Εκπροσωπώντας
την Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος, την κορυφαία αποδημική οργάνωση των
Ηπειρωτών, τη Κυριακή το απόγευμα 20 Νοεμβρίου 2016, στον κινηματογράφο
''Κνωσσός'' της Πατησίων, ύστερα από πρόσκληση της Αδελφότητας εν Αττική
Ηπειρωτών Κεφαλοβρυσιτών Ιωαννίνων, παρακολούθησα το αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ
του Αριστέα Στέργιου Γραμμόζη, με επιμέλεια του Θόδωρου Μαραγκού, για τους
Έλληνες Αρειμένιους Βλάχους.
Το
ντοκιμαντέρ αυτό είναι συνέχεια του βιβλίου του Κεφαλοβρυσίτη Αρειμένιου
(Βλάχου) Αριστέα Στέργιου Γραμμόζη ''Οι Έλληνες, οι Αρειμένιοι βλάχοι και η
κρυμμένη αλήθεια''. Στην εκδήλωση και πριν την προβολή μίλησαν, η ομότιμη
καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, που συντόνιζε και την εκδήλωση Μαρία
Τζάνη, ο κοινωνιολόγος, ερευνητής και συγγραφέας Γεώργιος Λεκάκης, ο συγγραφέας
Γεώργιος Τσικόπουλος και ο Αλέξανδρος Κόντος, φιλόλογος, διδάκτωρ Γλωσολογίας
του Πανεπιστημίου της Σορβόννης
Στην
νεότερη ιστορία μας, υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί Έλληνες που νιώθουν βαθιά το
χρέος της έρευνας του παρελθόντος της πανάρχαιας ιστορίας μας, που νιώθουν
βαθιά το τεράστιο βάρος της κληρονομιάς που ο καθένας από εμάς φέρει.
Ο
Αριστέας Γραμμόζης, είναι ένας από αυτούς. Περήφανος για τη βλάχικη καταγωγή
του, αφιέρωσε 35 χρόνια στην έρευνα του γλωσσικού ιδιώματος των Αρειμενίων
Ελλήνων Βλάχων. Λόγω της ιδιομορφίας τους, έχουν κρατήσει αυτούσιες και
ζωντανές πανάρχαιες μνήμες, λέξεις και έθιμα, που χρησιμοποίησε ο Έλλην
άνθρωπος πριν από 10.000 χρόνια, τα οποία σήμερα αποκαλούμε "μυθικά χρόνια".
Ο
συγγραφέας Αριστέας Γραμμόζης, με το βιβλίο του ''Οι Έλληνες, οι Αρειμένιοι
βλάχοι και η κρυμμένη αλήθεια'' και με το εν συνέχεια ντοκιμαντέρ του,
προσφέρει σήμερα στο αναγνωστικό κοινό ένα έργο ζωής: Την αναζήτηση των απαρχών
και ριζών της γλώσσας των προγόνων του, των Αρειμενίων Βλάχων της αρχαιότατης
Ελληνικής Ηπείρου.
Ο
ακούραστος ερευνητής-συγγραφέας απαντά με το βιβλίο του, και το ντοκιμαντέρ
του, σε δικά του ερωτήματα ζωής, όπως σημειώνει στο βιβλίο, μέ πρώτο την
διερεύνηση του καίριου θέματος του λατινογενούς ή όχι της γλώσσας του, ως η
συμβατική εκφρασμένη άποψη ισχυρίζεται.
Και
βεβαίως η άποψη αυτή ελέγχεται ως μή ορθή και για τις άλλες γλώσσες, ως η
ρουμανική ή οι ιβηρικές αρχαίες γλώσσες, οι οποίες βεβαίως ωμιλούντο αιώνες
προτού οι Λατίνοι ή οι Ρωμαίοι καταλάβουν τις χώρες τους.
Η
Ελληνογένεια δε της λατινικής γλώσσας και του λατινικού αλφαβήτου, το οποίο
προήλθε, κατά τις μαρτυρίες του Παυσανίου από το αρχαίο αιολικό/αρκαδικό, το
οποίο ο Εύανδρος και η μητέρα του προσεκόμισαν στο Λάτιο και μαζί με σειρά
άλλων Ελλήνων αποίκων στην Ιταλία (Τυρρηνοί Πελασγοί ή Ετρούσκοι, Οίνωτρες,
Πευκέτες, Ιάπυξ, Δαύνος) μετέδωσαν την αρχαιότατη ελληνοπελασγική πρόγονό μας
γλώσσα, στις προρωμαϊκές/προλατινικές γλώσσες της Ιταλίας, λύνει το πρόβλημα
της καταγωγής της λατινικής από την ελληνική γλώσσα και του Ρωμαϊκού πολιτισμού
ως συνέχειας του Ελληνοκού πολιτισμού.