Ἅγιε Καθηγούμενε, σεβαστοὶ Πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Σήμερα, 12 Δεκεμβρίου τοῦ 2024, συμπληρώθηκαν 30 ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ τὴν πρὸς Κύριον ἐκδημίαν τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυροῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ. Στὶς ἑπτὰ παρὰ εἴκοσι πέντε, τῆς 12ης Δεκεμβρίου 1994, ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ στὸ Πανεπιστημιακὸ Νοσοκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων. Ὁ ὑψιπέτης ἀετός, ἡ ἐθνικὴ συνείδηση τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ Ἱεράρχης τοῦ χρέους καὶ τῆς θυσίας ἐλύγισε, καὶ παρέδωσε τὴν ὡραία ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν Ὁποῖον ἐλάτρευε ἀπὸ τὴν παιδικὴ καὶ νεανική του ἡλικία. Ἡ χρονιὰ ποὺ γεννήθηκε ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης, τὸ 1922, συνέβη ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφή, ἐνῷ στὴν δεκαετία τοῦ ‘40 ποὺ ἦταν φοιτητής καὶ νεωκόρος στὸν μεγάλο Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγ. Κων/νου Ὁμονοίας, ἔζησε τὰ γεγονότα “τῶν Δεκεμβριανῶν”. Ἀργότερα ὑπηρέτησε τὴν στρατιωτική του θητεία στὴν περίοδο τοῦ συμμοριτοπολέμου, καὶ ἔζησε τὴν φονικὴ μανία τῆς κομμουνιστικῆς ἀνταρσίας.
Τὸ ἔτος 1949 ἀπολύθηκε ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ, ὁπότε ἔγινε μέλος τῆς Ἀδελφότητος “ΖΩΗ”. Γιὰ κάποια χρόνια ἔδρασε ὡς λαϊκὸς Ἱεροκήρυκας καὶ Κατηχητὴς μὲ πολλὴ ἀπόδοση. Ἔτσι στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ‘50 ἔγινε μοναχὸς καὶ μετονομάσθηκε ἀπὸ Σωτήριος σὲ Σεβαστιανό.
Τὸ 1956 ἔλαβε τὸν πρῶτο βαθμὸ τῆς Ἱεροσύνης, τὸν βαθμὸ τοῦ διακόνου, καὶ στὴ συνέχεια χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Ἰωαννίνων Δημήτριο, ὁ ὁποῖος ἐφρόντισε νὰ τὸν διορίσει Ἱεροκήρυκα τῆς Ἱστορικῆς αὐτῆς Μητροπόλεως. Ἄρχισε λοιπόν, νὰ κηρύττει, νὰ κατηχεῖ, νὰ γίνεται “τύπος καὶ ὑπογραμμός” πρὸς τοὺς λαϊκούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς Ἱερεῖς τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἰωαννίνων, οἱ ὁποῖοι τὸν ὑπεραγαποῦσαν. Βέβαια, ὅλο αὐτὸ τὸ τεράστιο ἔργο, ποὺ διήρκησε μιὰ ὁλόκληρη δεκαετία, δὲν τὸ ἐπετέλεσε μόνος του, ὁ ἀοίδιμος Σεβαστιανός. Εἶχε ὡς δυνατοὺς συμπαραστάτες τὰ μέλη τοῦ Θρησκευτικοῦ Συλλόγου “Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ”.
Ἡ σπουδαία αὐτὴ ἐργασία εἶχε, πραγματικά, εὐλογηθεῖ πολύ ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἀφοῦ μάλιστα ὁ Ἀρχιμανδρίτης Σεβαστιανὸς εἶχε καταφέρει νὰ ἐλκύσει πλῆθος νέων ἀνθρώπων ποὺ ἐντάχθηκαν - μὲ τὴν δική τους, βέβαια θέληση - στὸν πνευματικὸ ἐκεῖνο στρατό. Ὄντως ὡραία καὶ ἀνεπανάληπτη ἐκείνη ἡ ἐποχή ! Ἔπειτα φύσιξαν ἄλλοι ἄνεμοι καὶ ὁ Σεβαστιανὸς ἐξελέγη, παρὰ τὴν θέλησή του, Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης. Κατέβηκε ἀμέσως στὴν Ἀθήνα καὶ ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου τοῦ Α΄, ζητῶντας νὰ ἀκυρωθεῖ ἡ ἐκλογή του. Τὰ δάκρυά του, ὅμως, δὲν ἔκαμψαν τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε : “ - Ἐὰν ἐπιμήνης νὰ ἀρνεῖσαι, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θὰ σὲ καθαιρέσει”. Ἔτσι ἐπήσθη νὰ ὑπακούσει στὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὁπότε ἐπακολούθησε ἡ χειροτονία του “ἐν πληθούση ἐκκλησίᾳ”. Μετὰ δὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς ἀποφάσεως ἀναγνωρίσεώς του ἀπὸ τὴν Πολιτεία, ὁ ἀοίδιμος ἐνθρονίστηκε πρῶτα στὸ Δελβινάκι καὶ κατόπιν στὴν Κόνιτσα μέσα σὲ μεγάλο ἐνθουσιασμὸ ἀπὸ πλήθη τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ λαοῦ.
