Η, τεραστίων διαστάσεων, σε διάρκεια και συνέπειες, παγκόσμια οικονομική κρίση, ως αποτέλεσμα της σήψης του συστήματος, διαμορφώνει ένα ζοφερό τοπίο διεθνώς.
Η παγκόσμια οικονομία εισήλθε στην κρίση το 2008 με τη χρηματοπιστωτική της μορφή σε ΗΠΑ, σε Μ. Βρετανία και σε άλλες μητροπόλεις διεθνώς και γρήγορα μεταφέρθηκε στο δημοσιονομικό της σκέλος σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα μιλάμε για μια γενικευμένη κρίση σε όλα τα επίπεδα (ενεργειακό, κοινωνικό, πολιτικό, περιβαλλοντικό, θεσμών και αξιών), που αποτελεί την σύγχρονη και πιο επιθετική εξέλιξη του συστήματος.
Τα αδιέξοδα χρόνων που συσσωρεύτηκαν ξεσπάνε σήμερα σε όλους τους τομείς.
Μέσα σε αυτό το διαλυμένο, οργισμένο και αναβράζον παγκόσμιο σκηνικό, το πολιτικό σύστημα βρισκόμενο σε παρακμή, ακροβατεί ανάμεσα στις διαχωριστικές γραμμές, του κεφαλαίου και του κόσμου της εργασίας, που οριοθετούνται βίαια ξανά.
Και αυτό γιατί, οι επί σειρά ετών ασκούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που ευαγγελίζονταν και παρουσιάζονταν ως «δημοσιονομική εξυγίανση» και «διαρθρωτική μεταρρύθμιση», δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά πολιτικές αναδιανομής και συγκέντρωσης του πλούτου στα χέρια των ολίγων.
Δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά βαθμιαία εξαθλίωση των εργαζομένων, συρρίκνωση των μεσαίων στρωμάτων, όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων και των «εχόντων και κατεχόντων».
Η πραγματικότητα της κρίσης είχε σαν αποτέλεσμα να καταρρεύσει η «ονειρώδης» αυταπάτη τους, ότι μπορούσαν να διαχειριστούν το πρόβλημα και εν τέλει τη ζωή και το μέλλον μας.
Η ελευθερία του συστήματος ήταν ολωσδιόλου «ανάπηρη» και αυτό επιδιώκουν, με τις πολιτικές τους, να κάνουν και σήμερα με τις ζωές μας.
Στην Ευρώπη, η επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης και η μετατροπή της σε όμιλο που αγνοεί τους πολίτες και τις ανάγκες τους, δημιούργησε τριγμούς στα θεμέλια της.
Η προσπάθεια δε, μετάθεσης της κρίσης από την πλευρά των οικονομικά ισχυρών κρατών στις αδύναμες χώρες, έφερε καταστροφικά αποτελέσματα. Στην ανάγκη τους να επιβιώσουν οι οικονομικά ισχυροί, αντλούσαν συνεχώς πόρους από τους «αδύναμους κρίκους»-κράτη της Ευρώπης.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, στα μέσα του 2000, να έχουμε το πρώτο κύμα των κρατών που χρεοκοπούν και ζητούν τη χρηματοπιστωτική συνδρομή του ΔΝΤ. Ανάμεσα σε αυτά είναι η Ισλανδία, η Αρμενία, η Γεωργία.
Έκτοτε η χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς και κτυπά πολλά κράτη-μέλη.
Μοιραία η χώρα μας μπαίνει στο στόχαστρο του κερδοσκοπικού κεφαλαίου, όντας ένας από τους πιο αδύναμους κρίκους αυτής της αλυσίδας.
Η Ελλάδα, με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου μεταξύ Κυβέρνησης, Ε.Ε και ΔΝΤ τον Ιούνιο του 2010 αρχίζει να βιώνει το δικό της δράμα.
Αυτή η σύμβαση «δανειακής διευκόλυνσης» της χώρας μας, που συνεχίστηκε με το Μνημόνιο 2 και το Μεσοπρόθεσμο, είναι κατ΄ουσία η παράδοση της στα διεθνή αρπακτικά, ο επιθανάτιος ρόγχος μιας χώρας βουτηγμένης στα σκάνδαλα και την απαξίωση.
Η Ε.Ε και το ΔΝΤ μας επιβάλουν ένα πρόγραμμα «εξυγίανσης», του οποίου ο μοναδικός και αποκλειστικός στόχος του είναι η διασφάλιση των απαιτήσεων των πιστωτών του Ελληνικού Δημοσίου.
