Ὁμιλία Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως κ.κ. Ἀνδρέου ἐπὶ τῇ συμπληρώσει 30 ἐτῶν ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυροῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ. (Ἱ. Μονὴ Μολυβδοσκεπάστου 12.12.2024)

 

Ἅγιε Καθηγούμενε, σεβαστοὶ Πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Σήμερα, 12 Δεκεμβρίου τοῦ 2024, συμπληρώθηκαν 30 ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ τὴν πρὸς Κύριον ἐκδημίαν τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυροῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ. Στὶς ἑπτὰ παρὰ εἴκοσι πέντε, τῆς 12ης Δεκεμβρίου 1994, ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ στὸ Πανεπιστημιακὸ Νοσοκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων. Ὁ ὑψιπέτης ἀετός, ἡ ἐθνικὴ συνείδηση τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ Ἱεράρχης τοῦ χρέους καὶ τῆς θυσίας ἐλύγισε, καὶ παρέδωσε τὴν ὡραία ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν Ὁποῖον ἐλάτρευε ἀπὸ τὴν παιδικὴ καὶ νεανική του ἡλικία. Ἡ χρονιὰ ποὺ γεννήθηκε ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης, τὸ 1922, συνέβη ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφή, ἐνῷ στὴν δεκαετία τοῦ ‘40 ποὺ ἦταν φοιτητής καὶ νεωκόρος στὸν μεγάλο Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγ. Κων/νου Ὁμονοίας, ἔζησε τὰ γεγονότα “τῶν Δεκεμβριανῶν”. Ἀργότερα ὑπηρέτησε τὴν στρατιωτική του θητεία στὴν περίοδο τοῦ συμμοριτοπολέμου, καὶ ἔζησε τὴν φονικὴ μανία τῆς κομμουνιστικῆς ἀνταρσίας.

Τὸ ἔτος 1949 ἀπολύθηκε ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ, ὁπότε ἔγινε μέλος τῆς Ἀδελφότητος “ΖΩΗ”. Γιὰ κάποια χρόνια ἔδρασε ὡς λαϊκὸς Ἱεροκήρυκας καὶ Κατηχητὴς μὲ πολλὴ ἀπόδοση. Ἔτσι στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ‘50 ἔγινε μοναχὸς καὶ μετονομάσθηκε ἀπὸ Σωτήριος σὲ Σεβαστιανό.

Τὸ 1956 ἔλαβε τὸν πρῶτο βαθμὸ τῆς Ἱεροσύνης, τὸν βαθμὸ τοῦ διακόνου, καὶ στὴ συνέχεια χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Ἰωαννίνων Δημήτριο, ὁ ὁποῖος ἐφρόντισε νὰ τὸν διορίσει Ἱεροκήρυκα τῆς Ἱστορικῆς αὐτῆς Μητροπόλεως. Ἄρχισε λοιπόν, νὰ κηρύττει, νὰ κατηχεῖ, νὰ γίνεται “τύπος καὶ ὑπογραμμός” πρὸς τοὺς λαϊκούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς Ἱερεῖς τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἰωαννίνων, οἱ ὁποῖοι τὸν ὑπεραγαποῦσαν. Βέβαια, ὅλο αὐτὸ τὸ τεράστιο ἔργο, ποὺ διήρκησε μιὰ ὁλόκληρη δεκαετία, δὲν τὸ ἐπετέλεσε μόνος του, ὁ ἀοίδιμος Σεβαστιανός. Εἶχε ὡς δυνατοὺς συμπαραστάτες τὰ μέλη τοῦ Θρησκευτικοῦ Συλλόγου “Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ”. 

