 |
| Φωτογραφία: Kaylah Otto / unsplash.com |
Ίσως το πρώτο πράγμα που
χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε στη ζωή μας μετά από μια δύσκολη κατάσταση
όπου πληγωθήκαμε είναι πρώτα απ’ όλα να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας.
Ακόμα κι αν δεν είμαστε «ένοχοι» στην
πραγματικότητα για κάτι, βαθιά μέσα μας πιθανότατα να νιώθουμε έτσι. Ακόμα κι
αν μας πλήγωσε η συμπεριφορά κάποιου άλλου γιατί μας είπε ψέματα, μας πρόδωσε,
μας κορόϊδεψε, μας εξαπάτησε, μας απάτησε, μας εκμεταλλεύτηκε με κάποιον τρόπο,
πρέπει να συγχωρήσουμε και τον εαυτό μας.
Πρέπει να συγχωρήσουμε εκείνο το κομμάτι του
εαυτού μας που κατηγορούμε και τιμωρούμε για όλα τα άσχημα που ακολούθησαν.
Πρέπει να συγχωρήσουμε το κομμάτι του εαυτού μας που θεωρούμε υπεύθυνο για το
ότι πληγωθήκαμε. Που εμπιστεύτηκε αυτόν τον άνθρωπο εξαρχής, που αφέθηκε
«ελεύθερο» στα χέρια κάποιου, δίνοντάς του την δυνατότητα να μας πληγώσει.
Εμπιστοσύνη. Εμπιστευόμαστε κάποιον και
αργά ή γρήγορα πληγωνόμαστε. Ίσως έγινε επίτηδες, ίσως και όχι. Ίσως αυτοί οι
άνθρωποι είχαν την πρόθεση να μας πληγώσουν, ίσως όχι. Δεν έχει σημασία. Το
αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Πληγωθήκαμε. Δεν έχει τόσο σημασία τι λέμε ή τι
θέλουμε ή τι υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε.
Αυτό που κάνουμε εν τέλει μετράει. Ή αυτό που δεν
κάνουμε. Οι άνθρωποι συχνά πληγωνόμαστε όχι μόνο από τα λόγια και τις πράξεις
κάποιου, αλλά και από την «απραγία» του άλλου. Απ’ όλα όσα θα θέλαμε να κάνει ο
άλλος και δεν έκανε. «Προσδοκίες». Ανεξάρτητα από το πώς δημιουργήθηκαν, την
κάνουν τη ζημιά τους.
Η συγχώρεση είναι πολύπλοκη και απλή ταυτόχρονα.
Όταν ζητάς συγγνώμη, σημαίνει πως έχεις συνειδητοποιήσει το λάθος στη
συμπεριφορά σου και το αντίκτυπο που είχε σε κάποιον άλλο και κατά κάποιον
τρόπο δεσμεύεσαι πως δεν θα το ξανακάνεις. Αλλιώς η συγγνώμη δεν έχει καμία
αξία. Η συγγνώμη χωρίς πραγματική αλλαγή συμπεριφοράς είναι απλώς ένα είδος
χειρισμού των άλλων. Ή μια προσπάθεια να «ξαλαφρώσεις» την συνείδησή σου, εάν
έχεις.
Κάποιες πληγές χρειάζονται χρόνο για να
επουλωθούν. Κάποιες δεν επουλώνονται ποτέ πλήρως. Κάποιες αφήνουν σημάδια, σαν
ενθύμιο του πόνου σου για να μην πληγωθείς ξανά στο μέλλον. Όμως, αρχικά πρέπει
να παραδεχτείς ότι πληγώθηκες κι έπειτα να φροντίσεις το τραύμα σου. Η
συγχώρεση δεν είναι έννοια ταυτόσημη με τη λήθη. Συγχωρώ δεν σημαίνει
απαραίτητα ξεχνώ ή εμπιστεύομαι ξανά αυτόν που με πλήγωσε.
Μπορείς να συγχωρήσεις και να προχωρήσεις και να
μην ξανασχοληθείς ποτέ με αυτόν τον άνθρωπο. Όταν συγχωρείς, ελευθερώνεις τον
πόνο που σου προκάλεσαν. Ελευθερώνεις τον εαυτό σου από το
συναισθηματικό πλήγωμα. Αφήνεις όλη τη
δυσφορία που υπέστεις ή τις δυσκολίες που έπρεπε να διαχειριστείς. Κρατάς τα
μαθήματα που πήρες μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Όσα έμαθες σκαρφαλώνοντας από
τον πάτο που έπεσες μέχρι να φτάσεις στην κορυφή ξανά.
