Του
Δημήτρη Καζάκη
Το
δημοψήφισμα της 7ης Ιουλίου με το αναπάντεχο -ακόμη και για την κυβέρνηση του
Τσίπρα- ΟΧΙ του 61,3%, εξακολουθεί να βαραίνει το πολιτικό σκηνικό. Έφερε στην
επιφάνεια, πέρα από κάθε αμφιβολία, το βαθύ και αγεφύρωτο ρήγμα που υπάρχει
ανάμεσα, αφενός, στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και, αφετέρου, στο
σύνολο του επίσημου πολιτικού και κομματικού συστήματος. Όπως αυτό τουλάχιστον
εκφράζεται στην τωρινή Βουλή.
Κανένα
από τα κόμματα που αναδείχθηκαν στη Βουλή στις 25 Ιανουαρίου δεν εκφράζει το
ΟΧΙ του δημοψηφίσματος.
Ο Τσίπρας δεν πέρασε ούτε ένα εικοσιτετράωρο από το
αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και το πούλησε, ταυτιζόμενος με το ΝΑΙ.
Το ΚΚΕ
δεν τόλμησε καν να ταχθεί με το ΟΧΙ εξαρχής.
Ενώ η ΧΑ δεν τολμά ούτε καν να
αμφισβητήσει ευρώ και ΕΕ, που αμφισβήτησε ευθέως η συντριπτική πλειοψηφία του
ελληνικού λαού εν μέσω μιας καταιγιστικής εκστρατείας τρομοκρατίας.
Απλά
αναπολεί το "εθνικιστικό κράτος" της χούντας και των πιο
αιματοβαμμένων περιόδων εμφύλιου σπαραγμού του ελληνικού λαού.
Το όνειρό της
είναι να οδηγήσει ξανά στην αλληλοσφαγή τον αδερφό με αδερφό.
Η Βουλή
λοιπόν, μετά το δημοψήφισμα, είχε χάσει κάθε ουσιαστική και τυπική
νομιμοποίηση, με τουλάχιστον το 61,3% του λαού προδομένο και χωρίς πολιτική
εκπροσώπηση. Η απαίτηση καμιά συμφωνία με τους δανειστές σε βάρος του λαού και
της πατρίδας, ακόμη κι αν χρειαστεί να φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ, η οποία
κυριάρχησε στο δημοψήφισμα, απαιτεί μια ριζικά διαφορετική διακυβέρνηση της
χώρας. Απαιτεί μια άλλη Βουλή.
Οι
δανειστές που κάνουν κουμάντο στη χώρα -φυσικά, ελέω δοσιλόγων- ξέρουν πολύ
καλά ότι η υφιστάμενη Βουλή δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε καν σαν άλλοθι,
δηλαδή σαν βιτρίνα για την εφαρμογή της χειρότερης συμφωνίας σε βάρος της
Ελλάδας, που επιβλήθηκε όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων. Ξέρουν πολύ καλά ότι
για να εφαρμοστούν οι συμφωνίες που παράνομα και αντισυνταγματικά πέρασαν μέσα
στο καλοκαίρι από την Βουλή, απαιτούν νωπή εντολή και ισχυρή κυβερνητική
πλειοψηφία μέσα στο κοινοβούλιο.
Κι
επειδή οι συμφωνίες είναι οι χειρότερες δυνατές, οι δανειστές επιζητούν τη
μεγαλύτερη δυνατή σύμπραξη, που θα εξασφαλίσει την πιο ισχυρή κυβερνητική
πλειοψηφία με πολύ πάνω από 200 βουλευτές. Ο λόγος είναι απλός. Οι συμφωνίες
που ψηφίστηκαν, αλλά και οι συμφωνίες που έρχονται, δεν μπορούν να εφαρμοστούν
παρά μόνο με όρους κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Δηλαδή ανοιχτής δικτατορίας με
όρους πλήρους κυβερνητικής ασυδοσίας και καταστολής. με φύλο συκής ένα απόλυτα
υποτακτικό κοινοβούλιο.
Για να
έχει τυπική νομιμοποίηση αυτή η κοινοβουλευτική δικτατορία, χρειάζεται τη
μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων του ΝΑΙ, που με την υφαρπαγή της
ψήφου του λαού θα εξασφαλίσει μια συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Βοηθούντος βέβαια του καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος και της νόθας
διαδικασίας των εκλογών. Μια πλειοψηφία τόσο συμπαγή και υποταχτική στα
συμφέροντα του Ευρωπαϊκού άξονα, που θα μπορεί να αποδεχθεί τα πάντα στο όνομα
της "Ευρώπης". Έως και την επιβολή στρατιωτικού νόμου σε βάρος των
"δραχμιστών" και των "αντιευρωπαϊστών".
