Το Δίλοφο είναι ορεινό χωριό στο κεντρικό Ζαγόρι του νομού Ιωαννίνων (απέχει 32 χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα) και ανήκει διοικητικά στον δήμο Ζαγορίου.
Το χωριό, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 850 μέτρων στις πλαγιές της Τύμφης, χαρακτηρίστηκε ιστορικός τόπος, έπειτα από σχετική γνωμοδότηση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων, «λόγω της αρχιτεκτονικής, πολεοδομικής και λαογραφικής σημασίας του».
Δεν είναι γνωστό πότε και από ποιους κατοικήθηκε πρώτη φορά το χωριό.
Ωστόσο, υπάρχουν στοιχεία που μαρτυρούν κατοικημένες περιοχές στην γύρω του Διλόφου περιοχή.
Μετά την εισβολή των Σλάβων στην Ήπειρο (540 μ.Χ.) οι κάτοικοι του χωριού Πιτούρνι, κατοίκησαν στην περιφέρεια του Διλόφου. Από αυτούς πήρε και την πρώτη του ονομασία το χωριό, Σοποτσέλι, που σημαίνει «ο τόπος που έχει νερό».
Το 1920 μετονομάστηκε σε Δίλοφο, καθώς είναι χτισμένο πάνω σε δύο λόφους.
Η αρχιτεκτονική διαμόρφωση του χωριού άρχισε στα τέλη του 14ου με αρχές του 15ου αιώνα, ενώ τη μεγαλύτερη ανάπτυξή του γνώρισε ο οικισμός τον 19ο αιώνα.
Το χωριό αναπτύσσεται γύρω από την κεντρική πλατεία (Μεσοχώρι), από όπου ξεκινούν ακτινωτά οι βασικοί πεζόδρομοι (καλντερίμια), που οδηγούν στις συνοικίες του χωριού.
Το Δίλοφο είναι από τα καλύτερα διατηρημένα χωριά του Ζαγορίου, χαρακτηριστικό δείγμα Ζαγορίτικης αρχιτεκτονικής, με όλα τα κτίσματά του να είναι φτιαγμένα από τον τοπικό σχιστόλιθο.
Το 1969 το χωριό κηρύχθηκε τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και με προεδρικό διάταγμα του 1979 χαρακτηρίστηκε παραδοσιακός οικισμός. Στο Δίλοφο υπάρχουν 68 παραδοσιακά κτίσματα, φτιαγμένα από τον τοπικό σχιστόλιθο, από τα οποία επτά είναι ερειπωμένα, οκτώ επανακατασκευασμένα και τα υπόλοιπα σωσμένα σε μέτρια έως καλή κατάσταση.
Στην είσοδο του χωριού βρίσκεται το ψηλότερο κτίριο του Ζαγορίου, ύψους 13,5 μέτρων, η οικία Μακρόπουλου ή Λουμίδη. Στα εντυπωσιακά αρχοντικά του 19ου αιώνα στο Δίλοφο συγκαταλέγονται, εξάλλου, η οικία Παλαιού, η Αναγνωστοπούλειος Σχολή, στο Μεσοχώρι, και η οικία Γεώργιου Βακόλα με το εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο ταβάνι και τον ζωγραφισμένο με ανθρώπινες μορφές οντά.
Στα αξιοθέατά του περιλαμβάνονται, επίσης, πέτρινες βρύσες, λιθόστρωτα καλντερίμια και εντυπωσιακοί ναοί και εκκλησάκια, όπως ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου που χρονολογείται το 1850.