Αφήνεις όλο το αχρείαστο δράμα πίσω σου και
γυρνάς σελίδα. Δεν είναι το τέλος της ιστορίας σου. Είναι το τέλος αυτών των
ανθρώπων στο βιβλίο σου. Ένα νέο κεφάλαιο θα ανοίξει. Και μέσα από την
μεγαλύτερη αδυναμία σου, θα ανακαλύψεις τη μεγαλύτερη δύναμή σου.
Ανθεκτικότητα.
Ίσως δεν ακούσεις ποτέ το συγγνώμη που περιμένεις
ή την εξήγηση που πιστεύεις ότι αξίζεις. Και ίσως να είναι για καλό σου εν
τέλει. Η συμπεριφορά κάποιου μιλάει για τον ίδιο, όχι για σένα. Και η
συγχώρεσή σου μιλάει για σένα, όχι για τους άλλους. Το πώς φερόμαστε στους
ανθρώπους αντικατοπτρίζει το δικό μας χαρακτήρα και την ποιότητα που έχουμε ως
άνθρωποι, όχι των άλλων.
Ίσως οι άνθρωποι που σε πλήγωσαν στη ζωή σου δεν
κατάλαβαν ποτέ τι έκαναν, αν σε πλήγωσαν ή σε τι βαθμό σε άγγιξε η συμπεριφορά
τους. Ή μπορεί απλώς να τους είναι αδιάφορο το να ζητήσουν συγγνώμη και να
εξηγήσουν. Δεν χρειάζεται να εμμένεις σε μια κατάσταση που σε πλήγωσε και να
βασανίζεις το μυαλό σου ή να αναλώνεσαι σε σκέψεις για το πώς να εκδικηθείς για
τον τρόπο που σου φέρθηκαν. Είναι ανθρώπινο να περνάνε διάφορες
σκέψεις από το μυαλό σου.
Πολλές φορές όταν πληγωνόμαστε, αυτόματα
σκεφτόμαστε πώς να πληγώσουμε κι εμείς τον άλλο, να δει πως είναι και «η δικιά
μας μεριά». Δεν υπάρχει όμως πραγματική γαλήνη σε μια τέτοια τακτική. Σε
κρατάει πίσω, ρουφάει την ενέργειά σου και σε παρασύρει σε μονοπάτια που στην
πραγματικότητα σε κρατάνε δέσμιο στο παρελθόν και δεν σε αφήνουν να πας
μπροστά.
Και δεν υπάρχει και ουσία στο να προσπαθήσεις να
πληγώσεις κάποιον επειδή σε πλήγωσε. Συνήθως ο άνθρωπος που πληγώνει με τη
συμπεριφορά του τους άλλους είτε εσκεμμένα είτε άθελά του, πονάει κι αυτός μέσα
του. Στο τέλος ο καθένας παίρνει ό, τι του αξίζει. Οι συμπεριφορές
επιστρέφονται. Όπως φέρεσαι θα σου φερθούν.
Αντί να θυμώνεις μαζί τους, να τους λυπάσαι
αυτούς τους ανθρώπους. Και να τους συγχωρείς για σένα, όχι για εκείνους. Είναι
το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο να νιώθεις θυμό για αυτόν που σε πλήγωσε, όπως
είναι και πιο εύκολο να στρέψεις τον θυμό σου σε μια εξωτερική πηγή, παρά να
τον ενδοβάλεις. Όμως, υπάρχει κι ένα κομμάτι του εαυτού σου για το οποίο
τρέφεις θυμό επίσης.
Εάν εσύ δεν είχες εμπιστευτεί αυτόν τον άνθρωπο
εξαρχής, δεν θα είχες πληγωθεί. Εάν φερόσουν «πιο έξυπνα», εάν δεν έπαιρνες
ρίσκα, εάν δεν είχες προσδοκίες, ελπίδες, όνειρα, συναισθήματα, εάν είχες τη
μαγική ικανότητα να διαβάζεις τη σκέψη των άλλων, εάν ήσουν πιο καχύποπτος, εάν
μπορούσες να προβλέψεις το μέλλον και να ήξερες εξαρχής αυτά που ξέρεις τώρα,
εάν…Αν. Και κατηγορείς τον εαυτό σου για πράγματα που δεν θα μπορούσες να
γνωρίζεις ή να μαντέψεις ή να προβλέψεις.