Άλλωστε
έχει επιλεγεί ήδη ο κατάλληλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που έχει αποδείξει πώς
δεν έχει κανένα συνταγματικό ή άλλο ενδοιασμό προκειμένου να υπηρετήσει τα
συμφέροντα των ξένων κέντρων. Τι του είναι να επικαλεστεί "εθνικό
κίνδυνο" και με την αυθαίρετη χρήση του άρθρου 48 να κηρύξει
"κατάσταση πολιορκίας" για να ματοκυλήσει τον ελληνικό λαό; Θα το
κάνει χωρίς ίχνος ενδοιασμού. Αρκεί να δεχθεί τις κατάλληλες εντολές έξωθεν.
Οι
δανειστές θέλουν μια τόσο μεγάλη σε αριθμό βουλευτών, συμπαγή, συνεκτική και
πειθήνια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία να μπορεί να αποδεχθεί ακόμη και
την κατάλυση του εθνικού κράτους, όπως σχεδιάζει το νέο Ευρωπαϊκό Ράιχ. Μην
ξεχνάμε ότι οι ηγέτες του νέου ιμπεριαλιστικού άξονα στην Ευρώπη, έχουν ζητήσει
να υπάρξει στην ευρωζώνη μια κυβέρνηση, ένα κοινοβούλιο και ένα ταμείο για όλα
τα κράτη-μέλη (βλέπε την παρέμβαση Ολάντ στην Journal du Dimanche, 19/7/2015).
Ενώ στις Βρυξέλλες, 22 Ιουνίου φέτος, οι πέντε Πρόεδροι -ο Πρόεδρος της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker, από κοινού με τον Πρόεδρο της Συνόδου
Κορυφής για το ευρώ, Donald Tusk, τον Πρόεδρο του Ευρωομάδας, Jeroen
Dijsselbloem, τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Mario Draghi και
τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Martin Schulz- έδωσαν στη δημοσιότητα
τα σχέδιά τους για την κατάλυση των εθνικών κρατών μέσα από την συγκέντρωση
όλης της κυβερνητικής εξουσίας στα όργανα της ΕΕ έως το 2025.
Αιχμή
του δόρατος αυτής της επιστροφής της Ευρώπης στην εποχή των Ράιχ, είναι η
Ελλάδα. Αυτό το νόημα έχει η υπαγωγή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό
Σταθερότητας. Επομένως ο ευρωπαϊκός άξονας έχει ανάγκη μια τόσο πειθήνια,
συμπαγή και εξαγορασμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που να δέχεται τα πάντα
στο όνομα της "ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης". Χωρίς αντιρρήσεις,
διαφοροποιήσεις, ή έστω τσιριμόνιες και πολιτικαντισμούς. Να δέχεται τα πάντα,
ακόμη και τον εθνικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας για το καλό της "ευρωπαϊκής
προοπτικής". Άλλωστε ο κ. Παυλόπουλος ως ΠτΔ μας το λέει κάθε τόσο, τα
σύνορα της Ελλάδας δεν της ανήκουν. Ανήκουν στην ΕΕ.
Το πρόβλημα
λοιπόν είναι εξαιρετικά απλό. Πρέπει να ανακοπούν με κάθε τρόπο οι σχεδιασμοί
των Ευρωπαίων αποικιοκρατών και των εγχώριων δοσιλόγων. Πρέπει να ανατραπεί το
σχέδιό τους να υφαρπάξουν την ψήφο του λαού και να δημιουργήσουν μια
συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, που θα νομιμοποιήσει την επιβολή δικτατορίας
με κοινοβουλευτικό μανδύα. Αυτό είναι το επίδικο ζήτημα αυτών των εκλογών.
Μπορεί
να ανατραπεί το σχέδιο των αποικιοκρατών και δοσιλόγων σ' αυτές τις εκλογές;
Ναι μπορεί. Πώς; Αποκτώντας ενιαία πολιτική έκφραση το 61,3% του
δημοψηφίσματος. Ποιος μπορεί να εκφράσει αυτή τη μεγάλη πλειοψηφία; Κανένα
πολιτικό σχήμα από μόνο του. Μόνο μια Συμμαχία ευρύτερων δυνάμεων με χαρακτήρα
ξεκάθαρα παλλαϊκό, πατριωτικό, δημοκρατικό, μπορεί να ενώσει τουλάχιστον το μεγαλύτερο
μέρος όσων ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.
