Μια πρόταση για ανανέωση των «επαγγελματιών» αρχόντων της Τ.Α.

Πολιτικό άρθρο του Θανάση Μποζιάρη,

Πρώην Δημάρχου πρ. Δήμου Δελβινακίου, Φιλόλογου.

    Μεταίχμιο είναι η κρίσιμη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δύο αντίθετες καταστάσεις, δηλ., το οριακό τους σημείο, το σύνορο,  και Διάσελο είναι το μονοπάτι που αποτελεί δίοδο ανάμεσα σε δύο βουνά. Θα χρησιμοποιήσω συμβολικά αυτές τις δύο λέξεις για το σκεπτικό μου.

    Όλοι σήμερα καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε σε μεταίχμιο και κινούμαστε δειλά σε διάσελο προς μια άλλη  πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα (δύσκολη, επιβληθείσα, ανεξέλεγκτη…;). 

Από τη μια μεριά είναι ό,τι πρέπει να φύγει, το παλαιό, το αναχρονιστικό με ό,τι αυτό συνδεόταν, δηλ. με τις πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και πρακτικές, με τα πρόσωπα-καρεκλοκένταυρους, με τις απερίγραπτες μορφές διαπλοκής και διαφθοράς που κανένας δεν τις άγγιζε (ούτε ακόμη τις αγγίζει αποφασιστκά)  γιατί πολλοί φρόντισαν έγκαιρα να γίνουν εξαρτήματa της εξουσίας ώστε  να παίρνουν μερτικά από αυτήν. Και δυστυχώς φτάσαμε σ’ ένα σύστημα που χρόνια τώρα καρκινοβατεί και μας οδήγησε εδώ που  φτάσαμε. 

Από την άλλη μεριά είναι η κλεισούρα που διαβαίνουμε, το διάσελο, στην άκρη του οποίου μπορεί να φέξει μια άλλη πραγματικότητα,  ένα άλλο τοπίο.

    Από αυτά θα σταθώ μόνον στα Πρόσωπα.  (εξαρχής να σημειώσω ότι οι όποιες αναφορές δεν αφορούν σε  όλους τους  αιρετούς άρχοντές μας)

   Καμία αλλαγή ή μετάβαση προς κάτι νέο δεν επέρχεται δίχως τολμηρές τομές και προπάντων   δίχως επιλογή των προσώπων εκείνων που δεν θα φέρουν τα βαρίδια του παρελθόντος αλλά θα φέρουν στο προσκήνιο τη νέα συνείδηση, τη νέα πρακτική, τα κοινωνικώς αποδεκτά ήθη και συμπεριφορές, τις επικρατέστερες νέες αξίες, το νέο ευκταίο ζητούμενο. Αναγκαία, λοιπόν, όσο ποτέ η ανανέωση του ανθρώπινου δυναμικού.

   Ο θεσμός που όντως είναι πλησιέστερος στον πολίτη είναι αυτός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αυτόν δεν μπορεί να τον κατέχουν κατ’ αποκλειστικότητα και διά βίου  οι αιώνιοι καρεκλοκένταυροι με τις αναχρονιστικές και τις εν πολλοίς ένοχες και καταδικασμένες στη συνείδηση των πολιτών πρακτικές και νοοτροπίες. 

Δυστυχώς περισσεύουν σήμερα οι κρατικοδίαιτοι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ και …αιώνιοι άρχοντες στην Τ.Α. και των 2 βαθμών που ποτέ τους δεν άσκησαν άλλο επάγγελμα (ακόμη και κάποιοι που προέρχονται από το δημόσιο δεν… επιθυμούν  να επιστρέψουν εκεί). Και αν ρίξει κανείς μια ματιά γύρω του θα δει πολλούς από αυτούς να μην θέλουν να ξεκαβαλικέψουν  από την εξουσία  διότι απλούστατα και όχι μόνον  έχουν ταυτιστεί με αυτήν και την θεωρούν ορφανή… χωρίς εαυτούς ως επιβήτορές της . Είναι βέβαια και ο φόβος ότι καθώς  κινούνται (κάποιοι) ένοχα και ωφελιμιστικά κινδυνεύουν να βρεθούν και ένοχοι.  Ένα απλό παράδειγμα: Ζήτησε η Πολιτεία από τους φορείς της Τ. Α.  (Α΄και Β΄βαθμού) -καλώς ή κακώς ας το πάρει καθένας όπως θέλει- να μεταφέρουν τα διαθέσιμα χρήματά τους στην ΚΤΕ. Και οι Δήμαρχοι που συμμετείχαν τότε (Μάη 2015) στο προκλητικά «χλιδάτο» εν μέσω κρίσης Συνέδριο της ΚΕΔΕ στη Χαλκιδική (όπως το χαρακτήρισαν εφημερίδες των Αθηνών), απέρριψαν το αίτημα. Μήπως σκέφτηκε κανείς και γιατί; Ακούστε μιαν εξήγηση (βεβαίως δεν είναι η μόνη): Πολλοί Δήμαρχοι είχαν τοποθετημένα τα χρήματα των Δήμων τους σε Τράπεζες, κάποιοι μάλιστα σε μη συστημικές  ή το χειρότερο σε υπό κατάρρευση, και  μπορούσαν από αυτές να παίρνουν bonus που αφειδώς προσέφεραν, δηλ. προσωπικά ή οικογενειακά τους δάνεια.

