάζεται.
Επίσης, υπογραμμίζουμε στα παιδιά ότι ούτε κατηγορούμε ούτε μεταθέτουμε
ευθύνες. Σίγουρα, εκφράζουν τις ανησυχίες τους, αλλά, ευτυχώς, έχουμε δημιουργήσει
ένα κουκούλι με όμορφες δραστηριότητες, όπως διαγωνισμοί μαγειρικής και χορού
και προβολές ταινιών, οι οποίες ενισχύουν τη δημιουργικότητά τους και δεν τα
αφήνουν να πλήττουν. — Τι σας έχει συγκινήσει περισσότερο αυτές τις μέρες;
(παύση) Τόσα χρόνια στην Κιβωτό έχω μάθει να είμαι εγώ ο κύριος φορέας της
ελπίδας για τα παιδιά μας. Είμαι ο επικεφαλής μιας πολύτεκνης οικογένειας σε
ένα σπίτι 24ωρης λειτουργίας. Όμως, δεν σας κρύβω ότι αυτές τις μέρες, εξαιτίας
της πανδημίας, αισθάνθηκα κι εγώ την αγωνία και την αβεβαιότητα, έτσι ήμουν
ολιγόλογος γι' αυτό που συμβαίνει. Τα παιδιά, όμως, αντιλαμβάνονται μια
κατάσταση πρώτα με το συναίσθημα κι ύστερα με τη λογική. Έτσι, το τελευταίο
χρονικό διάστημα αφουγκράστηκαν αμέσως τις έγνοιες μου και με συγκίνησαν
ιδιαίτερα όταν ήρθαν να μου πουν πως όλα θα πάνε καλά. Όταν ακούς από το στόμα
αυτών των παιδιών να σου λένε πως ήρθαν στην Κιβωτό ως μαραμένα λουλούδια και
πέτυχαν να ανθήσουν και πως όλες τις δύσκολες καταστάσεις θα τις προσπεράσουμε,
αρκεί να είμαστε ενωμένοι, τότε δεν μπορείς παρά να συγκινείσαι βαθιά. — Ποιο
είναι το δικό σας μήνυμα στον κόσμο γι' αυτό που ζούμε; Να μη χάνει την ελπίδα
του. Στην Κιβωτό το κύριο σύνθημα είναι: «Δεν έχεις αυτό που αγαπάς, αγάπα αυτό
που έχεις». Ας εστιάσουμε σε αυτό που έχουμε, που ήρθε η στιγμή να το
επανεκτιμήσουμε: την οικογένειά μας, τους φίλους ή τους γείτονές μας. Μην
αναβάλλουμε τη ζωή μας συνεχώς ωσότου βρούμε αυτό που έχουμε την ψευδαίσθηση
ότι θέλουμε. Διότι, όταν το αποκτούμε, καταλαβαίνουμε ότι δεν είχε τη γεύση που
περιμέναμε. Επομένως, αφιερώστε περισσότερο χρόνο στους αγαπημένους σας, γίνετε
πιο δημιουργικοί και ανακαλύψτε διόδους προσωπικής διαφυγής. Το ύψιστο για μένα
στη ζωή είναι η διαρκής εξέλιξη. Η στασιμότητα δεν οδηγεί πουθενά. Η ελπίδα
είναι αυτή που μας οδηγεί στο επόμενο βήμα προόδου. Για κάποιους ελπίδα μπορεί
να είναι η λύση στην έμφυτη μελαγχολία τους, γι' άλλους στη βίαιη φύση τους και
για πολλούς η απάντηση στα χιλιάδες «γιατί» που μας κατακλύζουν. Ο άνθρωπος που
ελπίζει συναντά πάντα το φως. — Πώς αποκτά δύναμη ένας άνθρωπος όταν πρέπει να
μείνει έγκλειστος στο σπίτι; Όταν υπηρετεί έναν ιερό σκοπό. Παραδείγματος
χάριν, όταν γνωρίζεις στη γειτονιά σου ποιοι άνθρωποι είναι μόνοι τους και σε
έχουν ανάγκη αυτήν την περίοδο, τότε δεν εγκλωβίζεσαι στην πίκρα των
εκατοντάδων αποριών τύπου «γιατί να μου συμβαίνει εμένα όλο αυτό;». Ο άνθρωπος, ακόμα και μέσα στο σπίτι του,
μπορεί να είναι ωφέλιμος για τους συμπολίτες του. Επίσης, είναι μια καλή
ευκαιρία να μελετήσεις και να προετοιμαστείς καλύτερα για το αύριο, ώστε να
είσαι περισσότερο οπλισμένος στην επόμενη δυσκολία. Κατά τη γνώμη μου, η
ευτυχία είναι ισοδύναμη του εμπλουτισμού, της εξέλιξης και της ενδυνάμωσης του
εαυτού μας. Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να γίνουμε μέρος της λύσης και όχι του
προβλήματος. Είναι ολοφάνερο ότι ο
εγκλεισμός θα αυξήσει τα περιστατικά βίας και την ψυχική διαταραχή. Δυστυχώς,
το άγχος και το στρες, όταν μεγεθύνονται, επιτείνουν τη βία, ειδικά στους
ανθρώπους του κοντινού σου περιβάλλοντος. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO — Φοβάστε το ενδεχόμενο της κοινωνικής απομόνωσης;
Ξέρετε, οι άνθρωποι σήμερα, εν καιρώ πανδημίας, ανακαλύπτουν τελικά πόσο πολύ
είχαν απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον πριν εξαπλωθεί ο ιός. Ουσιαστικά, ο
κορωνοϊός ήρθε να μας δείξει ευδιάκριτα την απόσταση που είχαμε ήδη μεταξύ μας.
