Κώστας Ζάγκαλης: Γράμμα προς τον Δήμαρχο Πωγωνίου (από έναν γέροντα Πωγωνήσιο)

Προς τον Δήμαρχο Πωγωνίου, κ. Καψάλη, Καλπάκι

Αγαπητέ κύριε Δήμαρχε!

Πρώτα-πρώτα να σου ζητήσω ένα μικρό πράγμα: να μου επιτρέψεις να μην βάζω τόνους στις λέξεις.

Είμαι ο Κώστας  Ζάγκαλης από τις Δρυμάδες, τώρα έγινα 86 ετών, οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, αλλά εγώ δεν το βάζω κάτω.

Πριν 3-4 χρόνια σας έγραφα και σας τηλεφωνούσα και ζητούσα και προσωπική επικοινωνία, άλλα δεν μου βγήκε.

Πολλές φορές μου υποσχεθήκατε μια συνάντηση όμως αυτή δεν έγινε.

Εγώ, κύριε Δήμαρχε, απασχολώ συχνά και σας και άλλους στο Πωγώνι όχι γιατί είμαι φανταγμένος  και θέλω να προβάλω τον εαυτό μου, άλλα γιατί υπάρχουν μεγάλα προβλήματα. Ευχαρίστως θα καθόμουν στη άκρη, αν έβλεπα να υπάρχουν άλλοι που να βγάζουν τα προβλήματα.

Όταν λέω προβλήματα, δεν εννοώ την λειτουργιά σας ως Δήμος. Εγώ δεν ζω εκεί και δεν τα βλέπω τα προβλήματα της καθημερινής λειτουργίας των οργάνων του Δήμου.

Μπορεί σαν Μικρό Πωγώνι υπό την δική σας ηγεσία να δουλεύετε άψογα, εγώ δεν βλέπω τα προβλήματα του Μικρού Πωγωνίου.

Εμένα με απασχολεί το Μεγάλο Πωγώνι, δηλαδή το Πωγώνι των Αποδήμων και των εναπομεινάντων μαζί παρμένων.

Δεν διαθέτω στατιστικές, άλλα οι εναπομείναντες Πωγωνήσιοι πρέπει να είναι το 5-10% του συνόλου.

Και ποιοι είναι αυτοί οι εναπομείναντες;

Μεταξύ τους δεν υπάρχουν νέοι, ιδιαιτέρα νέοι για αγροτικές και εργατικές δουλείες.

Λίγοι νέοι που υπάρχουν κατέχουν τα αξιώματα του Δήμου. Κάποιοι άλλοι (λίγοι) είναι διάφοροι μάστορες-εργάτες-κηπουροί, όλοι βορειοηπειρώτες και Αλβανοί.

Και κάποιοι λίγοι τεχνίτες υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι κτλ.

Και μετά έρχονται οι «περαστικοί» Πωγωνήσιοι, που έρχονται στα χωριά για περιορισμένο χρόνο (κυρίως το Πανηγύρι) κι μετά φεύγουν. Από αυτούς λίγοι (αποκλειστικά συνταξιούχοι) παραμένουν στα χωριά περισσότερο χρόνο και είναι αυτοί που φτιάχνουν κάποια κοινωνική ζωή και πάνε καφενείο (όχι βέβαια στο δικό τους χωριό).

Το Μικρό Πωγώνι αποτελείται από  γέροντες.

Μοιάζει όλοι να είναι ευχαριστημένοι από την ζωή τους, κανείς δεν σκέφτεται το Μεγάλο Πωγώνι. Να, όμως, που το Μικρό Πωγώνι, είναι Πωγώνι του Θανατά.

Μπροστά στα μάτια μας πεθαίνουν τα χωριά και κανείς δεν λέει τίποτε.

