Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και
Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) αποτελεί μια
από τις συχνότερες διαταραχές της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Εμφανίζεται
στο 5-7% του μαθητικού πληθυσμού, όμως, παρόλο που πρόκειται για μια τόσο συχνή
κατάσταση, συνεχίζει να είναι ελάχιστα κατανοητή. Η αναγνώριση του προβλήματος
συμπίπτει, στις περισσότερες περιπτώσεις, με την ένταξη στο δημοτικό, εξαιτίας
των αυξημένων απαιτήσεων για συγκρότηση, προσοχή και συμμόρφωση στους κανόνες,
επισημαίνει η ψυχίατρος παιδιών και εφήβων
Φρίντα Κωνσταντοπούλου.
H ΔΕΠΥ παρουσιάζει την παρακάτω εικόνα:
1. Απροσεξία: το παιδί δυσκολεύεται να διατηρήσει
την προσοχή του, χάνει την συγκέντρωσή του εύκολα από άσχετα ερεθίσματα,
δυσκολεύεται να εστιάσει στις λεπτομέρειες και κατά συνέπεια κάνει συχνά λάθη
απροσεξίας. Επιπλέον, σπάνια τηρεί σωστά τις οδηγίες, ξεχνά ή χάνει τα
προσωπικά του αντικείμενα και είναι γενικά ανοργάνωτο.
2. Υπερκινητικότητα: το παιδί κινείται όλη την ώρα,
άσκοπα και υπερβολικά για την ηλικία του. Τρέχει, σκαρφαλώνει ή σηκώνεται από
το θρανίο όταν δεν του επιτρέπεται. Συχνά είναι ανήσυχο και όταν κάθεται στο
θρανίο, καθώς κουνά συνεχώς χέρια και πόδια, κοιτά συνέχεια γύρω του και
ενοχλεί τους άλλους.
3. Παρορμητικότητα: Συχνά δυσκολεύεται να περιμένει
στη σειρά του, ενεργεί πριν σκεφτεί, ενώ απαντάει πριν ακούσει όλη την ερώτηση.
Διακόπτει συνεχώς και παρεμβαίνει στο παιχνίδι των άλλων, ενώ εξαιτίας της
παρορμητικότητας του, δυσκολεύεται να ακολουθήσει τους κανόνες.
Σε κάποια παιδιά η απροσεξία αποτελεί το μεγαλύτερο
πρόβλημα, σε άλλα υπερτερεί η υπερκινητικότητα και η παρορμητικότητα, ενώ
κάποια παιδιά μπορεί να παρουσιάζουν συνδυασμό.
Η εικόνα της
ΔΕΠΥ διαφοροποιείται από παιδί σε παιδί, ενώ μόνο σε λίγες περιπτώσεις
εμφανίζονται όλα τα παραπάνω συμπτώματα σε σοβαρό βαθμό, σημειώνει η κ.
Κωνσταντοπούλου. Συνήθως υπάρχει ποικιλομορφία στην ένταση των συμπτωμάτων και
μάλιστα τέτοιες διακυμάνσεις μπορεί να παρατηρούνται στο ίδιο παιδί κατά την
διάρκεια της ημέρας, ακόμη και από ώρα σε ώρα. Πάντως για να τεθεί η διάγνωση
της ΔΕΠΥ, οι δυσκολίες αυτές πρέπει να είναι παρούσες τόσο στο σπίτι, όσο και
στο σχολείο και να προκαλούν σημαντικά προβλήματα στην ακαδημαϊκή απόδοση και
την κοινωνική συναναστροφή.