Επίσης, η κατάθλιψη έρχεται απειλητικά να εισβάλει στις ζωές πολλών συνανθρώπων
μας. Οπότε είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ να σμίξουν οι ψυχές μας, γιατί
είναι οι μόνες που δεν θα κολλήσουν τον ιό. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε
σε γειτονικές χώρες ονομαστικές εορτές, γενέθλια ή επετείους να γιορτάζονται σε
μπαλκόνια. Για μένα, αυτές οι εικόνες εκφράζουν μια γνήσια αποτύπωση της ζεστής
επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και όχι της ψευδεπίγραφης που κυριαρχούσε προ
κορωνοϊού. Γι' αυτό θεωρώ ότι η κοινωνική απομάκρυνση, όταν τελειώσει όλο αυτό,
θα λάβει κι εκείνη ένα τέλος. Ευελπιστώ ότι θα μας ωφελήσει και ότι από δω και
πέρα θα αυξηθεί περαιτέρω το ενδιαφέρον για τον πλησίον, το νοιάξιμο και
σίγουρα το αίσθημα της κατανόησης απέναντι στους άλλους. Αυτό συμβαίνει πάντα
όταν κάτι μας λείπει, ενώ το θεωρούσαμε δεδομένο. Μόνον όταν το χάνουμε
συνειδητοποιούμε την αξία του. — Μπορεί να νικηθούν ο φόβος και η μοναξιά;
Νομίζω, ναι, αν λειτουργήσουμε ως συναθλητές στο γήπεδο της αγάπης. Στην Κιβωτό
έρχονται συνεχώς πάρα πολλά παιδιά γεμάτα φόβο και μοναξιά. Όμως, ποτέ δεν το
έβαλαν κάτω και έμαθαν να προσπαθούν για το καλύτερο. Ο φόβος διασπάται μόνο
όταν τον ξεπεράσεις. Και η γενναιότητα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να το
πετύχεις, ώστε στη συνέχεια να μπορείς να πας κόντρα στο σκοτάδι. 24.12.2018 Ο πατέρας Αντώνιος, ένας ήρωας
του καιρού, μιλά στη LIFO —
Ένα Πάσχα με άδειες εκκλησίες τι συναισθήματα σας δημιουργεί; Πρώτα απ' όλα,
αισθήματα θλίψης. Προφανώς, το να βιώνεις τα Πάθη του Κυρίου εκτός της
εκκλησίας και τη χαρά της Ανάστασης μένοντας μακριά ο ένας από τον άλλον είναι
μια πληγή. Κι αυτό γιατί η εκκλησία νοηματοδοτείται μόνο ως σώμα και ως
συγκέντρωση πιστών. Βέβαια, είναι κάτι παροδικό και ίσως αποτελέσει μια χρήσιμη
ευκαιρία για ενδοσκόπηση, είτε για τους ιερείς είτε για τους πιστούς. Αυτό το
διαφορετικό Πάσχα είναι μια αναγκαία πραγματικότητα που χρειάζεται να τη
ζήσουμε και να αποκομίσουμε οφέλη. Η εκκλησία και η πίστη δεν είναι τείχη και
οροφή αλλά βίος και ζωή. Θέλω να σας πω ένα παράδειγμα. Πριν από λίγες μέρες
δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν νεαρό που έμενε στην Κιβωτό, αλλά τώρα έχει
κάνει τη δική του οικογένεια. Ήταν απεγνωσμένος και θυμωμένος επειδή είχαν
κλείσει τις εκκλησίες και δεν μπορούσε να μεταλάβει. Απορημένος του είπα ότι το
προηγούμενο διάστημα δεν είχε φροντίσει να ακολουθήσει όλα εκείνα που
χρειάζεται προκειμένου να μεταλάβει και δεν ενδιαφερόταν τόσο πολύ για τις
εκκλησιαστικές λειτουργίες. Ξαφνικά ανακάλυψα γύρω μας ένα όψιμο ενδιαφέρον για
την εκκλησία και το τελετουργικό της. Το λέω αυτό διότι διαπιστώνω καθημερινά
μια στροφή προς την Εκκλησία που οφείλω να πω ότι δεν την έβλεπα από το
χριστεπώνυμο πλήθος το προηγούμενο διάστημα. Ας το δούμε και ως περίοδο
περισυλλογής. Να σκεφτούμε ότι η εκκλησία και η πίστη δεν είναι μόνο ο ναός, τα
τείχη και η οροφή της. Ο ιερέας πρέπει να είναι σε επαφή με το ποίμνιό του.
