Πέρασαν 39 χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, το κορυφαίο γεγονός της αντιδικτατορικής αντίστασης του λαού μας, που ο ξεσηκωμός της νεολαίας για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, το ανέδειξε ως σύμβολο, ως σημείο αναφοράς της νεότερης ιστορίας μας.
Τα αιτήματα των φοιτητών ήταν: Δημοκρατία - Ανεξαρτησία - Κοινωνική Αλλαγή.
Ο αγώνας τους, είχε ως στόχο το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό των λαϊκών κινημάτων. Τη σύγκρουση με το σύστημα και με τη διατήρησή του.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ένα, αλλά χιλιάδες. Όσοι και οι νέοι μιας γενιάς. Όσα τα λεπτά των τριών ημερών. Όσες οι μέρες μιας ολόκληρης επταετίας .
Υποκλίνομαι, στη μνήμη όλων εκείνων που πιστοί σε αξίες και αρχές, ελευθέρωσαν την Ελλάδα από το στυγνό δικτατορικό καθεστώς των ξενοκίνητων Συνταγματαρχών.
Το Πολυτεχνείο δεν έγινε από το ίδιο ύφασμα, δεν είχε ποτέ το ίδιο χρώμα. Δε σφύριζαν ποτέ όλοι μαζί τον ίδιο σκοπό και δεν φώναζαν το ίδιο σύνθημα. Εκτός από μία και μόνο στιγμή, την ύστατη στιγμή...
Με την εξέγερση των φοιτητών το οικοδόμημα της χούντας άρχισε να τρίζει συθέμελα. Το αποτέλεσμα αυτής της εξέγερσης φάνηκε 8 μήνες αργότερα, όταν κατέρρευσε η χούντα και αποκαταστάθηκε η δημοκρατία στη χώρα που γεννήθηκε.
Το όνειρο των φοιτητών πήρε σάρκα και οστά 8 μήνες μετά τη θυσία τους.
Επιβάλλεται όμως, πέρα από την ενίσχυση της εθνικής μας μνήμης, να απαντήσουμε σε δύο κρίσιμα ερωτήματα. Πώς θα ήταν αλήθεια η Ελλάδα σήμερα, αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο;
Και ένα δεύτερο κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής:
Οι αγώνες των ανθρώπων του Πολυτεχνείου, ιδιαίτερα της νέας γενιάς, δικαιώθηκαν;
Το πρώτο ερώτημα δεν έχει μια εύκολη απάντηση. Έχει όμως, σίγουρες και στέρεες διαπιστώσεις. Την πτώση της δικτατορίας συνόδευσε και η κατάρρευση, της μέχρι τότε κυρίαρχης ιδεολογίας που διαχώριζε τους Έλληνες, σε εθνικόφρονες και μιάσματα.
Διαμορφώθηκαν νέοι όροι εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας, που αυτό αποτέλεσε τη βάση πάνω στα οποία κτίστηκε η νέα Ελλάδα, η Ελλάδα της δημοκρατίας, η Ελλάδα της ειρήνης και της ανάπτυξης.
Στο δεύτερο ερώτημα, η απάντηση είναι, ότι ο αγώνας των ανθρώπων του Πολυτεχνείου και δικαιώνεται, αλλά και συνεχίζεται. Το Πολυτεχνείο του χθες, είναι οδηγός για το σήμερα και το αύριο.
Πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες ,να κατανοήσουμε τα αιτήματα της νέας γενιάς που αφορούν στα δικαιώματά της, για γνώση, για δωρεάν παιδεία, για ισότητα στις ευκαιρίες, για αξιοκρατία, για διαφάνεια και φυσικά στο αναφαίρετο δικαίωμά της για εργασία και ολοκλήρωση της προσωπικότητας του κάθε νέου και της κάθε νέας.
Έτσι σήμερα τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα και ζητούν τη δικαίωσή τους, αφού πάνω απ' όλα πρέπει να υπερασπιστούμε την πολιτική δημοκρατία, αλλά και την ποιότητα της δημοκρατίας μας, που δυστυχώς «πυροβολείται» από πολλές κατευθύνσεις.
Το Πολυτεχνείο ήταν μια μοναδική ιστορική στιγμή τόλμης και ελευθερίας ,την οποία πρέπει να θυμόμαστε για την απήχηση, την ηθική και την ορμή που είχε.
Δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει απλώς ακόμη μια αργία, αλλά να είναι μια ημέρα δράσης και μνήμης.
Αυτό είναι το μήνυμα του Πολυτεχνείου, το οποίο κανείς δεν θα μπορέσει να πλαστογραφήσει και να το απαλλοτριώσει.
Διότι πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ανήκει σε κανέναν, ούτε καν σε αυτούς που την έκαναν.
*Η Αγνή Σμπόνια είναι εκπαιδευτικός και ήταν υποψήφια βουλευτής Πρέβεζας με το ΠΑΣΟΚ.