Σήμερα αν εκεί υπάρχει κάποια ζωή, αυτό οφείλεται στους 70ρηδες. Σε 10 χρόνια θα επέλθει ο «κλινικός» θάνατος. Όχι, δεν θα πεθάνουν τα χωριά, τα σπίτια οι δρόμοι, οι υποδομές. Απλώς θα αλλάξουν οι ιδιοκτήτες. Με το Εθνικό Κτηματολόγιο πέρσι, χάσαμε τα χωράφια μας. 

Αυτά θα τα πάρουν κάποιοι άλλοι. Για σκεφτείτε, ποιοι θα είναι αυτοί οι «Άλλοι».

Ασφαλώς όχι δικοί μας. Θα είναι ξένοι, από μακρινούς τόπους, όχι πωγωνήσιοι, το πιθανότερων είναι ότι δεν θα είναι καν Έλληνες. Θα επέλθει ο αφελληνισμός του Πωγωνίου.  

Κύριε Δήμαρχε!

Ενεργείστε να γίνει το Πωγώνι παραγωγικό. Χωριό που δεν βγάζει λεφτά, πεθαίνει.

Το χωριό μου (Δρυμάδες) δε παράγει ούτε ένα αυγό.

Ούτε ένα κιλό πατάτες! Έλατε να βρούμε κάποιες καλλιέργειες σφιχτά προσαρμοσμένες στα δεδομένα μας. Εγώ έχω διακινήσει μια τέτοια ολική πρόταση, την δημοσιεύει η ιστοσελιδα parakalamoscity πολλούς μήνες τώρα.

Δεν θα επαναλάβω την ολική πρόταση μου.

Σας προτείνω εδώ μια πιο απλή, άλλα σωτηρία πρόταση για αρχή και ζητώ από εσάς να ηγηθείτε της προσπάθειας. Ο λόγος για τους κήπους μας.

Προτείνω, να ιδρύσετε δημοτική επιχείρηση με την ονομασία «Συνεργείο Κηπουρικής Εξυπηρέτησης». Στο συνεργείο αυτό να μαζέψετε όλους του αδέσποτους κηπουρούς του Πωγωνίου,  να τους εφοδιάσετε με τα κατάλληλα μηχανήματα και να τους κατευθύνετε στα χωριά, να αναλάβουν την καλλιέργεια των κήπων του κάθε χωριού. 

Στη μοιρασιά θα τα βρούμε. Οι άνθρωποι αυτοί θα λύσουν και το δικό τους οικονομικό πρόβλημα, άλλα θα σηκώσουν και τα χωριά.

Αν μη τι άλλο θα ομορφύνουν τα χωριά, Εγώ ρώτησα κηπουρούς και ενθουσιαστήκαν. Διότι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν μεγάλες και μόνιμες παραγγελίες, τέτοιες που μόνο ολόκληρα χωριά μπορούν να εξασφαλίσουν και όχι οι μεμονωμένοι πελάτες, όπως γίνεται σήμερα.

Την «ατομική» προσέγγιση στα μεγάλα προβλήματα του Πωγωνίου την χορτάσαμε. Από την δεκαετία του 50’ δείξαμε πεντακάθαρα, ότι ένας-ένας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. 

Εκεί ήταν τα χωράφια μας και οι κήποι μας και κανείς δεν τα καλλιεργούσε. Μόνο η οργανωμένη συλλογική μεγάλη παράγωγη μπορεί να μας σώσει (εμάς ως κληρονόμους, τον πωγωνήσιο πολιτισμό μας  και την ελληνικότητα μας).

Όσους μεμονωμένους επιχειρηματίες και να βγάλουμε στο Πωγώνι, τον Θάνατο δεν το αποφεύγουμε.

Μόνο αν δέσουμε την γη μας σε εμάς τους ίδιους ως νόμιμους κληρονόμους, θα μείνει το Πωγώνι Ελληνικό.

Αθήνα 7-07-2020

Κώστας Ζάγκαλης

210-505-9943

nem1@otenet.gr