Διότι είναι αυτός που γνωρίζει την ηλικιωμένη που ζει μόνη της, τον άνθρωπο που
έχει ανάγκη αλλά κι εκείνους που χρειάζονται παρηγοριά. Ιδού, λοιπόν, λαμπρός
δρόμος για να κάνεις έργο και εκτός των ναών. Να σταθείς δίπλα στους πιστούς
σου με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο. — Ζούμε σε μια εποχή που θα ενισχυθεί ή
όχι το αίσθημα της αλληλοβοήθειας και του εθελοντισμού; Μετά απ' αυτή την
κατάσταση είμαι σίγουρος ότι θα ενισχυθεί ο εθελοντισμός. Το παράδειγμα της
οικονομικής κρίσης είναι ενδεικτικό για τέτοιου είδους εμπειρικές συγκρίσεις.
Στην Κιβωτό εκείνη την περίοδο δήλωσαν εθελοντική εργασία εκατοντάδες φίλοι,
κάτι που δεν είχε συμβεί σε τόσο μεγάλο βαθμό στο παρελθόν. Άνθρωποι που δεν
είχαν χρήματα έδιναν κάθε μέρα το «παρών» ως συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες στο
έργο μας. Κάποτε, την εποχή της οικονομικής κρίσης, είχαν έρθει από το
γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» για να κάνουν ένα αφιέρωμα στην Κιβωτό. Όταν τους
έδειξα το θεάρεστο φιλανθρωπικό μας έργο που, στηρίζεται στην πολυμελή
εθελοντική ομάδα μας, απόρησαν. Ξέρετε γιατί; Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν να
δείξουν ότι οι Έλληνες παρατούν τα παιδιά τους στην κρίση, να μεταφέρουν κάτι
που «πουλούσε» και όταν είδαν μια άλλη οπτική και μια άλλη Ελλάδα που δεν
γνώριζαν, εντυπωσιάστηκαν. Μάλλον δεν τους πολυάρεσε. Πιστεύω ακράδαντα ότι η
αλληλεγγύη και το φιλότιμο αποτελούν βασικά συστατικά του χαρακτήρα μας.
Ενυπάρχουν βαθιά μέσα μας και φροντίζουμε να τα ανασύρουμε όταν
αντιλαμβανόμαστε ότι τα έχουμε ανάγκη. Στις δυσκολίες πάντοτε
συσπειρωνόμαστε. Παραπονιόμαστε πολλές
φορές ότι δεν έχουμε ανθρώπους γύρω μας που να μας αγαπούν ή να μας
καταλαβαίνουν. Όμως, αν δεν μάθουμε εμείς οι ίδιοι να αγαπάμε, δεν θα
αγαπηθούμε ποτέ. — Η ενδοοικογενειακή βία έχει αυξηθεί τις μέρες της
καραντίνας. Ποιο είναι το σχόλιό σας; Με λύπη μου κι εγώ αντιλαμβάνομαι ότι
αυτό το φαινόμενο γνωρίζει έξαρση κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Είναι
ολοφάνερο ότι ο εγκλεισμός θα αυξήσει τα περιστατικά βίας και την ψυχική
διαταραχή. Δυστυχώς, το άγχος και το στρες, όταν μεγεθύνονται, επιτείνουν τη
βία, ειδικά στους ανθρώπους του κοντινού σου περιβάλλοντος. Μικρά παιδιά,
γυναίκες, έρχονται αντιμέτωποι με την επιθετικότητα και τον ξυλοδαρμό. Κι ένας
άνθρωπος που κακοποιήθηκε είναι σίγουρο ότι θα βιαιοπραγήσει κι εκείνος. Ένα
άτομο που δέχτηκε βία, θα ασκήσει βία. Πρέπει η πολιτεία να μεριμνήσει άμεσα
για να προλάβουμε μια κατακόρυφη αύξηση των φαινομένων ενδοοικογενειακής βίας.
