Γη
φτενή, χώμα λίγο.
Περισσεύουν
τα τσόκαλα.
Και οι
κοφτερίδες σκίζουν τα αγριοπόδαρα.
Φτενά
χωράφια κρατημένα σε πεζούλια
κι άπιαστες γίδες που κρεμιούνται σε
γκρεμνούς,
ετούτ’
είν’ η πατρίδα μας μα η πούλια
δε λάμπει πιο καθάρια σ’ άλλους ουρανούς.
Γιώργος
Κοτζιούλας
Να!
ξεμυτίζει το κεχρί, ροδίζει το σταφύλι,
κορφοπρασίνισε
η συκιά, κατάπεσε ο θρακιάς,
το
στάχυ γέρνει προς τη γη, προς το φιλί τ’ αχείλι,
προς τ’
ουρανού τα ολάνοιχτα,καπνέ,φιδογλιστράς.
Κωστής
Παλαμάς
Η
Ήπειρος, η Άπειρος Χώρα με τη μακρά ιστορία και τους θρύλους, με το άγριο
τοπίο, τα ψηλά κυκλωτικά βουνά, τα ποτάμια και τις χαράδρες της, η Ήπειρος της
μουσικής πεντατονίας, των ανώνυμων λαϊκών μουσικών και των θεόπνευστων κλαρίνων
του Πωγωνίου, η Ήπειρος των ηρώων, των δασκάλων και των Γραμμάτων, των
κτιστάδων, των ασημοσκαλιστών και των αγιογράφων, η Ήπειρος των μεγάλων
ευεργετών, ψυχωμένη και μεγαλειώδης, φτωχή και πλούσια μαζί, είναι η πατρίδα
και πολλών σύγχρονων Ελλήνων που εξακολουθούν να καταγράφουν ιστορία σε ότι και
με ότι καταπιάνονται. Και του Χρήστου Τούμπουρου, του Αγναντίτη, αυτού του
μάχιμου υπηρέτη της παράδοσης και του πολιτισμού, αυτού που αντιπαλεύει, το
κάθε ξενόφωρτο, το κάθε φθηνό. Λαϊκός συγγραφέας, ''ποιητής'' λόγου της
παράδοσης , μας διδάσκει, γιατί είναι βίωμα του και τρόπος ζωής, ότι ηπειρώτικη
ψυχή είναι αυτό που κατεβαίνει κατευθείαν απ’τα Τζουμέρκα… Που κλαίει και
συγκλονίζεται μ’ένα ηπειρώτικο σκοπό. Που επιμένει να βαστιέται λεύτερη κι
απροσκύνητη στα κελεύσματα των ευρωπαϊκών πολιτιστικών επιρροών. σαν τον Άραχθο
που κατεβαίνει, μουγκρίζοντας και παρασέρνοντας στο διάβα του όσα η μάνα- Φύση
τον προστάζει.
Τον
Χρήστο Τούμπουρο, με την καθάρια γραφή του, έγραψε και τι δεν έγραψε, πάνω από
1000 άρθα, γιά ότι ηπειρώτικο και παραδοσιακό τον ενδιαφέρει, τον παρακολουθώ
χρόνια και αισθάνομαι περήφανος που με καταττάσει στους φίλους του. Τα κείμενα
του, όσα τουλάχιστον έχω διαβάσει εγώ, είναι κομψοτεχνήματα λόγου και διδαχή σε
αυτούς που ασχολούνται με την λαϊκή παράδοση και τον πολιτισμό.