Δεν γίνεται όμως να σταματήσεις να εμπιστεύεσαι
καθολικά τους ανθρώπους, να γίνεις υπερβολικά καχύποπτος και να ψάχνεις διαρκώς
πώς θα σου «τη φέρει» κάποιος, να προσπαθείς να ελέγχεις τους πάντες και τα
πάντα, για να ελαχιστοποιήσεις την πιθανότητα να πληγωθείς ξανά. Το να
πάψεις να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους και να απομονώνεσαι με συρματοπλέγματα
ολόγυρά σου, δεν σε βοηθάει κάπου.
Δεν μπορείς να ελέγξεις ή να προβλέψεις τα πάντα.
Και δεν μπορείς να κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτό. Είσαι άνθρωπος. Και ίσως
κάποια πράγματα απλώς συμβαίνουν. Κι ας μας πληγώνουν, σίγουρα κάτι μαθαίνουμε
μέσα από αυτά. Κάτι καλό, κάτι χρήσιμο, κάτι ωφέλιμο για το μέλλον μας. Μπορεί
να μας «κοστίζει» τις πληγές μας.
Μπορεί κάποιες πληγές να τις πληρώνουμε πιο
ακριβά από κάποιες άλλες. Όμως, όλες οι πληγές μας έχουν νόημα. Κάθε εμπειρία
και βίωμά μας γίνεται κομμάτι μας. Και είναι όμορφο όταν ακόμα και μέσα από τα
δύσκολα και τα άσχημα της ζωής βγαίνει κάτι καλός το τέλος. Τότε φοράμε τις
πληγές μας με περηφάνια, σαν παράσημα πολέμου και θυμόμαστε όσα χρειάστηκε να
μάθουμε με σκληρό τρόπο.
Όλοι πληγωνόμαστε. Είτε είμαστε υπερβολικά
προσεκτικοί είτε τελείως απρόσεκτοι. Είναι αναπόφευκτο. Μάθε να συγχωρείς τον
εαυτό σου. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που επέλεξε να εμπιστευτεί τον λάθος
άνθρωπο. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που πίστεψε στις καλές προθέσεις των άλλων.
Συγχώρεσε τον εαυτό σου που αφέθηκε ελεύθερος να
ονειρευτεί και να αισθανθεί.
Που έδωσε ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν τις
άξιζαν, που επέτρεψε σε κάποιον να σε πλησιάσει, να σε γνωρίσει και που του
έδωσε τη δύναμη να σε πληγώσει με τον τρόπο του. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που
δεν άκουσε το ένστικτό σου, που αγνόησε προειδοποιητικά σημάδια γιατί επέλεξε
να πιστέψει κάτι διαφορετικό. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που υπήρξε «αφελής».
Που προσπάθησε να δει το καλό στους άλλους. Που
έκανε «λάθος». Που στάθηκε ευάλωτος κι απροστάτευτος. Ή κι ακόμα, συγχώρεσε τον
εαυτό σου πάντα συγχωρεί και υπομένει όλους τους άλλους αλλά ποτέ εσένα τον
ίδιο. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που πάντα βάζει τους άλλους και τις ανάγκες τους
σε προτεραιότητα και ποτέ εσένα.
Συγχώρεσε τον εαυτό σου που είσαι απλά άνθρωπος.
Με αδυναμίες και ελαττώματα. Ίσως και να μην έκανες κανένα λάθος. Ίσως να
έκανες όλα τα σωστά πράγματα για τους λάθους ανθρώπους. Μην χάσεις τα ποιοτικά
σου χαρακτηριστικά και την προσωπικότητά σου εξαιτίας της συμπεριφοράς κάποιου
άλλου.
Χρησιμοποίησε τις εμπειρίες σου προς όφελός σου
και μάθε πώς να «επενδύεις» στους «σωστούς» ανθρώπους μελλοντικά. Συγχώρεσε τον
εαυτό σου και προχώρα. Είναι ο μόνος άνθρωπος που πραγματικά πρέπει να
συγχωρήσεις για να απαγκιστρωθείς από το παρελθόν.
