Εκδήλωση
του Συλλόγου Ηπειρωτών Ηλιούπολης, για τα μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου και η
σφαγή του Κομμένου Άρτας τη Παρασκευή 21 Οκτωβρίου, ώρα 20:00, στο Δημοτικό
Θέατρο του Δημαρχειακού Μεγάρου Ηλιούπολης, Σοφοκλή Βενιζέλου και Πρωτόπαππα,
Κ. Ηλιούπολη.
Τα
μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου
«Εδώ
σωπαίνουν τα πουλιά //σωπαίνουν κι οι καμπάνες
σωπαίνει
κι ο πικρός Ρωμιός// μαζί με τους νεκρούς του
Και άπα
στην πέτρα της σιωπής// τα νύχια του ακονίζει
μονάχος
κι αβοήθητος// της λευτεριάς ταμένος»
Στα
μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου!
Τόπος
ιερός, εδώ όπου σταυρώθηκε η Ελλάδα.
Εδώ,
όπου σκάφτηκαν τάφοι και στους τάφους δε χωρούσαν οι λεβέντες, καθώς δεν χωρά
στα σπλάχνα τόσος πόνος.
Εδώ,
όπου κραυγές σταυρωμένες σε μια αιωνιότητα διατυμπανούν μ’ ένα αδιόρατο, αλλά
νικηφόρο χαμόγελο στα χείλη, αυτή την ακατάνυκτη αξιοπρέπεια:
Για να
διατηρηθεί το σιγαλό, βιολετί, καρδιοχτύπι του ηλιοβασιλέματος και να κρατήσει
τη ζωή ακέραιη, άσπιλη και αμόλυντη.
Νικηφόρα
και περήφανη.
Κι
ολάκερη η Ήπειρος ένας Επιτάφιος μ' όλα του τα κεριά σβησμένα.
Τα
μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου
Μια
παρακαταθήκη ελευθερίας, αξιοπρέπειας και διδαχής:
Καμιά
ταπείνωση δεν είναι εκεί, όπου η ζωή ζητάει να ζήσει.
Και οι
νεκροί ακόμα και σήμερα
Γυρεύουν
το ψωμί που δε φάγανε
Γυρεύουν
τον ήλιο που τους κλέψανε
Γυρεύουν
τη ζωή που τους κόψανε
Εδώ
στην Ήπειρο
Στη
Γερμανοφωτοκαμένη Ήπειρο.
Γη
φτενή, χώμα λίγο. Περισσεύουν τα τσόκαλα. Και οι κοφτερίδες σκίζουν τα
αγριοπόδαρα.
Εδώ
στην Ήπειρο
"Έκαψαν
τον τόπο
σκότωσαν
τον κόσμο
ορφάνεψαν
τις οικογένειες
αλλά
δεν λύγισαν τις καρδιές..."Κώστας Μπαλάφας
Αυτή
είναι η Ήπειρος
Φτενά
χωράφια κρατημένα σε πεζούλια
κι
άπιαστες γίδες που κρεμιούνται σε γκρεμνούς,
ετούτ’
είν’ η πατρίδα μας• μα η πούλια
δε
λάμπει πιο καθάρια σ’ άλλους ουρανούς. Γ. Κοτζιούλας
Εδώ,
όπου το αίμα έτρεξε πάνω στο χιόνι.
Κόκκινα
ποτάμια κατέβηκαν απ’ τα βουνά.
Κι ο
θάνατος περπατούσε μες στη λάσπη.
Απάνω
στην πεσμένη πόρτα του καλοκαιριού
κουβάλαγαν
τους πεθαμένους
κι
άφησαν
Ερημωμένα
χωριά, ξεροπόταμα σε μια ανελέητη κατεβασιά βομβών και καταστροφών.
Βομβαρδισμένα
χωριά, σπίτια, εκκλησιές κι ανθρώπινη ψυχή.
Ένας
άσπρος άνεμος σφυρίζει ακόμα
Κι
αντίς για στάχυα θερίζει ανθρώπινες ζωές
Κι
αντίς καμπάνες απ' τον όρθρο ως το σπερνό, ντουφεκιές ακούγονται.