Γράφει ο Μίλτος Μπούκας
Το οικονομικό περιβάλλον της Ηπείρου, με την πιο ευρεία έννοιά του, δηλαδή το φυσικό περιβάλλον και τα προϊόντα του, η παράδοση και η πολιτιστική κληρονομιά αποτελεί για τη “Άπειρο Χώρα” ένα “αυτοτελές” συγκριτικό πλεονέκτημα “πράσινου επιχειρείν” αδιαμφισβήτητης αξίας.
Το πλεονέκτημα τούτο, οφείλουμε να διαφυλάξουμε και να καταστήσουμε λειτουργικά ανταγωνιστικό, αξιοποιώντας το στο διηνεκές.
Η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, ο κύριος πρεσβευτής της Ηπείρου, ο τουρισμός της “μικρής κλίμακας” δύναται να μπολιαστεί με πρωτοπόρες ιδέες, ενός πολυδυναμικού εναλλακτικού μοντέλου αναψυχής και να αξιοποιήσει εκείνα τα στοιχεία της παράδοσης, του πολιτισμού και του απαράμιλλου φυσικού μας κεφαλαίου, για τον βιοπορισμό και το άνοιγμα πράσινων θέσεων εργασίας στην ύπαιθρο.
Ο αγροτουρισμός όπως είναι ευρέως γνωστός ή ο τουρισμός υπαίθρου, περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά που με τις ανάλογες στοχευμένες πρωτοβουλίες φορέα, θα μπορούσαν να τονώσουν και να “επανακινήσουν” την ελληνική ύπαιθρο, σε μια οριζόντια διασύνδεση των τοπικών δομών και της ανταλλακτικής αυτοδιαχειριζόμενης μικροκοινωνικής κλίμακας.
Ο εναλλακτικός πράσινος τουρισμός, εκτός από την διασφάλιση αειφορίας και βιωσιμότητας, δίνει ιδιαίτερη σημασία στον άνθρωπο και τις ανθρώπινες σχέσεις, έναντι της αγοράς μάζας (μαζικού τουρισμού) και του προωθούμενου ελληνικού στρατηγικού σχεδιασμού, των Περιοχών Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (Π.Ο.Τ.Α.) του άγριου real estate “φούσκα”, που μετατρέπει τη γη σε εμπόρευμα.
Η επιβλαβής πρόταση της πλήρους αστικοποίησης και γενίκευσης του μπετόν που προωθεί το Ειδικό Χωροταξικό του Τουρισμού θα επαναλάβει το αποτυχημένο τουριστικό μοντέλο Ισπανίας.
Ο μακροχρόνιος εθισμός των κρατούντων, στην “καλλιέργεια” επιδοτήσεων των “κολλητών”, όπως της Αγροτουριστικής ΑΕ του Λαμπράκη, ή η αγορά της ΑΤΕ από τον Σάλα που αντί της υποστήριξης βιώσιμων εκμεταλλεύσεων, οδήγησε στην απαξία σημαντικών και απαραίτητων υποδομών, για την επιβίωση του αγροτικού τομέα, μετατρέποντας δυνητικά βιώσιμες εκμεταλλεύσεις της υπαίθρου, σε προβληματικούς και κρατικοδίαιτους οργανισμούς βορά του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου.
Το Α΄ ΚΠΣ καταναλώθηκε σε σιντριβάνια και σε πλακοστρώσεις πλατειών, το Β΄ ΚΠΣ σε εκπαιδευτικά φληναφήματα και το Γ΄ ΚΠΣ σε Ολυμπιακές Φιέστες και φαραωνικά έργα φαντάσματα. Μήπως το Δ΄ ΚΠΣ σημάνει την επέλαση και επικυριαρχία του ξένου κεφαλαίου που μέσω ακόμη και της αξιοποίησης του ελληνικού ΕΣΠΑ και των “σωτήρων” Φούχτελ αναδείξουν τις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες (Ε.Ο.Ζ.) σαν ευκαιρία.
Η Ήπειρος αποτελεί στόχο αυτού του σεναρίου, με πετρελαιοειδή παράγωγα.
Σήμερα οι συνθήκες διαμόρφωσης μιας τοπικής τουριστικής συνεργατικής αλυσίδας στον χώρο επιχειρήσεων είναι περισσότερο επιτακτική από κάθε άλλη εποχή.
Οι δυσμενείς συνθήκες που βιώνει η χώρα, επιβάλουν πολιτικές περισσότερο διαδραστικές, αυτοοργάνωσης και αυτενέργειας “εταίρων” επιχειρηματιών του τουριστικού κλάδου, για την αύξηση της ζήτησης του αγροτουριστικού προϊόντος.
Τον συντονιστικό ρόλο ενός τέτοιου εγχειρήματος συνεργατικού σχήματος, καλείται να διαδραματίσει ο ΣΕΑΓΕ Σύνδεσμος Αγροτουρισμού Ελλάδας μέσα από πολύχρονη πορεία συλλογικής δράσης και ανταλλαγής εμπειριών, μεταφέροντας τεχνογνωσία και συμβάλλοντας στην επεξεργασία θεμάτων, που θα διαμορφώνουν τις προδιαγραφές για την πιστοποίηση προϊόντων γεωργίας, κτηνοτροφίας και τουρισμού της ηπειρωτικής αγοράς.
Η ιδέα ότι η ανάπτυξη του Τουρισμού δεν μπορεί να είναι μονοκλαδική, μονοκαλλιέργειας, έχει αφήσει το αρνητικό της αποτύπωμα και στην περιοχή μας.
Την αμφίδρομη αυτή σχέση του τουρισμού, με την τοπική γαστρονομία και κουλτούρα, οφείλουμε να αναδείξουμε με την υιοθέτηση παραδειγμάτων καλών πρακτικών από την Ευρώπη. Η καθιέρωση ενός Τοπικού Συμφώνου Ποιότητας δύναται να μεταφέρει ή αμκε ΑΓΡΟΞΕΝΙΑ (αστική μη κερδοσκοπική εταιρία) υποστηρικτική ομάδα προβληματισμού του ΣΕΑΓΕ που θα συμβάλλει στη δημιουργία του πολυαναμενόμενου θεσμικού πλαισίου, που δεν έρχεται, για προφανείς λόγους προτεραιότητας.
Τα Τοπικά Σύμφωνα Ποιότητας είναι μια χάρτα, μια συμφωνία, μια διακήρυξη ομάδας επαγγελματιών, που έχουν κοινά και συμπληρωματικά χαρακτηριστικά και συμφωνούν και συναποφασίζουν, να συνεργαστούν σε “εθελοντική” βάση, προκειμένου να προωθήσουν ένα κοινό όραμα για την ποιότητα, την τοπική δημοκρατία του “κοινωνικού κεφαλαίου”. Αυτή η συνδετική ουσία επαγγελματικής αλληλεγγύης σε μια προσανατολισμένη αισθητική “συνθήκη” και κοινή δομή επιχειρηματικής αντίληψης θα μπορούσαν να διαχειριστούν δια του “συνασπίζεσθαι” κοινωνικά και οικονομικά οφέλη των συμμετεχόντων και της περιοχής των.
Για όσους ενδιαφέρονται αύριο Τετάρτη 21 Νοέμβρη στην αίθουσα του εμπορικού επιμελητηρίου (στις 6 απόγευμα) θα αναζητηθούν αυτοί οι στόχοι ενός κοινού οράματος, σε εθελοντική βάση, συνεργασιών και συνεργατισμού, για την αύξηση της ζήτησης του τουρισμού υπαίθρου.
.jpg)