Η βασική αιτία όμως που έφερε τη χώρα μας στην «αγκαλιά» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωζώνης, ήταν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ασκήθηκαν τα τελευταία κυρίως χρόνια. Αυτές είχαν σαν αποτέλεσμα, τη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου δημοσιονομικού και αναπτυξιακού μοντέλου, με αποτέλεσμα να πληγεί η Ελληνική οικονομία.
Πολιτικές που μεταφράστηκαν τα τελευταία 12 χρόνια, σε αύξηση του ΑΕΠ, σε δείκτες υψηλότερους του μέσου όρου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ώρα που τα εισοδήματα των εργαζομένων αυξήθηκαν λίγο ή και καθόλου.
Τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, golden boys, επιχειρηματίες και εργολάβοι δημοσίων έργων και κρατικών προμηθειών, είναι αυτοί που καρπώθηκαν όλο αυτόν τον πλούτο.
Και παράλληλα οι ρουσφετολογικές πολιτικές των Κυβερνώντων διέλυσαν τον διοικητικό μηχανισμό της χώρας.
Παρ' όλα αυτά το πολιτικό σύστημα συνέχιζε να ζει «μακάριο» στον εικονικό του κόσμο αδυνατώντας ή μη θέλοντας να δει τον δρόμο που βαδίζαμε.
Σύντομα όμως, αναδείχτηκε η αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οργάνωσης της οικονομίας και οδηγηθήκαμε στη οικονομική ασφυξία, στη κρίση χρέους της χώρας μας και καταφύγαμε στους δανειστές μας για να μας σώσουν.
Το «χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» μόλις είχε αρχίσει για τη χώρα και το λαό της.
Μετά την πενταετή αντεργατική λαίλαπα που είχε εξαπολύσει η Κυβέρνηση της Ν.Δ, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, στις 4 Οκτωβρίου του 2009, δημιούργησε ευφορία στους εργαζόμενους και γενικότερα στο λαό της χώρας.
Η υπερψήφιση από τον λαό της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ήταν ψήφος ελπίδας που θα οδηγούσε τη χώρα στην ανάπτυξη, στην έξοδο από την κρίση, ψήφος αλλαγής πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και όχι του μεγάλου κεφαλαίου.
Πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρεις», σαράντα μόλις μέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη νέα Κυβέρνηση οι προεκλογικές δεσμεύσεις για αυξήσεις μισθών και συντάξεων πάνω από τον πληθωρισμό, για επίδομα αλληλεγγύης στους φτωχούς, για αλλαγή του τρόπου φορολόγησης των εισοδημάτων, προς όφελος των ασθενέστερων τάξεων, ξεχάστηκαν, όπως και το σοσιαλιστικό προφίλ της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Θυσιάστηκαν όλα στο όνομα της «διάσωσης», του «κοινού» συμφέροντος και της «συνυπευθυνότητας».
Η ανάπτυξη, η απασχόληση, το εισόδημα, βρέθηκαν στο στόχαστρο με μοναδικό στόχο την κρίση και τα ελλείμματα να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, η μεγάλη μάζα του λαού που δεν την δημιούργησε.
Εργασιακές σχέσεις, κοινωνικά, ασφαλιστικά και συλλογικά δικαιώματα καταλύονται και η μεγαλύτερη αντεργατική επέλαση που έχουν δεχτεί οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα ξεκινάει.
Η πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης της χώρας μας επαναφέρει με δραματικό τρόπο αυτό που συνεπάγεται η άσκηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Ότι όταν δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για την έξοδο από την κρίση για να μην διαταραχθούν οι σχέσεις κεφαλαίου-εξουσίας, τότε ο εύκολος δρόμος είναι η συμπίεση κάθε μορφής δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Αυτός είναι ο δρόμος που ακολούθησε η Κυβέρνηση.
Ο δρόμος της εξαπάτησης του λαού της χώρας.
Αλήθεια θέλουν να πιστέψουμε ότι με την κατεδάφιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και των συνταξιούχων και τη λεηλασία των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που με αγώνες και θυσίες κατακτήθηκαν θα σώσουν τη χώρα;
Αλήθεια πιστεύουν ότι με το δόγμα της δημοσιονομικής λιτότητας που εφαρμόζουν και έχουν γονατίσει το λαό η χώρα θα βγει από το αδιέξοδο;
Το μόνο που προκαλούν είναι η εντεινόμενη ασφυξία της αγοράς εξαιτίας της έλλειψης αγοραστικής δύναμης.