Μια
τέτοια Συμμαχία που μιλά τη γλώσσα του ίδιου του λαού, που δεν τον διαχωρίζει
σε δεξιό ή αριστερό, αλλά τον αποδέχεται όπως είναι. θέτοντας το πατριωτικό,
εθνικοαπελευθερωτικό καθήκον πάνω από όλα, είναι σε θέση σ' αυτές τι εκλογές να
διεκδικήσει ακόμη και την κυβερνητική εξουσία. Διότι αυτό χρειάζεται επειγόντως
σήμερα η χώρα. Μια άλλου τύπου διακυβέρνηση. Όχι αριστερή, αλλά βαθύτατα
δημοκρατική και πατριωτική με όρους σαν εκείνους που έθετε το παλλαϊκό κίνημα
της εθνικής αντίστασης τον καιρό της απελευθέρωσης από τη ναζιστική κατοχή.
Χρειάζεται
μια διακυβέρνηση που θα στηρίζεται στη δύναμη του ελληνικού λαού, στην υπέρτατη
ανάγκη υπεράσπισης της πατρίδας του απέναντι σε κάθε αποικιοκρατική και
ιμπεριαλιστική επιβουλή. Μια διακυβέρνηση που οφείλει να έχει ξεκάθαρο
πρόγραμμα διεξόδου, το οποίο έχει σαν αφετηρία:
1ο Την
καταγγελία του συνόλου του χρέους ως παράνομου, καταχρηστικού και απεχθούς με
βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, αλλά και τα δικαιώματα της Ελλάδας ως
κυρίαρχου κράτους.
2ο Την
θωράκιση της χώρας από κάθε είδους εκβιασμό με την αποχώρηση από την ευρωζώνη,
ώστε η Ελλάδα να κατακτήσει τη δημοσιονομική και νομισματική της κυριαρχία.
3ο Την
εκκαθάριση υπό καθεστώς δημοσίου ελέγχου των "συστημικών" τραπεζών,
ώστε να προστατευθούν οι λαϊκές αποταμιεύσεις, να λογοδοτήσουν όσοι εμπλέκονται
στα θαλασσοδάνεια και να διαγραφούν όσα ιδιωτικά χρέη δεν μπορούν να
εξυπηρετηθούν.
4ο Την
παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας με έμφαση στον αγροτικό τομέα
και τη βιομηχανία με την επιβολή καθεστώτος επιλεκτικής ανταγωνιστικής
προστασίας της εγχώριας παραγωγής.
5o Την
αποκατάσταση της συνταγματικής νομιμότητας καταδικάζοντας τον σφετερισμό της
εξουσίας από τις κυβερνήσεις των μνημονίων και τις πράξεις εσχάτης προδοσίας,
όπως τις προβλέπει η ποινική δικαιοσύνη σε βάρος του ελληνικού λαού.
Υπάρχουν
δυνάμεις σήμερα που μπορούν να συγκροτήσουν αυτή τη Συμμαχία; Έτσι φαίνεται.
Και λέμε φαίνεται, διότι στα λόγια βλέπουμε τη νεοσύστατη "Λαϊκή
Ενότητα" να επιζητά κάτι ανάλογο με θέσεις περίπου ίδιες με αυτές που
αναφέραμε. Επομένως είμαστε υποχρεωμένοι να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα
συνεννόησης, προκειμένου να σχηματιστεί αυτή η Συμμαχία, με στόχο την
διακυβέρνηση της χώρας με όρους εθνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας.
Όλο το
προηγούμενο διάστημα ασκήσαμε ανοιχτή κριτική στις δυνάμεις που απαρτίζουν
σήμερα τη Λαϊκή Ενότητα γιατί αποδείχθηκαν ασυνεπείς στον αγώνα ενάντια στα
μνημόνια και το καθεστώς κατοχής της πατρίδας μας. Έδειξαν αδύναμες να
αναμετρηθούν -ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το κόμμα- με τις λογικές και τις
πρακτικές που οδήγησαν την χώρα μας στην χειρότερη δυνατή κατάληξη.
Πολύ
περισσότερο, δεν έπραξαν το ελάχιστο όλο το προηγούμενο διάστημα για τη
συγκρότηση ενός πλατιού αγωνιστικού ρεύματος μέσα στον λαό, που θα μπορούσε να
αντιταχθεί αποτελεσματικά στην προδοσία της κυβερνητικής ηγεσίας. Το μόνο που
έκαναν είναι να λένε σε κάθε κρίσιμη καμπή "περιμένετε" και
"περιμένετε", μέχρι που ξεπουλήθηκαν όλα.