  Μπορεί ωστόσο να αντιλέξει κανείς «μα τους βγάζει ο λαός…». Αυτό ακριβώς πρέπει να δούμε. Αλήθεια, πώς τους βγάζει ο λαός; Με τι κριτήρια, με ποιες μέθοδες, με τι εκβιασμούς, με τι οικονομικά και άλλα μέσα έστησαν το καθεστώς μονοκρατορίας των ιδίων που για να επανεκλέγονται χρησιμοποιούν αδίσταχτα και τεχνηέντως μέσα που δεν ανήκουν σ’ αυτούς αλλά στο κοινωνικό σύνολο; Πώς μπορεί ένας άλλος να βρει τα οικονομικά μέσα (και μάλιστα σε μέρες κρίσης), τους έτοιμους μηχανισμούς, την εξασφαλισμένη τηλεοπτική διαφήμιση (Δήμαρχος μάλιστα του Ν.  Ιωαννίνων σε μια αποθέωση κάθε κανόνα… « ηθικής» και… διαπλοκής δεν δίστασε απροκάλυπτα, σκανδαλωδώς  και δυστυχώς ανεξέλεγκτα, να έχει εξασφαλίσει –αλλά με χρήματα του ελληνικού λαού- τη διαφήμισή του με το  να προσλάβει για έμμισθη ειδική συνεργάτιδά του «δημοσιογράφο» εργαζόμενη ταυτόχρονα και σε  τοπικό  κανάλι που πήρε αμπάριζα το «λιβάνισμά» του…)  και τον αναγκαίο εξοπλισμό που αυτοί κατέχουν μέσω του αυτοδιοικητικού τους οργανισμού και μπορούν να παρουσιάζουν το χείρον ως βέλτιστον και το έλαττον  ως μείζον; Αλλά με τον τρόπο που προτείνουμε ο λαός θα επιλέξει άλλους και αυτοί ας επιλέξουν άλλα πεδία δράσης λαμπρά. Προσωπικά είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος υπηρέτησα την Τ.Α. του Α΄ βαθμού ως Δήμαρχος επί 12 χρόνια (=3 4/ετίες). Την 31-12-2010 συνειδητά επέλεξα να αποσυρθώ, παρότι οι πιέσεις να ξαναασχοληθώ ήταν πολλές και εν πολλοίς προέρχονταν από κάποιους που πάντα θέλουν τον δικό τους άνθρωπο για να ωφελούνται. Είδα ότι μετά 12 χρόνια συνεχούς άσκησης εξουσίας εξαντλείσαι αφού, ό,τι ήταν να προσφέρεις  το έδωσες,  και πλέον γίνεσαι καθεστώς, λειτουργείς μόνο για να συντηρείσαι στην εξουσία, για να εξυπηρετείς με μικρο-(ή μεγαλο-)ρουσφετάκια τους ημετέρους , η δραστηριότητά σου εξαντλείται σε  ψηφοθηρικά αν μη τι άλλο  κέρδη και σε στενόμυαλες, αναχρονιστικές και  εγωιστικές πρακτικές. Αναμασάς τα ίδια και τα ίδια διαχειριζόμενος το δικό σου καθεστώς. 

