Είναι αδιαμφισβήτητα ο ρόλος που στην ουσία
«κλειδώνει» το αποτέλεσμα κατά την διεξαγωγή του κυνηγιού του αγριόχοιρου.
Είναι εκείνο το λεπτό σημείο, που κρίνεται η πολυπόθητη κάρπωση καθώς
αναμένεται απ’ όλη την ομάδα, να ανταμειφθούν οι όποιες προσπάθειες
καταβλήθηκαν από κοινού. Είναι ο ήχος της «βαριάς» τουφεκιάς που ευελπιστούν
όλοι κάποια στιγμή να… ηχήσει στα αυτιά τους!
Ο τρόπος του ομαδικού κυνηγιού που συνηθίζεται από
αρχαιοτάτων χρόνων έως και σήμερα, έχει σαν βάση στρατηγικής τους σιωπηλούς
κυνηγούς, που στην κυριολεξία δεν κυνηγούν, αλλά, καραδοκούν. Αυτό πάντα
απαιτούσε και συνεχίζει να απαιτεί, άτομα τα οποία διακατέχονται από ηρεμία,
υπομονή και αποθέματα τεράστιας ψυχραιμίας.
Πέρα του χαρακτήρα ενός τέτοιου ατόμου, απαιτούνται
σαφώς και οι σκοπευτικές ικανότητες. Κάτι το οποίο εκτός από το ταλέντο που
μπορεί να χρίζει έναν τέτοιο κυνηγό, επιβάλλεται η προάσκηση και η εξοικείωση
με το όπλο.
Οι αγριόχοιροι έχουν χαράξει συγκεκριμένα περάσματα
(διάβες) στα μέρη που ζούνε, καθώς αυτά, θα πρέπει να ελέγχονται συνεχώς από τα
μέλη της παρέας που σκοπεύουν να αναλάβουν το πόστο των καρτεριών. ..
Συνήθως, παραμένουν ίδια για πολλά χρόνια, εκτός κι
αν μεσολαβήσουν διάφορα φυσικά αίτια που θα αλλάξουν την κατάσταση τους, όπως
π.χ μια κατολίσθηση, η πτώση ενός δέντρου το οποίο φράζει την διαδρομή τους
κ.λ.π, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα οι αγριόχοιροι να δημιουργούν παραπλήσια
περάσματα έστω και μερικών μέτρων. Ακόμη όμως κι αυτά τα μέτρα διαφοράς, όταν
δεν γίνονται αντιληπτά από τους κυνηγούς, δίνει την δυνατότητα διαφυγής των
ζώων.