Επίσης, είναι προφανές ότι με την οικονομική κατάρρευση αυτό μπορεί να
χειροτερεύσει. Τέλος, μην ξεχνάμε ότι πολλά θύματα φοβούνται να το πουν, αλλά
οφείλουμε να είμαστε εκεί. Υπάρχουν πολλοί που χρειάζονται τη στήριξη, την
προστασία και τη φροντίδα μας. — Είστε ένας άνθρωπος πολύ κοντά στους νέους. Τι
θα τους λέγατε τώρα που στερούνται την ελευθερία τους; Πολύ ωραία ερώτηση.
Ελευθερία δεν είναι η ασυδοσία και η ικανοποίηση μόνο των δικών μου επιθυμιών.
Για μένα, ελευθερία είναι να μην κάνω αυτό που δεν θέλω. Πόσο ελεύθερος είσαι
όταν μπορείς να θέσεις τη ζωή της οικογένειάς σου σε κίνδυνο μόνο και μόνο
επειδή θέλεις να κάνεις αυτό που εγωιστικά κρίνεις ως πρωτεύον; Αυτή είναι η
κακή χρήση της ελευθερίας. Οπότε, όταν καταφέρω να τιθασεύσω το «εγώ» μου υπέρ
του κοινού καλού, τότε είμαι πραγματικά ελεύθερος, όταν θυσιάζω τα «θέλω» μου
για τον υπέρτατο σκοπό της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ζούμε μια δύσκολη δοκιμασία
σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας. Ας μην τη μετατρέψουμε, λοιπόν, σε μια
καλή δικαιολογία. — Ποιοι είναι οι ήρωες του καιρού μας; Κανείς δεν διαφωνεί
ότι ήρωες είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές μας. Έχουν επιδείξει θάρρος, τόλμη
και αυταπάρνηση, αψηφώντας τον κίνδυνο. Υπηρετούν τον ιερό σκοπό τους στον
μέγιστο βαθμό. Παράλληλα, ήρωες είναι και όλοι εκείνοι που φροντίζουν να τηρούν
τα μέτρα ασφαλείας για την ύψιστη προτεραιότητά μας, τη δημόσια υγεία. Σε μια
εποχή που διαρκώς αποξενωνόμαστε τι είναι αυτό που μπορεί να μας ενώσει; Η
αλληλεγγύη, ο πόνος, η ενσυναίσθηση, ο καημός αλλά και η συλλογική προσπάθεια
απέναντι στον αόρατο εχθρό. Δεν παλεύουμε για τον εαυτό μας αλλά για ένα κοινό
όφελος, την υγεία μας. Ας μη διστάζουμε να αισθανόμαστε ευγνώμονες για όσα
έχουμε. Τότε ίσως και να ανακαλύψουμε την ευτυχία. Παραπονιόμαστε πολλές φορές
ότι δεν έχουμε ανθρώπους γύρω μας που να μας αγαπούν ή να μας καταλαβαίνουν.
Όμως, αν δεν μάθουμε εμείς οι ίδιοι να αγαπάμε, δεν θα αγαπηθούμε ποτέ. Ας
βάλουμε, λοιπόν, όλοι ένα λιθαράκι σε αυτόν τον κοινό αγώνα απέναντι στην
πανδημία. — Τι σας δίνει ελπίδα; Η αγάπη. Η πίστη μου. Και η Κιβωτός μέσα από
τα μάτια των παιδιών. Ως φύσει αισιόδοξος άνθρωπος είμαι σίγουρος ότι θα τα
καταφέρουμε. Καμία θυσία δεν πήγε ποτέ χαμένη. Στο παρελθόν, όλες οι πανδημίες
παρέδωσαν έναν κόσμο διαφορετικό. Μέσα απ' αυτήν τη δοκιμασία θα βγούμε όλοι πολύ
καλύτεροι άνθρωποι.
Η Κιβωτός υπάρχει με τη δική σου βοήθεια.
Για συμμετοχή αγάπης καλέστε στο 19828 (2,48
ευρώ/κλήση) και στο 901 11170170 (3,67 ευρώ/κλήση εντός δικτύου ΟΤΕ) Στείλτε
μήνυμα στο 19828 (2,48 ευρώ/μήνυμα) Τραπεζικοί λογαριασμοί: Eurobank 00260178870100872073 // Πειραιώς 5023032595870 //
Εθνική 100/296102-42 // ALPHA BANK:
183002002003534
.jpg)
.JPG)
