Ο πατήρ Αντώνιος υποψήφιος για το Βραβείο του Καλύτερου Ευρωπαίου Πολίτη

Ανάμεσα στους 3 εθνικούς νικητές για το Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη 2018, από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συγκαταλέγεται ο π. Αντώνιος Παπανικολάου και η Κιβωτός του Κόσμου.

Συγκεκριμένα, το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη απονέμεται κάθε χρόνο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά από διαδικασία αξιολόγησης των προτάσεων που κατατίθενται από Ευρωβουλευτές και η φετινή απονομή θα γίνει στις 9 και 10 Οκτωβρίου.

Το βραβείο θα διεκδικήσουν 50 πρόσωπα και οργανώσεις, ανάμεσα σε αυτά, είναι τρεις οργανώσεις από την Ελλάδα.

Πρόκειται για τις οργανώσεις «Κιβωτός του Κόσμου», «HOPEgenesis» και «Άνεμος Ανανέωσης».

Ανάμεσα στους 3 εθνικούς νικητές για το Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη 2018, από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συγκαταλέγεται ο π. Αντώνιος Παπανικολάου και η Κιβωτός του Κόσμου.

Στόχος του βραβείου είναι να επιβραβεύσει άτομα και οργανώσεις των οποίων οι δράσεις προάγουν τη αλληλοκατανόηση μεταξύ των ευρωπαίων πολιτών, καθώς και την ευρωπαϊκή συνεργασία, προάγουν την ενδυνάμωση του ευρωπαϊκού πνεύματος μέσω μακροχρόνιων, υπερεθνικών και διασυνοριακών πολιτιστικών συνεργασιών, σχετίζονται με το θέμα του τρέχοντος Ευρωπαϊκού Έτους, ή/και προάγουν στην πράξη τις αρχές και αξίες της Χάρτας των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ποιος είναι ο πατήρ Αντώνιος, υποψήφιος για το Βραβείο του Καλύτερου Ευρωπαίου Πολίτη

O ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου υπηρέτησε ως  εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό.

Ξεκίνησε την ιερατική του δράση το 1998 σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες τότε περιοχές, στον Κολωνό στην Αθήνα.

Η περιοχή είναι, από τις πιο επικίνδυνες στην Αθήνα, αφού δρουν πολλές συμμορίες, ενώ σχεδόν σε κάθε γωνιά γίνεται εμπόριο ναρκωτικών.

Tο Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη απονέμεται κάθε χρόνο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά από διαδικασία αξιολόγησης των προτάσεων που κατατίθενται από Ευρωβουλευτές και η φετινή απονομή θα γίνει στις 9 και 10 Οκτωβρίου.

Ο ίδιος, παρατηρούσε καθημερινά  παιδιά, που ενώ θα έπρεπε να ήταν στο σχολείο σύχναζαν σε πλατείες ή παιδιά που αποτελούσαν μέλη ομάδων υψηλού κινδύνου, ενώ πάντα τα ίδια και οι οικογένειές τους βρίσκονταν σε ανάγκη.

Σιγά σιγά, τα πλησίασε μέσω του μπάσκετ και της αποδοχής, ανθρώπινα, προσπαθώντας να μιλήσει μαζί τους  για τους προβληματισμούς τους, για την καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να τους μιλήσει ως ίσος προς ίσον, χωρίς να τους κρίνει και χωρίς να τους νουθετεί και κυρίως να βρει τον τρόπο να σταθεί στο πλάι τους και να τα βοηθήσει στις ανάγκες τους.

Με τον καιρό κέρδισε την αποδοχή τους και σταδιακά και την εμπιστοσύνη τους.

Σε αυτό του τον αγώνα, πάντα στο πλάι του η σύντροφος και αρωγός, η σύζυγός του Σταματία Γεωργαντή, με την οποία τότε, όπως και τώρα θυσιάζονται και μοιράζονται τις αγωνίες, τις δυσκολίες και φυσικά την ικανοποίηση του εγχειρήματος.

Η προσφορά του απλού κόσμου ξεκίνησε μετά από καιρό, εφόσον γνώρισαν το νεαρό ιερέα και συνειδητοποίησαν τις προθέσεις του.

O ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου υπηρέτησε ως εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό. Βλέποντας πως τα παιδιά αντί να πηγαίνουν σχολείο, επιλέγουν έναν άλλον, σκοτεινό δρόμο, αποφάσισε να ιδρύσει την Κιβωτό του Κόσμου.

Οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να έρχονται ο ένας μετά τον άλλο και εθελοντικά να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Δάσκαλοι άρχισαν να έρχονται και να κάνουν μαθήματα στα παιδιά, νοικοκυρές της περιοχής άρχισαν να φέρνουν πράγματα από τα σπίτια τους, τρόφιμα και ρούχα που δεν χρειάζονταν πια οι δικές τους οικογένειες.

Έτσι, με τη βοήθεια εθελοντών, δημιουργήθηκε η Κιβωτός του Κόσμου, μια Οργάνωση με στόχο να βγάλει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και να τους προσφέρει τη δυνατότητα «να σταθούν στα πόδια τους».

Καθώς ο πληθυσμός που ζητούσε βοήθεια αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς, ο πατέρας Αντώνιος βλέποντας τα παιδιά και τις ανάγκες ολοένα να αυξάνονται, θέλησε να στεγάσει την προσπάθεια σε ένα πρώην καφενείο και άρχισε να δημιουργεί προγράμματα υποστήριξης, με πρώτο στόχο να βοηθήσει τα μεγαλύτερα παιδιά της περιοχής να επιστρέψουν στο σχολείο και να ολοκληρώσουν την φοίτησή τους.

Σε αυτό τον βοήθησαν οι κάτοικοι. Δάσκαλοι άρχισαν να έρχονται και να κάνουν μαθήματα στα παιδιά, νοικοκυρές της περιοχής άρχισαν να φέρνουν πράγματα από τα σπίτια τους, τρόφιμα και ρούχα που δεν χρειάζονταν πια οι δικές τους οικογένειες.

Η υποστήριξη, εκτός των Ελλήνων αλλά και των μεταναστών, αποτέλεσε σημαντικό ζήτημα προβληματισμού για πολλούς πολίτες αλλά και φορείς της ευρύτερης περιοχής, αφού πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν ότι οι προσπάθειες του ιερέα θα πρέπει να εστιάζονται αποκλειστικά στους Έλληνες που έχουν ανάγκη και όχι στους αλλοδαπούς.

Η αγκαλιά της «Κιβωτού» όμως μέχρι και σήμερα δέχεται όλους όσους έχουν την ανάγκη της ανεξάρτητα από εθνικότητα και θρησκεία.

ΠΗΓΗ: www.kivotostoukosmou.org