Αντί
εισαγωγής
Η
«Εποχή»
Ο Θωμάς
Ιωάννου γεννημένος στην Άρτα το 1979 μεγαλώνει στην Πρέβεζα. Σπουδάζει Ιατρική
στην Αθήνα και ειδικεύεται στη Νευρολογία. Ποιήματά του δημοσιεύονται
ενδεικτικά στα λογοτεχνικά περιοδικά «Σημειώσεις», «Οδός Πανός», «Μανδραγόρας»,
«Ένεκεν» και στην «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας. Με την πρώτη του συλλογή,
την Ιπποκράτους 15, μοιράζεται με τον Θωμά Τσαλαπάτη και τον «κύριο Κρακ» του
το κρατικό βραβείο ποίησης πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή. Ενώ ζει και εργάζεται στα
Ιωάννινα εμφανίζεται δραστήριος, τόσο στην πρωτεύουσα των Αθηνών όσο και στη
Θεσσαλονίκη, υπηρετώντας το ποιητικό μας σώμα, καθώς φαίνεται ως μέρος ή ως
εκδοχή της όποιας “εξέλιξής” του. Επίσης, κατορθώνει να “ενσωματωθεί” στη
συντακτική επιτροπή του περ. «Τα ποιητικά» των εκδ. Γκοβόστη και πλέον
αναμένουμε κι από εκεί την προσφορά του, όπως και τη δεύτερη φωνή του. Τέλος,
αξίζει να σημειωθεί, πως του αναθέτουν και το ποιητικό ανθολόγιο της εφημερίδας
Αυγής κατά τον μήνα Μάιο του 2014.
Κατεβαίνω
στην περίπτωσή του αυτοσχεδιάζοντας, σχεδόν τζαμάροντας υπό τους ήχους του
Ιάννη Ξενάκη, την αποτυχημένη απόπειρα πνιγμού του Κώστα Καρυωτάκη και τα
«γνωστά» μυγοχέσματα, δηλ. τα τυπογραφικά στοιχεία, κατά τον Βύρωνα
Λεοντάρη. Σκεπτόμενος όμως ταυτόχρονα
τόσο την τοπική αναφορικότητα της ποίησής του −που τον βαραίνει− όσο και
διερωτώμενος γιατί τελικά επιλέγει ως τίτλο το Ιπποκράτους 15, που φαίνεται να
εξαντλείται σε μια προσωπική αναφορά; Ο νέος ποιητής σημειώνει ενδεικτικά στη
«Βιαστική ψυχή», δένοντας τους Καρυωτάκη και Λεοντάρη, σε ένα κομβικό ποίημα
που τον συνοψίζει θαρρώ, τόσο στην αυτο-θέαση όσο και στην ποιητική του:
Μου
έλαχε βιαστική ψυχή
Ήθελε
να προλάβει
Πρώτη
να φύγει στην εκκίνηση
Δεν
περίμενε την πιστολιά του αφέτη
Είχε ακούσει ήδη
Τη
γενέθλια πιστολιά της Πρέβεζας
Εκτινάχθηκε
απ’ τη βαλβίδα ασφαλείας
Να
κόψει πρώτη το νήμα της ζωής
Να
σπάσει το φράγμα του ήχου της ήττας
Με τον
«ήχο της ήττας» να μας παραπέμπει στη «γενιά της ήττας» και στην οπτική του
Λεοντάρη, αλλά και με «τη γενέθλια πιστολιά» να μας πηγαίνει προς την «επιλογή»
του να ταυτιστεί ίσως –τουλάχιστον αφετηριακά– με τον αυτόχειρα της Πρέβεζας,
τον Καρυωτάκη.