Ἡ σπουδαία αὐτὴ ἐργασία εἶχε, πραγματικά, εὐλογηθεῖ πολύ ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἀφοῦ μάλιστα ὁ Ἀρχιμανδρίτης Σεβαστιανὸς εἶχε καταφέρει νὰ ἐλκύσει πλῆθος νέων ἀνθρώπων ποὺ ἐντάχθηκαν - μὲ τὴν δική τους, βέβαια θέληση - στὸν πνευματικὸ ἐκεῖνο στρατό. Ὄντως ὡραία καὶ ἀνεπανάληπτη ἐκείνη ἡ ἐποχή ! Ἔπειτα φύσιξαν ἄλλοι ἄνεμοι καὶ ὁ Σεβαστιανὸς ἐξελέγη, παρὰ τὴν θέλησή του, Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης. Κατέβηκε ἀμέσως στὴν Ἀθήνα καὶ ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου τοῦ Α΄, ζητῶντας νὰ ἀκυρωθεῖ ἡ ἐκλογή του. Τὰ δάκρυά του, ὅμως, δὲν ἔκαμψαν τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε : “ - Ἐὰν ἐπιμήνης νὰ ἀρνεῖσαι, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θὰ σὲ καθαιρέσει”. Ἔτσι ἐπήσθη νὰ ὑπακούσει στὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὁπότε ἐπακολούθησε ἡ χειροτονία του “ἐν πληθούση ἐκκλησίᾳ”. Μετὰ δὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς ἀποφάσεως ἀναγνωρίσεώς του ἀπὸ τὴν Πολιτεία, ὁ ἀοίδιμος ἐνθρονίστηκε πρῶτα στὸ Δελβινάκι καὶ κατόπιν στὴν Κόνιτσα μέσα σὲ μεγάλο ἐνθουσιασμὸ ἀπὸ πλήθη τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ λαοῦ.

Κανένας, ὅμως, μὰ ἁπολύτως κανένας, δὲν μποροῦσε νὰ φανταστεῖ ὅτι ὁ ταπεινὸς Σεβαστιανός, θὰ ἀναδεικνύετο ὁ μαχητὴς τῶν δικαίων καὶ δικαιωμάτων τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐπισκέφθηκε πολλὲς μεγάλες Μητροπόλεις, μὲ τὴν συγκατάθεση, βεβαίως, τῶν οἰκείων Ἱεραρχῶν, ὄπου πραγματοποιήθηκαν ὀγκώδη Συλλαλητήρια, στὰ ὁποία πρωτοστατοῦσαν ἡ Σ.Φ.Ε.Β.Α. (Συντονιστικὴ Φοιτητικὴ Ἕνωσις Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος) καὶ ὁ ΠΑ.ΣΥ.Β.Α. (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορ/κοῦ Ἀγῶνος). Ἐπισκέφθηκε τὸ Στρασβοῦργο, τὸ Λονδῖνο, ἀκόμη καὶ τὸ Κογκρέσο τῶν Η.Π.Α. στὸ ὁποῖον κατέθεσε βαρυσήμαντον ὑπόμνημα γιὰ τὰ δεινὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἀκόμη διοργάνωσε δύο Ἐπιστημονικὰ Συνέδρια γιὰ τὸ ἴδιο θέμα, ἐνῷ, ὅταν ἔπεσαν τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, καὶ ἄρχισαν νὰ ἔρχονται ἐδῶ οἱ Ἕλληνες πρῶτα καὶ μετὰ οἱ Ἀλβανοί, ὁ ἀοίδιμος φρόντιζε νὰ τοὺς δίνει ροῦχα, παπούτσια, ἐσώρουχα, εἴδη ὑγιεινῆς, μαζί, βέβαια, καὶ μὲ τὸ σχετικὸ χαρτζηλίκι. Καὶ ἐδῶ πρέπει νὰ ποῦμε, ὅτι ἀπὸ τὰ χέρια του πέρασαν τεράστια ποσὰ ποὺ τοῦ ἔδιναν μὲ πολλὴ προθυμία Ἕλληνες πατριῶτες. Ὅλα ξοδεύθηκαν μέχρι τὴν τελευταία δραχμή.

