Του Βασίλη Κερμενιώτη, εκπαιδευτικού
Με αφορμή όλη αυτή τη «διαμάχη» που έχει ξεσπάσει
στην πόλη των Ιωαννίνων εξαιτίας της
αποψινής εκδήλωσης υπέρ της ζωής, επιτρέψτε μου να παραθέσω τους λόγους ενός
μεγάλου σύγχρονου Αγίου της Εκκλησίας μας, του Αγίου Παϊσίου του
Αγιορείτη. Οι άθεοι, οι Συριζαίοι κ.ά.
έχουν το δικαίωμα να έχουν ό,τι άποψη θέλουν για το θέμα των αμβλώσεων, αλλά κι
εμείς οι Χριστιανοί έχουμε το δικαίωμα να πιστεύουμε αυτά που κηρύττει το
Ευαγγέλιο και η Αγιοπατερική Παράδοση της Εκκλησίας μας, εδώ και 2.000 χρόνια.
Οι λόγοι του
Αγίου προέρχονται από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» της σειράς «Γέροντος Παϊσίου
αγιορείτου λόγοι» που εξέδωσε, το 2002, η γυναικεία Ιερά Μονή του Αγίου
Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου της Σουρωτής της Θεσσαλονίκης. Τα βιβλία αυτής
της σειράς περιλαμβάνουν απαντήσεις του Γέροντα σε ερωτήσεις των
μοναζουσών. Παραθέτουμε, αυτούσιο, το
σχετικό διάλογο:
– Γέροντα, κάποια κυρία σαράντα χρόνων, που έχει
μεγάλα παιδιά, είναι έγκυος τριών μηνών. Ο άνδρας της την απειλεί πώς, αν δεν
κάνη έκτρωση, θα την χωρίση.
– Αν κάνη έκτρωση, θα την πληρώσουν τα άλλα παιδιά
τους με αρρώστιες και ατυχήματα. Σήμερα οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά με τις
εκτρώσεις και δεν έχουν την ευλογία του Θεού. Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι
άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο. Είχαν οι
γονείς και άλλα γερά παιδιά, είχαν και την ευλογία του Θεού. Τώρα γερά παιδιά
τα σκοτώνουν με τις εκτρώσεις και διατηρούν στην ζωή άλλα που είναι
αρρωστημένα. Τρέχουν οι γονείς στην Αγγλία, στην Αμερική να τα θεραπεύσουν. Και
συνεχίζεται μετά να γεννιούνται πιο άρρωστα, γιατί και αυτά, αν ζήσουν και
κάνουν οικογένεια, μπορεί να γεννήσουν πάλι άρρωστα παιδιά, οπότε τί βγαίνει;
Ενώ, αν γεννούσαν μερικά παιδιά, δεν θα έτρεχαν τόσο πολύ για το ένα, το
άρρωστο. Θα πέθαινε και θα πήγαινε αγγελούδι.
– Γέροντα, διάβασα κάπου ότι κάθε χρόνο γίνονται σε
όλο τον κόσμο πενήντα εκατομμύρια εκτρώσεις και διακόσιες χιλιάδες γυναίκες
πεθαίνουν από τις αμβλώσεις που κάνουν .
– Σκοτώνουν τα παιδιά, γιατί λένε ότι, αν πληθύνη ο
κόσμος, δεν θα έχουν να φάνε, να συντηρηθούν οι άνθρωποι. Τόσες ακαλλιέργητες
εκτάσεις υπάρχουν, τόσα δάση, που σε λίγο χρόνο, με τα μέσα που υπάρχουν
σήμερα, μπορούν να τα κάνουν λ.χ. ελαιώνες και να τα δώσουν στους ακτήμονες.
Δεν είναι ότι θα κοπούν τα δένδρα και δεν θα υπάρχη οξυγόνο, γιατί πάλι δένδρα
θα μπούν. Στην Αμερική καίνε το σιτάρι και εδώ στην Ελλάδα πετούν τα φρούτα
κ.λπ. στην χωματερή, και εκεί στην Αφρική οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα.
Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα! Η
έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος,
γιατί σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι η ζωή
αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.
Μια νύχτα ο Θεός επέτρεψε να δώ ένα φοβερό όραμα
που με πληροφόρησε γι᾿ αυτό το
θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου. Είχα ανάψει δυο κεράκια μέσα σε δυο
τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι, για όλους όσους
πάσχουν ψυχικά και σωματικά. Σ᾿ αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα,
εκεί που έλεγα την ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μια μάνδρα,
σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνη. Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι,
άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας.
Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν
συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές που σού σπάραζαν την
καρδιά. Και ο πιο σκληρός άνθρωπος αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη
συγκλονισθή. Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που
προέρχονται και τί σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μια φωνή να μου λέη:
«Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το
Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο δε που σείεται
από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθή με
τις εκτρώσεις». Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον
μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω
μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ημέρα.
– Γέροντα, μπορεί να γίνη κάτι, ώστε να αρθή ο
νόμος για τις εκτρώσεις;
– Μπορεί, αλλά χρειάζεται να κινηθή η πολιτεία, η
Εκκλησία κ.λπ., ώστε να ενημερωθή ο κόσμος για τις συνέπειες που θα έχη η υπογεννητικότητα.
Οι ιερείς να εξηγήσουν στον κόσμο ότι ο νόμος για τις εκτρώσεις είναι αντίθετος
προς τις εντολές του Ευαγγελίου. Οι γιατροί πάλι από την δική τους πλευρά να
μιλήσουν για τους κινδύνους που διατρέχει η γυναίκα που κάνει έκτρωση. Βλέπεις,
οι Ευρωπαίοι είχαν την ευγένεια και την άφησαν κληρονομιά και στα παιδιά τους.
Εμείς είχαμε τον φόβο του Θεού, αλλά τον χάσαμε και δεν τον αφήσαμε κληρονομιά
στην επόμενη γενιά, γι᾿ αυτό τώρα νομιμοποιούμε τις εκτρώσεις, τον πολιτικό γάμο...
Όταν παραβαίνη ένας άνθρωπος μια εντολή του
Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές
του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται η οργή του Θεού σε όλο
το έθνος, για να παιδαγωγηθή.
«Γέροντος Παϊσίου αγιορείτου λόγοι», τόμος Δ΄
«Οικογενειακή ζωή», Δεύτερο μέρος, κεφ. 1.