Η απόφασή μου να ψηφίσω την νέα συμφωνία, την οποία
η Κυβέρνηση μας αναγκάστηκε να αποδεχθεί εκβιαστικά, λήφθηκε ύστερα από μια
εξάμηνη μάχη, που αναπτέρωσε το ηθικό του λαού μας, και κυρίως μετά από την
τελευταία πράξη της διαπραγμάτευσης, όπου ξεδιπλώθηκαν τα σχέδια του πιο
επιθετικού κομματιού του γερμανικού κεφαλαίου.
Από τη μια υπήρχε η επιλογή της σκληρής για το λαό
συμφωνίας που απαιτούσαν οι δανειστές και από την άλλη η επιλογή της άτακτης
χρεοκοπίας και της εξαέρωσης των καταθέσεων και των εισοδημάτων, η οποία θα
έπληττε κυρίως ή και αποκλειστικά τα φτωχότερα στρώματα του λαού και όσους
είχαν επιλέξει να στηρίξουν την κυβέρνηση και τη χώρα, σε αντίθεση με πολλούς
συμπατριώτες μας που είχαν επιλέξει να βγάλουν τα χρήματά τους από τις
ελληνικές τράπεζες και να τα έχουν προστατευμένα στο εξωτερικό, στις θυρίδες ή
στις κρυψώνες. Θα βιώναμε πρωτοφανείς για τις τελευταίες δεκαετίες και νεότερες
γενιές δύσκολες καταστάσεις, που μια αριστερή κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να
αντέξει.
Η οπισθοχώρηση είναι δεδομένη, αλλά από εμάς θα
εξαρτηθεί αν θα είναι προσωρινή ή ολοκληρωτική. Το πολιτικό κεφάλαιο της
Κυβέρνησης είναι τεράστιο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό
(διεθνοποίηση του προβλήματος, αναγνώριση της ανάγκης αντιμετώπισης του χρέους,
εξασφάλιση επενδυτικού πακέτου, φιλελληνικό κίνημα). Οφείλουμε συνεπώς να
ενεργήσουμε με προσοχή, να μην ακυρώσουμε τις ελπίδες μας, αλλά και τις ελπίδες
όλων όσων πίστεψαν στο όραμά μας.
Η διαχείριση της σκληρής αυτής συμφωνίας μπορεί
πιθανόν να γίνει με καλύτερους όρους για τους κοινωνικά αδύναμους, μόνο από μια
κυβέρνηση με κοινωνικές ευαισθησίες και προσανατολισμένη στην προστασία των
λαϊκών στρωμάτων. Η κυβέρνηση αυτή οφείλει να επιχειρήσει να πειραματισθεί σε
όλα τα επίπεδα, με θεσμική φαντασία, αλλά και με τα μαθήματα των κοινωνικών
αντιστάσεων και της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας για να ξεκινήσει ένα νέο
αφήγημα. Και βεβαίως να ξεκινήσει τη σύγκρουση με τα πολλά κακώς κείμενα
(διαπλοκή, διαφθορά, αναποτελεσματική λειτουργία κράτους, πελατοκρατία, έλλειψη
αξιοκρατίας κλπ).
Το δύσκολο αυτό δρόμο πρέπει να τον βαδίσουμε όλοι
μαζί και ενωμένοι.
Η ήττα θα είναι μεγαλύτερη, αν συνεχίσουν ορισμένοι από εμάς
να παίζουν ένα μοιραίο ρόλο, μέσω της άρνησης της ανάληψης της συνευθύνης, που
θα αφήσει έκθετη την κοινωνία και την πατρίδα. Συντεταγμένα και ενωτικά θα πρέπει να αναζητήσουμε τη διαδικασία
απεμπλοκής, κυρίως για τη σωτηρία της κοινωνίας και των τιμίων ανθρώπων της
εργασίας και των ηρωικών απόμαχων της ζωής και που έχουν λαβωθεί βαριά.
Δίχως την κυβέρνηση της Αριστεράς, όλα τα όνειρα
και όλες οι ελπίδες θα τελειώσουν για πολλές δεκαετίες. Σε δεύτερη φάση θα
δούμε τα λάθη και τις παραλείψεις που οδήγησαν σε αυτή τη σκληρή για το λαό
συμφωνία, τώρα όμως πρέπει να υπάρχει η «δεδηλωμένη» για να έχουμε ελπίδες για
την αναθεώρηση της, πράγμα απολύτως ανέφικτο, αν αυτή στηρίζεται στις ψήφους
των πολιτικών μας αντιπάλων. Πρέπει λοιπόν να διαφυλάξουμε και να ενισχύσουμε
την ενότητα του λαού με την κυβέρνηση και ταυτόχρονα ως κόμμα οφείλουμε να ενισχύσουμε
τις κινηματικές διαδικασίες που θα αγωνίζονται για την προστασία των
εργαζομένων και των ευάλωτων κοινωνικών
ομάδων.
Η Κυβέρνηση μας είναι τραυματισμένη, αλλά ζωντανή
και το σημαντικό είναι ότι ο δρόμος παραμένει ανοιχτός. «Οφείλουμε όμως να μη συνηθίσουμε
το τέρας, γιατί στο τέλος θα γίνουμε ίδιοι με αυτό…».
.jpg)
