Σου δίνεται το δώρο του χρόνου. Είναι δώρο ωστόσο που έχει δύο υποστάσεις. Μπορείς να γκρινιάξεις για αυτό, να μοιρολατρήσεις και να καταραστείς τη τύχη σου ή μπορείς να το εκμεταλλευτείς για να τα βρεις με τον εαυτό σου και να βγεις σοφότερος. Εσύ αποφασίζεις.. ποιος άλλος;

Από μικρή ηλικία υπάρχει μέσα μας το αίσθημα του «ανήκειν». Είναι ωραίο να νιώθουμε μέρος μιας ομάδας είτε αυτή είναι η οικογένεια μας, τα φιλαράκια στο σχολείο, τα παιδιά από τη γειτονιά που παίζουμε στη παιδική χαρά τα απογεύματα. Νιώθουμε ασφάλεια, νιώθουμε ότι έχουμε μια ταυτότητα και ας είναι λίγο μπερδεμένη τις πρώτες δεκαετίες της ζωής μας. Θέλεις να σε «παίζουν» και όταν αισθάνεσαι ότι δεν γίνεται βάζεις τα κλάματα και παραπονιέσαι στη μαμά ή στη δασκάλα.

Μεγαλώνοντας ξέρεις πια ότι δεν μπορείς να κλάψεις για να είσαι μέλος μιας παρέας, μέρος του συνόλου. Οπότε βγάζεις το καλύτερο σου πρόσωπο. Λες αστεία, λες κομπλιμέντα, κάνεις χάρες, δίνεις καλές συμβουλές, παρηγορείς, κάνεις υπομονή. Θες να σε συμπαθούν, θες να σε αγαπούν, θες να λένε όμορφα λόγια για σένα.. και ποιος δε θέλει άλλωστε;

Για κάτσε μια στιγμή. Εκεί που μιλάμε για τη ζωή σου. Περνάς ώρες αναλύοντας συμπεριφορές άλλων, σημαντικών άλλων ενδεχομένως. Τί να πεις στη κολλητή σου για να μη την στεναχωρήσεις, τί χάρη να κάνεις στο συνεργάτη σου στη δουλειά για να σε εκτιμήσει, πώς να φερθείς στο αγόρι σου ή στο εν δυνάμει αγόρι σου για να σε αγαπήσει.. Σαν κάποιον να ξέχασες. Τον εαυτό σου. Έχεις κάτσει ποτέ να σκεφτείς τι πρέπει να λες για να μην τον στεναχωρείς; Του κάνεις χάρες; Του φέρεσαι ωραία;

Διαβάστε σχετικά: Προσέχοντας την Ψυχική σας Υγεία στο Πρόσωπο της Αβεβαιότητας

Από μικροί έχουμε μάθει ότι είναι σημαντικό να συγκεντρώνουμε την αγάπη των άλλων και ξεχνάμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, τη προσωπικότητα μας, το σώμα μας, εμάς τους ίδιους. Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ψυχολογίας ότι τα χειρότερα λόγια τα λέμε στον εαυτό μας. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν φιλτράρουμε τις κουβέντες μας. Είσαι ασήμαντος, είσαι άνεργος, είσαι άχρηστος, είσαι άσχημος, κάνεις δεν σε αγαπάει, δεν θα τα καταφέρεις, δεν μπορείς…

Στέλνεις μηνύματα στους φίλους σου σε μια σημαντική στιγμή για να δώσεις κουράγιο, να πεις μια καλή κουβέντα, κάτι να τον ενθαρρύνεις και ξεχνάς να επαινείς εσένα. Να στηρίζεις εσένα, να αγαπάς εσένα και τις επιλογές σου.

Στη κρίσιμη λοιπόν περίοδο που περνάμε αυτούς τους μήνες στη χώρα μας αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο είναι καλό να βλέπουμε και τί μας προσφέρει πέρα από αυτά που μας στερεί. Χρόνο με τον εαυτό μας. Χρόνο να δεις τί αγαπάς, τί ξέχασες και τί σε ξέχασε, τί άφησες και τί σε άφησε. Χρόνο να σε γνωρίσεις αν δεν σε ξέρεις ήδη. Οι ρυθμοί της ζωής που ζούμε σήμερα είναι τόσο γρήγοροι και οι μέρες περνάνε αστραπιαία με την καθημερινότητα και τις ανάγκες της.

Σου έχει τύχει να κοιτάς το πρόγραμμά σου και να σκέφτεσαι πως θα γεμίσεις τις «κενές» ώρες; Σε ποιόν να στείλεις να βγείτε για έναν καφέ ή για ένα ποτό, να είσαι έξω, να μην είσαι μόνος; Ποιά ταινία να δεις για να «σκοτώσεις» την ώρα σου; Μήπως να κοιμηθείς για να μην σκέφτεσαι; Μη μου πεις όχι, θα είναι ψέμα.