Ὁ ἀγῶνας αὐτὸς συνάντησε τὴν ἀρνητικὴ στάση, τὶς ὕβρεις καὶ τὴν λυσώδη πολεμικὴ ἀπὸ πολιτικὲς καὶ παραπολιτικὲς μερίδες. Μάλιστα κάποιοι εἶχαν μεθοδεύσει καὶ τὴν φυσικὴ ἐξόντωσή του. Ἀλλὰ ἐκεῖνος, ἔχοντας ἀκράδαντη πίστη στὸν Κύριο καὶ στὴν μεσιτεία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, δὲν λιγοψύχησε, οὔτε ὑπέστειλε τὴν ἀγωνιστική του σημαία. Καὶ μόνον ἕνας κατάφερε νὰ σταματήσει τὴν ὡραία πορεία καὶ τὴν δραστηριότητά του. Κι’ αὐτὸς ἦταν ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν μορφὴ τοῦ καρκίνου τὸν ὁδήγησε σύντομα στὸν τάφο καὶ τὴν αἰωνιότητα.

Κάποιος τὸν ρώτησε : “- Μά, Σεβασμιώτατε, θὰ ζήσετε γιὰ νὰ δεῖτε τὴν Ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Ἑλλάδα ; ” Ἐκεῖνος ἀπάντησε ἁπλᾶ, ἀλλὰ σταθερά : “- Ὅταν θὰ βρεθῶ μπροστὰ στὸν Χριστό, δὲν θὰ μὲ ρωτήσει ἄν ἐπέτυχα τὴν ἐθνικὴ ἀποκατάσταση τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ὄχι. Θὰ μὲ ρωτήσει, ἄν στὶς διάφορες περιστάσεις ἔπραξα τὸ καθῆκον μου”.

Καὶ αὐτὴ ἀκριβῶς, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ἡ παρακαταθήκη του, τὴν ὁποία μᾶς ἄφησε ὁ ἀείμνηστος Σεβαστιανός : Νὰ μὴν ἀπογοητευόμαστε μπροστὰ σὲ ὁποιοδήποτε ἐμπόδιο παρουσιασθεῖ στὴ ζωή. Ἀλλὰ μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ ἐργαζόμαστε μὲ ταπείνωση καὶ ζῆλο ὅσα μᾶς παρουσιάζονται ὡς καθῆκον καὶ ὡς χρέος. Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ 9ο Κεφάλαιο τοῦ Εὑαγγελίου του, στὸν στίχο 51, ἀναφέρει ὅτι ὁ Κύριος πηγαίνοντας γιὰ τελευταία φορὰ στὰ Ἱεροσόλυμα, “ἐστήριξεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ πορεύεσθαι εἰς Ἱερουσαλήμ”. Μὲ τόλμη καὶ ἀποφασιστικότητα, ἐνῷ ξέρει τί τὸν περιμένουν στὰ Ἱεροσόλυμα, πηγαίνει στὴν προφητοκτόνο πόλη, γιὰ νὰ προσφέρει τὴν σταυρική του θυσία, βλέποντας μὲ τὸ θεϊκό του μάτι τὴν ὀδύνη τοῦ μαρτυρίου του. Ἔτσι καὶ ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης Σεβαστιανός, παρέμεινε μαχητικὸς καὶ ἀσυμβίβαστος μέχρι τέλους, δείχνοντας σὲ ὅλους μας τὸ χρέος γιὰ τὴν Πατρίδα, τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν μαρτυρικὴ Βόρειο Ἤπειρο. Καὶ γιατὶ ὄχι καὶ γιὰ τὴν Κύπρο μας.

Γιὰ ὅσα ἔπραξε γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τὴν Ἑλλάδα, τὴν ἀκριτικὴ Μητρόπολή του καὶ τὴν Βόρειο Ἤπειρο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς, τὸν εὐχαριστοῦμε μὲ βαθειὰ εὐγνωμοσύνη. Καὶ τὸν παρακαλοῦμε νὰ προσεύχεται, ὥστε ὁ Κύριος, ὅταν θὰ σημάνει τὴν ὥρα τῆς ἀναχωρήσεώς μας, νὰ μᾶς εἰσαγάγει στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν.