Τα αίτια των κυνηγετικών ατυχημάτων

Είναι γεγονός ότι το τελευταίο θανατηφόρο ατύχημα του άτυχου συναδέλφου στα Γιάννενα, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στην κυνηγετική οικογένεια.

Η έντονη ανησυχία και ο μεγάλος προβληματισμός που διαφαίνονται ανάμεσα στους εκατοντάδες συναδέλφους κυνηγούς, είτε με αναρτήσεις στον ηλεκτρονικό τύπο, είτε με συζητήσεις στα διάφορα στέκια, διαφαίνεται α μη τι άλλο περισσότερο από κάθε άλλη φορά, στην μεγάλη πλειοψηφία των κυνηγών, το ενδιαφέρον για την επίλυση αυτού του τεράστιου προβλήματος.

Όμως αγαπητοί συνάδελφοι τα προβλήματα δεν λύνονται με αφορισμούς, ούτε με τακτικές που δεν έχουν νομική διάσταση, αλλά ούτε και με διανομή ευθυνών δεξιά και αριστερά, εξαιρώντας τον εαυτό μας.

Ευθύνες και μάλιστα μεγάλες έχουμε όλοι μας, από τους κυνηγούς, τους κυνηγετικούς Συλλόγους, τις Ομοσπονδίες την Συνομοσπονδία, τα κυνηγετικά έντυπα, περιοδικά, εφημερίδες, ηλεκτρονικά μέσα μέχρι και την πολιτεία.

Εάν θέλουμε πραγματικά να λύσουμε τα προβλήματα μας θα πρέπει να αναλάβουμε ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί.

Επειδή όλη μας μιλάμε για παιδεία αλλά παιδεία δεν βλέπω πουθενά, λες και είναι μια αφηρημένη λέξη άνευ περιεχομένου, αναφέρω απλά ότι η λέξη «παιδεία» μεταξύ άλλων είναι παράγωγο του ρήματος «παιδεύω» που σημαίνει διδάσκω, εκπαιδεύω.

Για αυτήν την ρημάδα την εκπαίδευση ούτε κουβέντα, γιατί άραγε.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να μην το προτείνουμε, να μην το διεκδικούμε, να μην το επιβάλλουμε σε όλα τα μέλη μας;

Γιατί άραγε εθελοτυφλούμε;

Είναι καιρός να σταματήσουμε την υποκρισία και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, άλλωστε μέσα από αυτό το ηλεκτρονικό μέσο δεν μπορεί κανείς να σταματήσει την ελεύθερη γνώμη και άποψη.

Ας δούμε λοιπόν για ποιους λόγους ο κάθε εμπλεκόμενος υποκρίνεται: 

οι απλοί κυνηγοί γιατί θεωρούν την εκπαίδευση, χάσιμο χρόνου, ταλαιπωρία, υποτιμητική και απαξιωτική συμπεριφορά στο πρόσωπό τους.

Οι διοικήσεις των κυνηγετικών συλλόγων με την σειρά τους για να μην δυσαρεστήσουν τα μέλη τους και την επόμενη φορά δεν τους ψηφίσουν, για τον ίδιο ακριβώς λόγο και οι διοικήσεις των Ομοσπονδιών δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους εκλέκτορες των ΔΣ των συλλόγων με τον φόβο της απώλειας της ψήφου σε επόμενες εκλογές.

Η Συνομοσπονδία με την σειρά της φοβούμενη την δυσαρέσκεια των κυνηγών εξαιτίας μιας τέτοιας απόφασης και με το ενδεχόμενο μείωσης των αδειών, αδρανεί.

Τα δε κυνηγετικά μέσα ενημέρωσης με τον φόβο μην κακοκαρδίσουν τους κυνηγούς και έχουν μείωση στις πωλήσεις όχι μόνον σιωπούν, αλλά προβάλουν εικόνες και στοιχεία αντίθετα με την Ελληνική κυνηγετική νομοθεσία.

Τέλος η πολιτεία της οποία η αδιαφορία από την μία και ο φόβος από τις ΜΚΟ την οδηγούν στο να μην αγγίζει κανένα θέμα που αφορά το κυνήγι.

Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες παραδείγματα και επιχειρήματα, αλλά νομίζω ο καθένας από εμάς εάν προβληματιστεί σε αυτά που επιγραμματικά αναφέρθηκα παραπάνω, θα αποκομίσει τα δικά του συμπεράσματα.

Μετά από όλα αυτά, πως έχουμε την απαίτηση να έχουμε κυνηγετική παιδεία;

Οι νέοι μας πως θα την αποκτήσουν;

Μήπως με δασκάλους όλους αυτούς τους αρχηγούς που δημιουργούν ομάδες των είκοσι και τριάντα ατόμων, ή με δασκάλους αυτούς που ανεβάζουν στα καπό των αυτοκινήτων τα αγριογούρουνα και ποζάρουν οι ίδιοι τους πάνω τους σαν γύφτικα σκεπάρνια;

Ή μήπως με τα δωρεάν DVD που διανέμονται από περιοδικά Ελληνικής παραγωγής που θυμίζουν DVD άλλων χωρών με άλλη νομοθεσία και άλλη κουλτούρα;

Ναι βλέπουμε Ελληνικό γουρουνοκυνήγι σε DVD με ομάδα που αποτελείται από είκοσι μέλη, αναφέρονται και τα ονόματα στην ταινία αναλυτικά, να είναι γυρισμένο σε δημόσιο χώρο και να μην υπάρχει καμία εισαγγελική παρέμβαση.

Για ποια παιδεία ψάχνουμε αγαπητοί φίλοι;

Μακάρι να είναι το τελευταίο κυνηγετικό ατύχημα, το εύχομαι ολόψυχα, αλλά λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος.

Δημήτρης Ευμοιρίδης

https://www.facebook.com//dimitris.evmoiridis