Το ΟΧΙ στα κυριαρχικά περιουσιακά της χώρας, δεν συμβαδίζει με το ΝΑΙ σε όλα τα περιουσιακά της Ηπείρου, όπως εκπορεύεται από το Περιφερειακό Συμβούλιο και τις αποφάσεις του.
Μεταξύ 2007 και 2025 η χρήση νερού προβλέπεται να αυξηθεί κατά 50% στις αναπτυσσόμενες χώρες και κατά 18% στις ανεπτυγμένες (World Resources Institute).
Σύμφωνα με το πρόγραμμα του ΟΗΕ για την Αποτίμηση των Παγκόσμιων Υδατικών Πόρων λαμβάνοντας υπόψη τις αναμενόμενες επιπτώσεις της αλλαγής του κλίματος στον αιώνα που διανύουμε με τις έντονες ξηρασίες, πλημμύρες και το ευμετάβλητο στην κατανομή των βροχοπτώσεων, το ερώτημα είναι αν επαρκεί το διαθέσιμο νερό στον πλανήτη γη; (όπου ως γνωστόν σε ποσοστό 97,5% είναι αλμυρό και μόλις 2,5% γλυκό και πόσιμο) γεγονός που οδηγεί στο θάνατο 5 εκατομμύρια κάθε χρόνο, κυρίως παιδιά, από υδατογενείς επιδημίες, που μπορούν να προληφθούν.
Η σταδιακή καταστροφή όλων των υγρών οικοσυστημάτων του υδροδυναμικού της Ηπείρου λόγω έλλειψης Διαχειριστικού Κανονισμού των λεκανών απορροής, χρόνιας αλόγιστης χρήσης και υπερεκμετάλλευσης των βιομηχανιών εμφιάλωσης νερού, είναι μεγαλύτερη της φυσικής αναπλήρωσης των ποσοτήτων που καταναλώνονται.
Έχουμε εισέλθει στο κατώφλι μιας εποχής με φαινόμενα ερημοποίησης όπου το νερό θ’ αποτελέσει έναν επιπλέον περιοριστικό παράγοντα στη ζωή μας, εκεί στην Περιφέρεια ΗΠΕΙΡΟΥ του YES business MEN, φαίνεται ότι ζουν σε άλλο πλανήτη και δεν το έχουν αντιληφθεί…
Η ικανοποίηση των διαρκώς διογκούμενων επιχειρηματικών απαιτήσεων (αποτέλεσμα του καταναλωτικού μοντέλου), που επιβάλλει η εγχώρια οικονομική “ελίτ” και όχι μόνον αποτελεί μία από τις σοβαρότερες εκφάνσεις της οικολογικής κρίσης που θα υποστούμε.
Η αδυναμία εύρεσης στοιχειώδους περιβαλλοντικής “ανάπτυξης”, ισοδυναμεί με την επικύρωση της ταύτισης διαβίωσης ενός ιδιότυπου βιομηχανικού πολιτισμού γιαννιώτικου τύπου a priori σαν αδιαμφισβήτητα επιθυμούμενο από όλους τους περιφερειακούς συμβούλους των 2 μεγάλων παρατάξεων του κου Καχριμάνη και Αργύρη. Με την μείζονα Αντιπολίτευση συγκροτείται σιωπηρά ένα “κλειστό κύκλωμα” που ανακυκλώνει στρεβλά το μοντέλο διαβίωσης μιας διαρκούς αύξησης της κατανάλωσης ωσάν ταμπού “συνεχούς” ανάπτυξης…
ΝΑΙ στα ξενοδοχεία στη Λίμνη,
ΝΑΙ στην υπεράντληση των υδάτων (έως και δεκαπλασιασμό)
ΝΑΙ στην επέκταση των ιχθυοκαλλιεργειών στον Αμβρακικό και στον Λούρο
ΝΑΙ στα ασφαλτικά της Σαγιάδας,
ΝΑΙ στο φυσικό αέριο στην Πέρδικα
ΝΑΙ στη μεταφορά νερού (έως και δεκαπλασιασμού)
ΝΑΙ στην εκμετάλλευση των πετρελαίων
ΝΑΙ στην “καταστροφή” υγροτόπων
ΝΑΙ στους αιολικούς σταθμούς
ΝΑΙ στο “Real Estate” του τουρισμού.
Οι υποστηρικτές της απεριόριστης ανάπτυξης πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες πάντα διατεινόταν ότι τούτο συμβαίνει προς όφελος των οικονομικά ασθενέστερων… Στην πραγματικότητα η οικονομική μεγέθυνση των τελευταίων δεκαετιών επέφερε τη μεγιστοποίηση των ανισοτήτων μεταξύ φτωχών και πλουσίων.
“Δημόσια αγαθά” και “εμπορεύματα” αποτελούν δύο έννοιες διαμετρικά αντίθετες.
Εκείνο που επιβάλλουν οι κλιματικές αλλαγές, το “αρνητικό” μας ενεργειακό αποτύπωμα αλλά και το αδιέξοδο καταλανωτικό/παραγωγικό μας σύστημα είναι η προβληματική μιας επαναπρότασης, πιο βιώσιμης κοινωνικά, εκείνης της “απο-ανάπτυξης”.
Τούτο σημαίνει αφενός απόλυτο μέτρο στη χρήση των φυσικών πόρων (μη ανανεώσιμων) και αφετέρου διάχυση της διαδικασίας της αυτό-παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών στην θέση των αντίστοιχων εμπορευμάτων.
Η απο-ανάπτυξη ή απο-μεγέθυνση ολοκληρώνεται όταν η αυτο-παραγωγή συνοδεύεται από συναλλαγή δίχως χρήμα, βάσει της αρχής της αμοιβαιότητας, της αλληλεγγύης και των συλλογικών αξιών.
Οι αποφάσεις του Περιφερειακού Οργάνου ενισχύουν έναν “μηχανισμό” μεταπρατικής οικονομίας, μεγιστοποιούν τοπικές ανισότητες στο πνεύμα των διεθνών αγορών και δημιουργούν νέα “φτώχεια” περιβαλλοντική και κοινωνική.
Οι αποφάσεις του Περιφερειακού Οργάνου ταιριάζουν με τις κλασσικές συνταγές του Δ.Ν.Τ. όχι όμως και με την ευρωπαϊκή νομιμότητα, αφού παραβιάζονται ακόμη και ιδρυτικές συνθήκες περί διασφάλισης κατάλληλης κοινωνικής προστασίας και ευημερίας.
Η στήριξη ολιγοπωλίων αντανακλά την υπερτίμηση των δημοσίων φυσικών αγαθών, όπως είναι το νερό, σαν εμπορεύματα “ραφιού” Super Market.
Υπάρχει μερίδιο ευθύνης στην “περιφερειακή μας βουλή”, υπάρχει συνευθύνη στην εμφάνιση των συμπτωμάτων που καταγγέλουν οι ενώσεις προστασίας καταναλωτών, ενός ψυχολογικού και οικονομικού φόβου, των υπερχρεωμένων ελληνικών νοικοκυριών με την χειραγώγηση της αγοραίας- καταναλωτικής πολιτικής που υιοθετείται.
Η κατάργηση των παραχωρήσεων/διευκολύνσεων έναντι των εταιρειών ανεύθυνων πολιτικών που καθορίζουν τις τύχες μας, ως “εκπροσώπων” ή “εντολοδόχων” αυτών, είναι η μοναδική λύση στις καταστροφικές συνέπειες των φυσικών χώρων, οι οποίοι μετατρέπονται σήμερα χώρους μπίζνας…