Στον Αλέξη μου...

       

          Ήσουν το γρήγορο πουλί,

           το πετροχελιδόνι∙

           του έρωτα τραγουδιστής…

           της ρεματιάς τ’ αηδόνι!

           Είχες φτερά του Χρυσαετού

           που σχίζαν τους αιθέρες,

           και δε φοβόσουν σύννεφα

           και δυνατούς αγέρες.

            Μα……..

            Μια αστραπή της ξαστεριάς,

            σταμάτησε το χρόνο….

            και σαν το λαβωμένο αετό

            σε έριξε στο δρόμο..
 

            Άνοιξαν  τα Ουράνια,

            ξανακυλάει  ο χρόνος!

            εκεί που πας Λεβέντη μου

            είν’ του Θεού ο θρόνος!..

            είναι στρωμένος με χαλιά

            και με μαργαριτάρια..

            Εκεί θα βρεις ψυχούλα μου

            τα «μαύρα μανιτάρια»..

            Θα βρεις της κόρης το φιλί..

            της μάνας σου το χάδι.

            Κι εδώ θα καίει πάντοτε…

            Ένα κερί.. και λάδι!

 Ο παππούς σου