Αλέξη μου!

           

            Σου γράφω τούτη τη σειρά

            ( θέλω να με πιστέψεις)…

            Έλα σιγά και ήσυχα

            δε θέλω πια να τρέξεις.

            Έλα να πιούμε ένα ποτό

            ρακί, .. κρασί … ή μέντα

            Έλα μονάχα μια στιγμή

            να κάνουμε κουβέντα.

            Σου έδωσα παραγγελιά,

            κοίτα μην το ξεχάσεις

            σαν έρθει η ώρα η καλή

            τα κάγκελα να φτιάσεις..

            ..και μη ρωτάς πότε και πού.

            « Εντάξει ορέ παππού!!!»

             Σέρνω τα πόδια μου βαριά..

             κι είναι αργό το βήμα..

             και όσο εσένα σκέφτομαι

            γράφω ψαλμούς και ποίημα.

             Αλέξη μου!

             Ποτίζω τα λουλούδια μου

             που έβαλα για Σένα∙

             πότε τα βλέπω δροσερά

             και πότε μαραμένα.

             Τα ρώτησα τι έχουνε

             και καίγονται στην άκρη,

             κι αυτά μου απαντήσανε:

             «Γι’ αυτό φταίει το πότισμα∙

             γιατί ποτίζεις με νερό

             ανάμεικτο με δάκρυ!

             Υ.Γ.:

             Ήταν για μένανε  γραφτό

             να κλάψω το χαμό σου,

             να δω το φωτοστέφανο

             γύρω στο μέτωπό σου.

             Ήτανε τάχα για Άγιο

             ή του Γαμπρού Στεφάνι;

             Να με σχωρέσει ο Θεός…

             και εύχομαι στα Νιάτα σου

             άλλος να μην πεθάνει!

 

Ο παππούς σου