Συνηθίζεις το δηλητήριο σαν τον Μυθριδάτη και δεν μπορείς πλέον να δεις το ΥΓΙΕΣ. Δεν έχεις τίποτε άλλο να δώσεις, άσε που η σκέψη σου είναι εγκλωβισμένη στον μικρόκοσμό σου οπότε και ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τα θέματα είναι αρρωστημένα ή έστω λαθεμένα παρωχημένος, αντιπαραγωγικός και επιζήμιος –αν μη τι άλλο- για τους πολίτες τους οποίους εν τέλει δεν υπηρετείς αν και το οφείλεις.

   Ποιος δεν βλέπει πλέον ότι, ό, τι ισχύει στην Τ.Α. δεν είναι προοδευτικό αλλά βαθιά συντηρητικό, δεν είναι σύγχρονο αλλά αναχρονιστικό, δεν είναι καν δημοκρατικό αλλά ακραία καθεστωτικό και όπως κι αν έχει είναι γενεσιουργός αιτία πολύμορφων παθογενειών που πρέπει να ιαθούν.

  Πιστεύω, λοιπόν, ότι ένας νέος Δήμαρχος, ένας νέος Περιφερειάρχης, θα είναι καλύτερος ή έστω δεν θα είναι χειρότερος και από τον θεωρούμενο ως …καλύτερο προηγούμενό του. 

Χρειάζεται, λοιπόν, ανανέωση προσώπων. Να αποσυρθούν οι μαθουσάλες Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες οικειοθελώς. Αλλά επειδή τούτο φαντάζει κομμάτι δύσκολο, επειδή τούτο θέλει αρετή και τόλμη (που δεν υπάρχει), απαιτείται άλλος τρόπος για να γίνει. Οπότε τρεις είναι οι τρόποι:

    1^0ς: Ή η Πολιτεία να κάνει το αυτονόητο, δηλ., να ψαλιδίσει αλλάζοντας  εκείνους τους μηχανισμούς (σε δομές και πρόσωπα) που στήθηκαν με περισσή ομολογουμένως φροντίδα για να κωλυσιεργούν ή για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αρχόντων μας. Τούτο σημαίνει ότι το κράτος χρειάζεται  να απαλλαγεί από τον κομματικό εναγκαλισμό με τη δημόσια διοίκηση και ότι η ανέλιξη των υπαλλήλων του θα γίνεται με μόνο κριτήριο την αξιοσύνη. Όταν γίνει τούτο τότε πολλοί από τους  άρχοντές μας θα αποδειχθούν γυμνοί για να μην πω και έμφορτοι αμαρτημάτων, ή

   2^ος: η Πολιτεία να το επιβάλει με Νόμο. Τρεις (3) δημοτικές ή περιφερειακές  περίοδοι άρχοντας στην Τ.Α. αθροιστικά σε οποιοδήποτε βαθμό της (Πρόεδρος, Δήμαρχος, Νομάρχης, Περιφερειάρχης) ή δύο (2), αν είναι συνεχόμενες στον ίδιο βαθμό της, είναι αρκετές. και

   3^ος: Μαζί και τα δύο προηγούμενα τα οποία και προτείνω.

  Είναι μάλιστα χρυσή ευκαιρία να θεσπιστούν ΤΩΡΑ με τη συζήτηση που διεξάγεται  για θεσμικές αλλαγές. Μόνον έτσι θα διαβούμε το διάσελο και θα περάσουμε το μεταίχμιο ως την απέναντι κορυφή για να δούμε μιαν άλλη πραγματικότητα που όλοι ευχόμαστε να μην έχει τίποτε από εκείνα που μας οδήγησαν ως εδώ.

    Το παιχνίδι της πολιτικής είναι σκληρό γι’ αυτό και χρειάζεται σκληρούς νέους κανόνες και γενναίες μεταρρυθμίσεις (τούτη σημειωτέον είναι και ανέξοδη) για να διεξάγεται τουλάχιστον με τρόπο που να υπηρετεί όχι τις ακραίες και συχνά ελέγξιμες προσωπικές φιλοδοξίες αλλά αποκλειστικά και μόνον το κοινωνικό σύνολο. Ας τολμηθεί τώρα όσες κι αν είναι οι αντιδράσεις των βολεμένων επιβητόρων της εξουσίας. Αλλιώς εθελοτυφλούμε και συνεχίζουμε στον ίδιο βηματισμό  απαξιώνοντας όμως συνειδητά  την κοινωνία.