Η επιδιωκόμενη μείωση του δημόσιου τομέα, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η εργασιακή εφεδρεία, η ολοένα και αυξανόμενη ανεργία, δεν μπορούν να συμβάλλουν ούτε στη μείωση του ελλείμματος, ούτε στη μείωση του χρέους της χώρας.
Η εφαρμογή νεοφιλελεύθερων συνταγών είναι λάθος πολιτικές χωρίς διέξοδο.
Αυτές οι πολιτικές θα πλήξουν συγκεκριμένες κατηγορίες του λαού, τους ήδη «ασθενείς», και θα
επιδεινώσουν την κρίση χρέους.
Η τελευταία, μέχρι στιγμής, και πιο δραματική πράξη του Ελληνικού θρίλερ παίχτηκε στις Κάννες, στις 26 Οκτωβρίου. Μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις των Ευρωπαίων ηγετών αποφασίστηκε το «κούρεμα» του χρέους μας κατά 50%, που αφορά το ποσό των 200 δις ευρώ που έχει δανειστεί η χώρα μας από την Ευρώπη.
Παράλληλα αποφάσισαν, παρά τις πρότερες διαβεβαιώσεις τους, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει στις αγορές το 2012, αλλά ύστερα από μία δεκαετία και.βλέπουμε.
«Δεν βλέπω φως στο τούνελ», αναφώνησε ο κ. Γιούγκερ, αναφερόμενος στη δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδας και έτσι αποφασίστηκε η μόνιμη παρουσία της Τρόικας.
Η ομάδα «κρούσης» της Κομισιόν, θα παραμείνει στην Αθήνα δύο με τρία χρόνια, για να εφαρμοστούν πλήρως τα μέτρα, επειδή η Ελλάδα δεν έχει «συμμορφωθεί πλήρως» με τις απαιτήσεις του διεθνούς κεφαλαίου.
Ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου σπεύδει να χαρακτηρίσει την συμφωνία «ιστορική» καθώς, όπως δηλώνει, αποκτούμε ως χώρα «ορίζοντα ελπίδας, προοπτικής και βιωσιμότητας».
Υπό το βάρος, όμως, της λαϊκής δυσφορίας και των αντιδράσεων στους κόλπους της Κοινοβουλευτικής ομάδας, αποφασίζει λίγες μέρες μετά, να ζητήσει δημοψήφισμα για την επικύρωση από τον λαό των συμφωνηθέντων στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο κορυφής.
Μπρος στον κίνδυνο κατάρρευσης του συστήματος, από τις τεράστιες απώλειες στα χρηματιστήρια παγκοσμίως, οι Ευρωπαίοι ηγέτες κ.κ. Μέρκελ και Σαρκοζί, στέλνουν τελεσίγραφο στην Ελλάδα για άμεση επιστροφή στα συμφωνηθέντα. Ο κίνδυνος αποπομπής της χώρας μας από την Ευρωζώνη είναι πλέον ορατός.
Στις 6 Νοεμβρίου αποφεύγεται την ύστατη στιγμή η κατάρρευση της χώρας. Οι προσπάθειες σύγκλισης απόψεων των δύο μεγάλων κομμάτων, με τη συνδρομή του ΛΑΟΣ, καταλήγουν ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, στην ιστορική συμφωνία Παπανδρέου και Σαμαρά για τον σχηματισμό Κυβέρνησης εθνικής συνευθύνης, με Πρωθυπουργό τον Λ. Παπαδήμο.
Ας μην έχουμε όμως αυταπάτες. Νέα σκληρά μέτρα έρχονται για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Ο νέος Προϋπολογισμός θα είναι ένα ακόμη οικονομικό «ναρκοπέδιο» για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, με περαιτέρω περικοπές στο εισόδημα τους και με περαιτέρω εισφορές, καθώς προβλέπει επιπλέον φόρους για το νέο έτος 3,5 δις ευρώ και παράλληλη μείωση δαπανών 5,5 δις ευρώ. Έσοδα και δαπάνες πρέπει να δημιουργήσουν επιπλέον όφελος πάνω από 9 δις ευρώ. Με «μελανά» χρώματα περιγράφεται η ζωή μας για τα επόμενα χρόνια.
Ήδη στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από 1.000.000 άνεργοι. Πόσο θα αυξηθούν στο μέλλον; Τα στοιχεία δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά.