Αναλωνόμαστε στις σχέσεις με τους γύρω μας, στο τι κάναμε λάθος, στο τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε αρεστοί και αγαπητοί, χαλάμε χρόνο και φαιά ουσία και ξεχνάμε την σημαντικότερη σχέση. Αυτή με τον εαυτό μας.

Να τον αγαπάς τον εαυτό σου. Είναι ο μεγαλύτερος σου σύμμαχος και συνάμα ο χειρότερος σου εχθρός. Να τους μιλάς όμορφα, να τον συγχωρείς όταν κάνει λάθη, να του λες μπράβο όταν κάνει σωστά, να τον φροντίζεις. Να τον φροντίζεις ουσιαστικά. Στον ελεύθερο σου χρόνο μην σκέφτεσαι πως θα τον αποφύγεις. Όταν το νιώθεις κάτσε σπίτι, γέμισε τη μπανιέρα, χαλάρωσε, αφουγκράσου τις σκέψεις σου, τα θέλω σου, τους στόχους σου, τα όνειρα σου, έχεις όνειρα έτσι δεν είναι;

Μαγείρεψε κάτι ωραίο για σένα, αν δεν ξέρεις να μαγειρεύεις παρήγγειλε κάτι που λαχτάρας χωρίς να νιώθεις τύψεις. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην σε κακομαθαίνεις. Να είσαι με το μέρος σου, θα βρεις πολλούς να είναι εναντίον σου όσο προχωράς τη ζωή σου. Αλλά να θυμάσαι, δεν έχουν κάτι με σένα. Και αυτοί με τον εαυτό τους τα έχουν.

Είναι όμορφο να σε ξέρεις. Να ξέρεις τι σου αρέσει και τι όχι, τι σε κάνει ευτυχισμένο, τι σου αξίζει. Είναι όμορφο να λες «όχι, ευχαριστώ» όταν κάτι σε αδικεί, όταν δεν σου «κάνει», όταν δεν σε γεμίζει. Είτε αυτό είναι φίλος είτε αυτό είναι σχέση είτε αυτό είναι δουλειά είτε αυτό είναι οικογένεια τελικά. Να πασχίζεις στη ζωή σου να είσαι ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος.

Να διαβάζεις βιβλία, να έχεις γνώμη και να την λες φωναχτά. Να μη βολεύεσαι και να μην συμβιβάζεσαι. Όλοι έχουμε γεννηθεί για να βιώσουμε ένα μεγαλείο. Η ίδια η ζωή είναι ένα μεγαλείο. Μη τη σκορπάς λοιπόν σε ανθρώπους που δεν έχουν να σου πουν τίποτα τελικά, σε καταστάσεις που δεν σε εκφράζουν, σε μέρη που δεν σε εκτιμούν.

Δεν μπορώ ούτε να σου εξηγήσω πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια μας. Είναι σαν μαγικό. Μπορεί από τη μια οι οχτώ ώρες στη δουλειά σου να περνάνε αργά και με κόπο και από την άλλη να κοιτάξεις τυχαία μια φωτογραφία με τη φοιτητική σου παρέα πριν πέντε χρόνια και να πεις : … μα πότε πέρασαν πέντε χρόνια;.. νιώθω σαν να ήταν χθες..

Διαβάστε σχετικά: Τι μπορείς να κάνεις όταν δε νιώθεις καλά με τον εαυτό σου;

Από μικρή ηλικία υπάρχει μέσα μας το αίσθημα του «ανήκειν». Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Ζει και αναπτύσσεται μέσα από τους άλλους. Από τους σημαντικούς άλλους. Και έτσι θα είναι πάντα.

Αναλογιζόμενη τη κατάσταση που βιώνουμε αυτές τις μέρες, αναρωτιέμαι αν αντέχεις; Αν όχι, αναλογίσου τι δεν αντέχεις; Τον εαυτό σου; Την παρέα σου; Ό,τι και να είναι έχεις χρόνο να το αλλάξεις, να το δουλέψεις, να το φτιάξεις, να του βάλεις από την αρχή τα θεμέλια που θέλεις. Θα σου πω κάτι που δεν έχουν καταλάβει πολλοί. Μέσα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο γεμάτη άγχος και αβεβαιότητα σου δίνεται ένα δώρο.

Σου δίνεται το δώρο του χρόνου. Είναι δώρο ωστόσο που έχει δύο υποστάσεις. Μπορείς να γκρινιάξεις για αυτό, να μοιρολατρήσεις και να καταραστείς τη τύχη σου ή μπορείς να το εκμεταλλευτείς για να τα βρεις με τον εαυτό σου και να βγεις σοφότερος. Εσύ αποφασίζεις.. ποιος άλλος;

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το PsychologyNow.gr