Ακόμη
κι όταν επήλθε η προδοσία, οι δυνάμεις αυτές για μια ακόμη φορά έθεσαν τις εσωκομματικές
ισορροπίες και την προσχηματική ενότητα του κόμματος υπεράνω της πατρίδας και
του λαού. Δεν τόλμησαν να θέσουν ούτε καν θέμα ανατροπής της κυβέρνησης,
καλώντας ανοιχτά τον λαό σε ενότητα και αγώνα ενάντια πρώτα και κύρια στον
Τσίπρα που ξεπούλησε την χώρα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Και λόγω όλων
αυτών έχουν αναμφισβήτητα μερίδιο ευθύνης για την κατάληξη της διακυβέρνησης
Τσίπρα.
Σ' όλα
αυτά οφείλουμε να προσθέσουμε ότι δεν επιχείρησαν ούτε καν να ανοίξουν έναν
δημόσιο πολιτικό διάλογο μέσα στον λαό για την εναλλακτική λύση έναντι των
μνημονίων που μαγειρεύονταν. Ενώ το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ και το εθνικό
νόμισμα το χειρίστηκαν τόσο ερασιτεχνικά, που συχνά το μπέρδευαν με το διπλό
νόμισμα και με λύσεις τύπου Σόιμπλε. Κάτι που διευκόλυνε αφάνταστα τον Τσίπρα
να ψεύδεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.
Για
όλους αυτούς του λόγους και άλλους πολλούς δεν θα μπορούσε να υπάρξει
οργανωτική και πολιτική ενότητα με τις δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας. Το ΕΠΑΜ
δεν θα μπορούσε ποτέ να ενταχθεί σε έναν σχηματισμό με τόσο ασυνεπή
χαρακτηριστικά και τέτοια ιδεολογική περιχαράκωση. Όμως το ζητούμενο δεν είναι
αυτό. Ζητούμενο είναι η πολιτική συνεργασία με άμεσο στόχο την διακυβέρνηση της
χώρας προς το συμφέρον του λαού και ενάντια στην αποικιοκρατία της Ευρώπης.
Και τι
σημαίνει πολιτική συνεργασία; Σημαίνει ισότιμη συμμαχία δυνάμεων, όπου η
καθεμιά διατηρεί ακέραια την αυτοτέλειά της στην οργανωτική της συγκρότηση,
στον τρόπο δράσης της μέσα στην κοινωνία και στην άρθρωση του πολιτικού της
λόγου. Με άλλα λόγια πρόκειται για την τακτική που επιγραμματικά διατύπωσε ο
Λένιν λέγοντας ότι «η γραμμή μας είναι να βαδίζουμε χωριστά μα να χτυπάμε
μαζί.» Αναφέρουμε τον Λένιν γιατί πολλοί στην αριστερά εύκολα τον παπαγαλίζουν.
Δεν
γνωρίζουμε τι θα επικρατήσει στην πράξη στη λογική της νεοσύστατης Λαϊκής
Ενότητας. Θα επικρατήσει η λογική της κομματικής στρούγκας, ή της ανοιχτής
πολιτικής συνεργασίας; Το ΕΠΑΜ πάντως θα εξαντλήσει κάθε δυνατότητα συνεννόησης
στα πλαίσια που προαναφέραμε για τη δημιουργία μιας ευρύτατης Συμμαχίας με
δυνατότητες διεμβολισμού και ανατροπής των σχεδιασμών της Ευρωπαϊκής
αποικιοκρατίας.
Το
σίγουρο είναι ένα. Αν δεν υπάρξει μια τέτοια πολιτική συνεργασία, την ευθύνη
δεν θα την φέρει το ΕΠΑΜ. Απλά για μια ακόμη φορά θα έχει επικρατήσει η
κομματική ιδιοτέλεια έναντι της πατρίδας και του λαού. Είναι πάντα πολύ πιο
εύκολο να το παίξει κανείς αντιπολίτευση στην κοινοβουλευτική γωνία του μ' ένα
ποσοστό που του εξασφαλίζει τις παχυλές αποζημιώσεις από την κρατική επιδότηση,
παρά να ρισκάρει να κάνει πράξη τα αιτήματα και τις προτάσεις σου μέσα από μια
μετωπική αναμέτρηση έως το τέλος.