Δεν μπορεί τα βάρη να τα σηκώνουν μόνιμα αυτοί που δεν τα δημιούργησαν.
Την τρέχουσα χρονιά -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- 273.662 επιχειρηματίες δήλωσαν εισόδημα κάτω από 12.000 ευρώ!!!!, τη στιγμή που τα μόνιμα «υποζύγια», οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, σήκωσαν ξανά το βάρος και οι φορολογικές τους επιβαρύνσεις ήταν αυξημένες κατά 3%, σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.
Πρέπει να το καταλάβουν οι Κυβερνώντες:
Χωρίς ανάπτυξη και με την κρίση χρέους της χώρας, γίνεται όλο και πιο γκρίζος ο ορίζοντας για να βγούμε από την κρίση.
Και το φοβερό είναι, ότι την ώρα που το euro group ζητάει την αποδοχή και εφαρμογή των συμφωνηθέντων, η παγκόσμια αποτυχία του συστήματος αναγνωρίζεται από τους ίδιους τους ηγέτες του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, οι οποίοι μπροστά στον χρηματοοικονομικό πανικό που εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς σε όλη την Ευρώπη, αναζητούν τη νέα αρχιτεκτονική της παγκόσμιας οικονομίας, τη λήψη μέτρων για την Ευρωπαϊκή αναδόμηση.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση, είναι κρίση όλης της Ευρωζώνης και η ταχύτητα εξάπλωσης της καταστά επιτακτική την ανάγκη λήψης μέτρων ανάπτυξης και όχι «σφαγιασμού» των λαών της.
Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες και κυρίως αυτοί της Γερμανίας και της Γαλλίας είναι, ότι στην Ευρώπη ή θα σωθούμε όλοι μαζί, ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί.
Μέσα σε αυτό το νοσηρό διεθνές και εθνικό περιβάλλον, η ΠΟΣΤ, πρωτοπόρος δύναμη του Συνδικαλιστικού κινήματος, με αποφασιστικότητα, συνέπεια και ετοιμότητα, έχει πρωτοστατήσει και συνεχίζει να δίνει αγώνα, για τη διαφύλαξη των εργασιακών, των ασφαλιστικών και των κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων μας.
Η πορεία μας, μέχρι σήμερα, ήταν πορεία αγώνων και δράσης για την προάσπιση κατακτήσεων και για την διεκδίκηση δίκαιων αιτημάτων.
Σήμερα αυτό είναι καθήκον μας περισσότερο από ποτέ. Το οφείλουμε σε όλους τους εργαζόμενους στα Ελληνικά Ταχυδρομεία το οφείλουμε σε όλους τους Έλληνες πολίτες αυτής της χώρας.
Στο 32ο Συνέδριο κρίνεται η δράση μας και η αποτελεσματικότητα των επιλογών και των κατακτήσεων.
Εκείνο που μπορούμε να υποσχεθούμε είναι, ότι εμείς οι εργαζόμενοι στο Ταχυδρομείο δεν πρόκειται να υποστείλουμε τη σημαία του αγώνα. Θα συνεχίσουμε.
Ο ΕΛΤΑ έχει ιστορία, έχει παρόν και μέλλον που ταυτίζεται με την προοπτική των εργαζομένων, του λαού και της χώρας και υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσει να έχει.
Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε δίπλα στον εργαζόμενο μαζί στους δρόμους του αγώνα.
Για να συναρμολογήσουμε ένα καινούργιο όραμα του κόσμου και του ρόλου του ανθρώπου μέσα σε αυτό.
Για να ακυρώσουμε τις αντεργατικές πολιτικές.
Για να ακυρώσουμε το μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Για να δώσουμε όραμα στη νέα γενιά.
Όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε και θα τα καταφέρουμε.
Συναδέλφισσες- Συνάδελφοι,
Οι θέσεις μας και οι προτάσεις μας που αφορούν τον ΕΛΤΑ και τις Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ, αλλά και όλη η δράση μας από το 31ο μέχρι το 32ο Συνέδριο μας, καθώς και το πρόγραμμα δράσης μας, καταγράφονται λεπτομερώς στις σελίδες του βιβλίου που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, ενόψει του Συνεδρίου.
Μετά το πέρας των εργασιών του 32ου Συνεδρίου όλα τα κείμενα του βιβλίου, για την πληρέστερη ενημέρωση όλων των εργαζομένων στα Ελληνικά Ταχυδρομεία, θα δοθούν στη δημοσιότητα, μέσω του site της Ομοσπονδίας.